Símablaðið - 01.01.1940, Qupperneq 42

26
SÍMABLAÐIÐ
meira en lítið athyglisverðar ásakanir
í garð okkar opinberrastarfsmanna,og
ekki úr vegi, að gera tilraun til að leita
orsakanna. Liggur þá beinast við að
spyrja, hvort einkafyrirtækin séu vand-
ari að vali starfsmanna sinna en opin-
berar stofnanir.
Samkepnisfyrirtækjunum er það
að sjálfsögðu vel ljóst, að mikið
veltur á um prúðmannlega framkomu
starfsfólksins i garð viðskiftamanna, og
margir kaupsýslumenn munu álíta, að
velgengni fyrirtækja þeirra sé eigi síst
að þakka aðlaðandi framkomu þeirra,
er við fyrirtækið starfa.
Það er því eðlilegt, að kaupsýslumað-
urinn leggi mikla áherslu á, aðvelja þá
starfsmenn, er hæfileikahafa tilþessað
umgangast viðskiftamennina þannig, að
þeir leiti frekar til hans um viðskifti en
annara, og eins víst er hitt, að verði
kaupsýslumaðurinn fyrir vonbrigðum,
um hæfileika starfsmannsins í þessu
efni, verður starfsmaðurinn sjaldnast
langlífur í stöðunni.
Hjá ríkis- og bæjarfyrirtækjunum
aftur á móti, er sá munur á, að þeim
aukast sjaldnast viðskifti fyrir beinan
tilverknað eða aðlaðandi framkomu
starfsfólksins,og þau minkavarlaheld-
ur til muna, þótt misbrestur kunni að
verða í afgreiðslu, vegna þess, að við-
skiftamönnunum er nauðugur einn
kostur að hafa sín viðskifti þar og ekki
annarstaðar.
Eg liefi heyrt því haldið fram, að ein-
mitt þetta síðastnefnda, að viðskifta-
maðurinn eigi ekki annars úrkostar um
viðskifti, verði smám saman svo ríkt i
huga sumra opinberra starfsmanna,
sem annars eru prúðmenni að eðlisfari,
að þeir verði af þeim ástæðum hirðu-
lausari um framkomu sína við viðskifta-
menn en vera ber. Ef þetta er rétt, hygg
eg að hér sé um tiltölulega fáar und-
antekningar að ræða og sannar ekk-
ert nema það, að illa hefir tekist með
val á þeim starfsmönnum.
En hvað sem annars má segja um
réttmæti þessara ásakana, þykist eg
mega fullyrða það, að framkoma fjöl-
margra opinberra starfsmanna sé þann-
ig, að eigi verði að fundið, og jafnist á
við það, sem best er hjá einkafyrirtækj-
unum. Hitt er mér ekki siður ljóst, að
opinberar stofnanir ættu að leggja meiri
áherslu á lieppilega skapgerð og lundar-
far við starfsmannaval, en yfirleitt mun
gert. Er þetta ekki einungis nauðsynlegt
vegna viðskiftamannanna, heldur einn-
ig vegna innbyrðis samvinnu starfs-
manna sjálfra, — en allir vita hversu
mikilsverð góð samvinna starfsmanna
er fyrir liverja stofnun.
f starfsmannareglum landssímans
eru gerðar lágmarkskröfur um mentun
símamanna, og fá nú ekki aðrir stöður
hjá landssímanum en þeir, er lokið
hafa tilskildum prófum. Þetta er að
vísu sjálfsagt og óhjákvæmilegt, en hitt
vírðist engu ónauðsynlegra, að gera
kröfur til skapgerðar starfsmannsins,
því mentunin virðist oft að litlu lialdi
koma,ef þar er verulegur misbrestur á.
Eg hygg, að jafnaðargeð, þolinmæði,
kurteisi, lipurð og alúðleg framkoma,
samfara nauðsynlegri festu, séu engu
síður nauðsynlegir og eftirsóknar-
verðir eiginleikar en undii'stöðument-
un í almennum gagnfræðum, sem eg vil
þó engan veginn gera lítið úr.
Að vísu er það svo, að hæfilegur
reynslutími á að skera úr um það, hvort
starfsmaður sé vel fallinn til símaaf-
greiðslustarfa, en í reyndinni mun því
þó tæplega sá gaumur gefinn, sem