Símablaðið - 01.01.1940, Page 43

SÍMABLAÐIÐ
27
skyldi, hversu heppileg skapgerðin
reynist. Er þetta þó einmitt alveg sér-
staklega þýðingarmikið atriði i sam-
bandi við val starfsmanna við sima-
afgreiðslu, þvi óviða reynir meira á
skapstillingu og þolinmæði en þar.
Á þetta ekki síst við um talsima af-
greiðsluna.
Afgreiðslustúlkan á oft við mikla erf-
iðleika að striða í starfi sínu, sérstaklega
um mesta annatíma ársins, þegar miklu
fleiri símtalapantanir berast að, en
hægt er að afgreiða með þeim hraða,
sem heimtað er.
Þá er hitt ekki siður athyglisverð sér-
staðasímaafgr.stúlku'nnar, aðhúnverð-
ur að afgreiða viðskiftamanninn sím-
leiðis, en stendur ekki augliti lil auglitis
við hann, eins og venjulegast á sér stað í
viðskiftum manna. Það er alkunn stað-
reynd, að beri eitthvað út af um sam-
komulag, freistast menn frekar til ó-
gætilegs orðalags, ef þeir talast við i
síma. Og þar sem viðskiftamaðurinn
liefir ekkert að styðjast við nema rödd
afgreiðslustúlkunnar, verður hann
næmari fyrir því en ella, hvernig við
hann er talað. Athyglin beinist jafnvel
ósjálfrátt að hlæhrigðum raddarinnar,
og það á hókstaflega við ]iar, að eins
miklu máli skiftir oft hvernig hlutirnir
eru sagðir eins og liitt, hvað sagt er.
Margir viðskiftamenn eru mjög næm-
ir fyrir þessu og komið liefir það fyrir,
að aðalefni umkvartana út af símtala-
afgreiðslu hefir verið það, að viðskifta-
maðurinn gat eigi felt sig við „tóninn“ í
rödd afgreiðslustúlkunnar.
Eg veit, að það er erfið list, að breyta
æfinlega þannig, hvernig sem á
stendur, við misjafnlega þolinmóða —
og stundum miður sanngjarna viðskifta-
menn,— að eigi verði að fundið.En sem
betur fer eru þeir simastarfsmenn eigi
allfáir, sem virðast kunna þessa list,
hvort sem hún er þeim meðsköpuð eða
lærð, og eg vona að þeim fjölgi með
hverju ári sem liður.
I þessurn hugleiðingum hefi eg laus-
lega drepið á atriði,er miður þykirfara
lijá sumum okkar opinberra starfs-
manna. En þess skal þá einnig minnast,
— enda viðurkent af fjölda viðskifta-
manna, — sem vel er gert í þessu efni
sem öðrum af hendi símastarfsfólksins
hér í Reykjavik, sem eg tel stofnuninni
yfirleitt til sóma.
Og ég hefi fulla ástæðu til að
treysta því, að starfsfólkið sé mér
sammála um, hversu mikilsvert það
er fyrir stofnunina, að vanda sem best
framkonm sína við hvern sem á í hlut
og hvernig sem á stendur, og styðji við-
leitni mína til úrbóta, — þar sem þess
kynni að vera þörf.
En starfsfólkinu óska eg þess að lok-
um, að það megi vaxa að vinsældum hjá
öllum almenningi, og eg vona að þess
verði ekki langt að bíða, að henda megi
á landssímann, sem bestu sönnun þess,
að starfsfólk við opinberar stofnanir
standi öllum framar að prúðmannlegri
framkomu við viðskiftamenn og sam-
starfsmenn.
'Ot/uaW