Símablaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 51

SÍMASLAÐIÐ
25
völdunum byrginn og fyrirskipa verk-
fall, þegar önnur ráð ekki dugðu, en
félagið naut þá ötullar forustu Ottós
Arnar, fyrsta formanns síns, og vafa-
laust hefur veganesti það, sem hann
gaf félaginu verið ósvikið, svo miklum
þroska sem það tók á þessum fyrstu
mánuðum bernsku sinnar.
Þannig hóf Fís þegar á fyrsta ári
skelegga baráttu fyrir velferðamálum
félaga sinna og hefur æ síðan, eða um
40 ára skeið, staðið vörð um hagsmuni
þeirra.
Eins og eðlilegt er, hefur starf fé-
lagsins fyrst og fremst beinzt að því
að bæta launakjör símamanna og vinna
að ýmsum kjara- og hagsmunamálum
þeirra.
Bar þetta þann árangur, að á árinu
1934 lét póst- og símamálastjóri gera
uppkast að starfsmannareglum fyrir
landssímann í samráði við stjórn Fís.
Hlaut uppkast þetta síðan samþykki
póst- og símamálastjóra og ráðherra,
og var gefið út sem reglugerð um starf-
rækslu og starfsmenn landssímans á
tuttugu ára afmæli félagsins.
Starfsmannareglurnar eru um margt
á undan sínum tíma, og fyrst nú,
tuttugu árum síðar, hafa verið gefin út
lög um réttindi og skyldur starfsmanna
ríkisins og starfsmannareglurnar þar
hafðar til fyrirmyndar um flest hin
veigameiri atriði, og sumar greinar þess
teknar svo að segja orðréttar úr starfs-
mannareglunum.
Má því segja, að allir starfsmenn
ríkisins njóti nú góðs af brautryðjenda-
strafi Fís á þessu sviði. Þess má einnig
minnast nú, að áður en starfsmanna-
reglurnar urðu til, voru engin skráð
ákvæði um vinnutíma, frí, aukavinnu,
veikindaforföll og fjölmörg önnur at-
riði, sem snerta hagsmuni hvers ein-
asta starfsmanns.
Að sjálfsögðu hafa margir lagt hér
hönd á plóginn, en félagið átti frum-
kvæðið og hafði forustuna um öll þessi
mál og skildist ekki við þau, fyrr en
sigur var unninn.
1 þessu sambandi má geta þess, að
oft er talað um, að félagið hafi orðið
að heyja harða baráttu til þess að koma
málum sínum fram, og ekki vil ég á
nokkurn hátt gera lítið úr þeim erfið-
leikum, sem félagið hefur átt við að
stríða.
Á þessum tímamótum finnst mér þó
ekki síður ástæða til að minnast þess,
sem áunnizt hefur en hins, sem ágrein-
ingi hefur valdið — um leið og ég þakka
forustumönnum félagsins fyrr og síð-
ar margar samverustundir við lausn
ýmissa vandamála.
Þegar rætt er um stofnunina og
starfsfólkið, koma sjálfsagt ýmis sjón-
armið til greina, en ég get ekki séð,
að hér sé um að ræða andstæða aðilja
eins og sumum hættir til.
Þegar á allt er litið, er það engu
síður hagsmunamál stofnunarinnar en
starfsfóiksins, að sem bezt sé að því
búið, og stofnunin getur aldrei vænst
neins góðs af starfsmanni, sem bíður
þess eins að fá betur launað starf ann-
ars staðar.
Þó að málið sé skoðað frá viðskipta-
legu sjónarmiði eingöngu, borgar það
sig áreiðanlega bezt fyrir stofnunina,
að starfsfólkið sé ánægt með kjör sín,
þyki vænt um fyrirtækið og vilji efla
hag þess í hvívetna.
Á sama hátt má segja, að það sé
hagur starfsfólksins, að það geri með