Símablaðið - 01.11.1931, Síða 36

58
SÍMABLAÐIÐ
að liggja, það er aðeins náttúrulöginál
sem ])ar er að vcrki. Hver stótt, sem
er kærulaus um sinn eiginn hag, get-
ur engum um kent nema sjálfri scr ef
illa fer. Hún hefir sofið þegar henni
bar að vaka.
Bræður munu berjast, stendur skrif-
að. Og við sjáum daglega að þetta á
sér stað, þó að vopnin séu, hérlendis,
aðallega tunga eða penni. — Og hve-
nær hætta þeir að berjast? munu
margir spvrja.
Það er skoðun ekki svo fárra manna,
að þeim ljúki þegar menn fara að
starfa til þess að lifa, en ekki til þess
að safna.
G. P.
Svar
tll Magnúsar Richardssonar.
I grein sinni í 1. tbl. Símabl. í ár
kemst Magnús Richardsson að þeirri
einkennilegu niðurstöðu, að þareð
danskir símritarar lesi vfir skeytin, til
þcss að sjá hvort rétt sé afgreitt, þá
sé ekkert að athuga við það, þótt is-
lenzkir símritarar noti samanburð, því
það tefji þó ekki eins mikið fyrir
skeytunum eins og liitt, að lesa þau
yfir. Mér findist, að hetra væri fyrir
M. R. að taka sér til fyrirmyndar þá,
sem hvorugt gera, en nota öruggustu
og fljótustu aðferð, samt sem áður.
Eg vil benda M. R. á það, að fullyrð-
ing lians um að algengt sé að danskir
símritarar lesi ydir skeytin er alröng
og mun stafa af ókunnugleika lians.
Ef nota ætti þá aðferð, t. d. á Seyðis-
firði, mundi þurfa að liafa þar helm-
ingi fleiri símritara en nú, og fellur
þvi þessi fullyrðing M. R. alveg um
sjálfa sig.
Þá segir M. R.: „Þarf jafnvel ekki
símritara til þess að afgreiða á slikt
áhald“ (þ. e. símritvélina). Eg skil
þetta svo, að ekki þyki nauðsynlegt
að kenna símriturum að skrifa á þetta
áliald, — að minsta kosti hefir það
ekki verið gert hjá Landssimanum.
Hinsvegar er svo erlendis, að nauð-
synlegt þykir að eyða miklum tíma
og peningum til að kenna hverjum
símritara að skrifa á þetta áhald og
verður maður því að álíta, að það sé
mjög áríðandi, að slíkt sé gert.
Þá kemst M. R. að þeirri niðurstöðu
að eg' viti ekki live hratt simritarar í
Rvík afgeriði á þetta áhald, og hvort
þeir afgreiði dulmál jafn hratt og mælt
mál. Hér er M. R. að telja mönnum trú
um, að þeir séu eitthvað öðruvisi, sím-
ritararnir í Rvík, en annarstaðar, t. d.
á Sevðisfirði eða erlendis. Ef M. R.
hefði lesið grein mína með athygli,
mundi hann liafa séð, að eg hefi hvergi
haldið því fram, að liægt sé að afgreiða
öll mál jafn hratt, enda er það sann-
að, að ef t. d. afgreitt er mælt mál
með 50 st. hraða, þá lætur nærri, að
sami símritari afgreiði dulmál með 40
st. hraða á mín. Hinsvegar er liægt að
afgreiða enska tungu með meiri hraða
en önnur mál, þareð stöfunum er
þannig fyrir komið, að liægast er að
afgreiða það mál. Ennfremur getur
M. R. séð, að í grein minni stendur,
að það kunni að vera fljótara að af-
greiða á símritvélina, þegar notaðir
eru tveir eða þrír fingur á hverri
hendi, lieldur en þegar notuð er gamla
aðferðin. En eg skal slá því föstu, að
eg álít, að umrædd aðferð geti aldrei