Símablaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 63

SIMABLAÐIÐ
37
samheldni og samtakamáttur félagsins til
hagsbóta fyrir félagana í heild.
Ég hef hér minnst á þessi mál aðallega
vegna þess, að á sínum tíma hafði ég tölu-
verð afskipti af þeim ásamt mörgum fé-
lagsmönnum, sem af áhuga og ósérhlífni
unnu að framgangi þeirra.
Gaman væri að minnast margs í félags-
starfinu í einstökum atriðum, (en það yrði
of langt og ef til vill leiðinlegt aflestrar
fyrir aðra en sjálfan mig), þar á meðal
margar skemmtilegar skemmtiferðir með
símafólki og Steindóri Björns, sem farar-
stjóra, gönguferðir o. fl. Því miður hef
ég slegið slöku við skemmtiferðir síma-
fólksins síðustu árin, en vona að það verði
langt þar til ég fer þá síðustu, en fyrstu
skemmtiferðina fór ég með símafólki fyrir
rúmlega 30 árum.
Það var sumarið 1924 að lítill hópur
símamanna, allt karlmenn, tóku sig saman
um að fara í skemmtiferð austur í sveitir,
yfir eina helgi. Eftir hádegi á laugardag
var lagt upp í ferðina. Auk bílstjórans
vorum við sjö símamenn og einn lyfja-
fræðingur — í þá daga var það nauðsyn-
legt að hafa slíka menn með í allar
skemmtiferðir! — Andrés Þormar var far-
arstjóri. Keyrt var í róglegheitum að
Kambabrún, sem var fyrsti áningarstaður.
Eftir að hafa neytt af nestinu á
brúninni virtum við fyrir okkur hina
dýrðlegu dásemd náttúrunnar, útsýnið af
Kambabrún, en syðst í sjóndeildarhringn-
um voru Vestmannaeyjar í hyllingum hátt
á lofti.
Að Tryggvaskála var drukkið kaffi og
ekki brást lyfjafræðingurinn köllun sinni
með kaffibætinn.
Eftir að hafa stanzað þarna tvo til þrjá
tíma, var haldið niður á Eyrarbakka. Með
í förinni voru tveir miklir brandara kallar,
þeir Hallgrímur á loftskeytastöðinni og
Bakki (G. Bachmann) fuku nú brandarar
í allar áttir og skemmtu menn sér konung-
lega. Þegar á Eyrabakka kom var okkur
tryggð þar næturgisting á gistihúsinu, en
síðan var farin rannsóknarför um plássið,
en fararstjórinn og lyfjafræðingurinn sátu
eftir á gistihúsinu. Rannsóknarförin leiddi
það í ljós að fimm af okkur voru persónu-
legir kunningjar Apótekarans í plássinu og
stóð ekki á því, að við heiðruðum hann með
heimsókn okkar, og þegar við seint um
kvöldið komum að gistihúsinu sást það á
okkur að gestgjafi okkar hafði veitt vel.
Veðrið var dásamlegt og okkur kom
saman um að ómögulegt væri að fara inn
að hátta, og vildum fara í göngutúr vestur
fyrir Eyrabakka, en fararstjóri mótmælti
og sagði okkur að koma strax í háttinn.
Við vorum að þrefa um þetta fyrir neðan
tröppur gistihússins, þegar fararstjórinn
kemur fram á tröppupallinn, veifar væn-
um fleyg og tilkynnir að þeir, sem vilji
koma strax inn, fái einn vænan um leið
og þeir ganga inn; allir vildu það. Við
röðuðum okkur upp en ég lenti aftastur.
Það var kannske af því að ég var yngstur.
Hallgrímur gekk fyrstur inn, þegar
komið var að mér, sá ég mikla svip-
breytingu á andliti fararstjóra, hann rauk
inn í ganginn og kallaði inn:
„Lokið bakdyrunum!“
í fyrstu áttaði ég mig ekki á því hvað
var að gerast, en mér varð litið aftur fyrir
mig: Hallgrímur var komin aftur í röðina!
í þá daga var oft gaman að lifa!
í. E.
Tvær konur gengu saman og mættu
tveim mönnum.
„Þarna koma þá feður okkar, mennirn-
ir okkar og menn mæðra okkar,“ sagði
önnur.
Hvernig verður þetta skilið?
----O----
„Það er ósatt að tíminn sé peningar,“
sagði letinginn. „Ég hef alltaf haft nógan
tíma, en aldrei peninga.“