Símablaðið - 01.11.1938, Blaðsíða 26

56
SlMABLAÐlÐ
+
Jdoas Jensson
Um þær mundir, sem verið er að
ljúka við jólaeintakið af stéttarblaði
okkar, blaði, sem á að færa okkur jóla-
kveðjur livers annars, gleðifregnir og
framtíðarvonir, þá berst okkur fregn-
in um það, að einn af okkar ágæt-
ustu starfsbræðrum og félögum, Jón-
as Jensson, liafi skyndilega hnigið í
valinn. Hann veiktist aðfaranótt 12.
des., misti strax meðvitund, og fékk
hana ekki aftur. Hann dó að morgni
þess 14. þ. m.
Jónas heitinn var fæddur 1. okt.
1905, kom í þjónustu símans sumarið
1923, að afloknu prófi við loftskeyta-
skólann i Reykjavík. Áður bafði bann
lokið prófi við Gagnfræðaskólann
Akureyri. Fyrstu árin var bann sim-
ritari, ýmist á Siglufirði, í Vestmanna-
eyjum eða i Reykjavik. Árið 1926 var
liann skipaður simritari á Seyðisfirði
en fluttist til Akureyrar 1934.
ekki. En því skulum við ekki gleyma,
að við getum nokkru um það ráðið.
Starf félags okkar síðastliðið ár hef-
ir fengið okkur í hendur mörg við-
fangsefni. Undir okkur sjálfum er það
að miklu leyti komið, livernig um
þau fer.
Qéeðíiojjt vujtt áx!
JÍnirÁ
Xfífmar,
r/
Ilann var giftur Idu F. Stefánsdótt-
ur, símakonu frá Seyðisfirði, og áttu
þau eina dóttur, 6 ára gamla. Þessum
ástvinum hans samhryggjumst við
stéttarsystkinin innilega.
Eg kyntist Jónasi strax er hann
kom í þjónústu símans, og jafnan síð-
an hafði ég á honum meiri mætur en
Jónas Jensson.
flestum öðrum, sem ég hefi orðið
samferða innan þessarar stofnunar.
Og ég vonaði það altaf, að hann mvndi
flytjast liingað lil Reykjavíkur, svo að
félag okkar fengi notið lians til for-
ystu. Hann var gæddur því skapferli
og gáfnafari, sem mestar likur liefir
til'að sigrast á mótstöðu og erfiðleik-
um, en það var hispurslaus hrein-
skilni, hver sem i lilut átti, ekki bygð
á framhleypni, heldur þeirri einurð,
sem þarf til þess að koma til dvranna
eins og maður er klæddur.
Á öðrum stað hér í blaðinu er greiu
eftir þenna látna starfsbróður, full af
áhuga og hvatningarorðum um ein-
liuga baráttu fyrir áhugamálum okk-
ar. Atvikin liöguðu því svo, að við
fengum aldrei notið hans til að standa