Freyr - 01.04.1955, Page 18

110
FREYR
áfram: „Vi'ð höfum nú náð svo langt, að
hægt er að tortíma mannkyninu. En ef
tæknin er hagnýtt á réttan hátt, getum við
skapað okkur betri lífsskilyrði.“
Mikil fólksfjölgun í fátækum löndum.
í erindi sínu ræddi Boyd Orr lávarður
fyrst um hungrið í heiminum. Fyrir stríðið
sultu % af íbúum jarðar. Ástandið er ekki
betra nú. Árið 1952 var fólksfjölgunin eftir
stríðið 12%, en framleiðsla matvæla jókst
um aðeins 9%. Árið 1953 komst framleiðslu-
aukning matvæla upp i 12%, en þá var aft-
ur annarsvegar mikil sölutregða á þeim
matvælum, sem aflögu voru, einkum í
Bandaríkjunum (áætluð 6000 millj. dala
virði), og hinsvegar var hungrið ennþá út-
breiddara en áður í fátækari löndunum.
í þessum löndum er fólksfjölgunin lika
mest og á vissum svæðum svo ör, að líkur
eru til þess, að íbúunum fjölgi þar um
helming á næstu 10 árum, m. a. vegna
læknishjálpar gegn farsóttum og landlæg-
um sjúkdómum.
Alls nemur fólksfjölgunin nú um 30
milljónum árlega (sbr. 25 millj. 1950). Ef
þessu heldur áfram, má ætla, að jörðin
verði um næstu aldamót að sjá fyrir um
4000 millj. manna, á móti 2500 millj. nú.
Ef við getum klofið þetta, getum við einn-
ig ráðið fram úr vandamálinu eftir þann
tíma, eða m. ö. o., við þurfum ekki að gera
okkur áhyggjur út af því, sem verður eftir
aldamótin 2000, því að við vitum hvort eð
er svo lítið um það nú.
Sumsstaðar óttast menn friðinn.
Eg geri mér það ljóst, hélt Boyd Orr lá-
varður áfram, að takmörkun barneigna er
fullnaðarlausnin á matvælavandamáli
heimsins. En er unnt að hrinda í fram-
kvæmd þeim úrræðum innan þess tíma,
sem til þess þarf? Tæplega. í flestum þeim
löndum, þar sem hennar er mest þörf, er
takmörkun barneigna hvorki fær frá stjórn-
málalegu né trúarlegu sjónarmiði. Tiltölu-
lega mikil velmegun með tilsvarandi hlut-
fallslega háu menningarstigi, í vestur-
lenzkri merkingu þess orðs, er nauðsynleg
til þess, að takmörkun barneigna verði al-
mennari.
Þetta gerir það að verkum, að sem stend-
ur er ekki um að ræða neina raunhæfa
lausn á matvælavandamáli heimsins án
mikillar aukningar á landbúnaðarfram-
leiðslunni. Við höfum í seinni heimsstyrj-
öldinni fengið áþreifanleg dæmi um hverju
hægt er að koma til leiðar á þessu sviði,
t. d. í Bandaríkjunum og Bretlandi; einnig
í fyrri heimsstyrjöldinni, og á mörgum öðr-
um stöðum í heiminum. Framleiðsluaukn-
ing vegna styrjaldarinnar og stríðsviðbún-
aðar hefur í raun og veru verið svo mik-
il, að friðurinn hefur virzt hótun við fjár-
hagslegt jafnvægi og það, að allir hefðu at-
vinnu. Menn hafa jafnvel stundum virzt
óttast friðinn og beinlínis þessvegna haldið
við hergagnaframleiðslunni og styrjaldar-
hættunni.
Einmitt í þessum atriðum sér Boyd Orr
lávarður mestu vandamál vorra tima. Fjár-
málakerfið er þannig, að heimurinn getur
ekki staðizt skyndilega og algera slökun á
þeirri spennu, sem er á stjórnmálasviðinu.
Til þess að slík slökun leiði ekki til vand-
ræða, er a.m.k. nauðsynlegt að þeim fjár-
munum, sem nú fara til styrjalda og víg-
búnaðar, sé varið til einhverra annarra nota.
Þessi önnur not eru fyrir hendi í land-
búnaði og matvælaframleiðslu. Arðsemi á
því sviði er stundum dregin í efa, en þó er
tæpast hægt að bera hana saman við arð-
semi styrjalda. Um það munu allir vera
sammála. En hvernig er hægt að fá menn
og ríkisstjórnir til þess að breyta eins og
þær hefðu skilið þetta? Hvernig á að laða
fram þann fúsleika, sem er nauðsynlegur
til þess að leggja fram nægilegt fjármagn
til aukningar á matvælaframleiðslunni, þar
sem menn búa enn við neyð? Það þarf gíf-
urlegar upphæðir og mikið átak í iðnaði til
þess að útvega vélar, áhöld og aðrar nauð-
synjar til landbúnaðarins í hinum þurfandi
löndum.
Að reisa við, — ekki að eyða og spilla.
í hinum alþjóðlegu stjórnmálum eru erf-
iðleikar einkum á tveim sviðum, sagðí Boyd