Freyr - 01.07.1961, Blaðsíða 30

228
FREYR
eggjum, fór þá að gruna, að ekki væri allt
með felldu og að betra væri að fara varlega.
Þá tóku þeir upp á því, bæði svartbakur og
hrafn, að taka eggið í gogginn og fljúga upp
með það en sleppa því svo. Lenti eggið á
grónu landi varð grasið eitrað af innihaldi
þess ,og þá hættulegt búpeningi. Þegar
svona var komið tók ég upp á því að hæla
niður pjötlu af hænsnaneti yfir eitruðu
eggin og gekk svo frá, að sem minnst bæri
á, en þá var ekki hreyft við eggjunum. Nú
er ég hættur að eitra, en læt mann vera
öðru hvoru í varpinu með góða byssu og
skjóta svartbak og hrafn. Af svartbaknum
er það að segja, að sé hægt að drepa nokkra
•— tvo—þrjá — þá hverfa hinir í nokkra
daga, jafnvel viku, en þegar þeir koma aft-
ur verður að heilsa þeim með byssunni.
Gott er að hafa tvö eða fleiri smáhýsi í
varpinu, sem hægt er að fara til eftir þörf-
um. Þar getur skyttan leynzt og oft fengið
færi á varginum. Annars er sjaidan hægt að
fá færi á hrafni og svartbak með hagla-
byssu, nema helzt á flugi, en nú fást góðir
rifflar með kíki, sem eru öruggir á allt að
tvö hundruð metra færi, vönum skyttum.
Hirðing varpsins:
Eins og getið er hér að framan hefur ung-
fuglinn engin hreiður að hverfa að; þar er
því nauðsynlegt að bæta úr því með því að
gera honum hreiður á hentugum stað, ann-
ars er hætta á að hann geri þau á stöðum
þar sem þau geta misfarizt, t. d. á þang-
hrönnum og lent þá í sjó, í stórum flæðum
eða sjógangi, eða á votlendi, þar sem fugl-
inn á auðvelt með að grafa sér hreiður-
körfu. Hreiðrin þurfa að vera sem líkust