Símablaðið - 01.12.1983, Qupperneq 12

honum að fara til Kaupmannahafnar. Þá
voru engar tryggingar og fjárhagur föður
míns ekki það mikill, að hann gæti ráðist í
siglingu og fyrirsjáanlega langa sjúkrahús-
dvöl.
Þá var það, að Ágúst Benediktsson, mágur
föður míns, bauðst til að lána honum fyrir
ferða- og sjúkrakostnaðinum. Faðir minn
dvaldi í eitt og hálft ár á sjúkrahúsi í Kaup-
mannahöfn. Hann náði góðri heilsu, en varð
upp frá því liðamótalaus í hægri mjöðm.
Eftir að faðir minn kom heim, lagði hann
hart að sér við vinnu til að endurgreiða
sjúkrakostnaðinn.
Á meðan faðir minn var veikur, þrælaði
móðir mín til að sjá heimilinu farborða. Hún
mátti ekki til þess hugsa að „þiggja af bæn-
um“, eins og það var kallað í þá daga. Hún
vann á veturna í blautfiski hjá Gísla J. John-
sen, á vorin í fiskþvotti og á sumrin við fisk-
þurrkun. Hún ofbauð heilsu sinni, enda
veiktist hún alvarlega árið 1929 og lá lengi á
sjúkrahúsi. Móðir mín náði sæmilegum bata,
en var ávalt heilsutæp það sem eftir var æv-
innar. Hún andaðist árið 1949 og faðir minn
andaðist 1965.
þegar ég var níu ára vildi ég ólmur komast
í sveit, eins og flestir eyjastrákar og fór ég að
Hrútafellskoti í Austur-Eyjafjallasveit, til
heiðurshjónanna Una Unasonar og Kristínar
Ingimundardóttur. Þau tóku mér eins og
væri ég þeirra einkasonur. Sem krakki hafði
ég dottið alloft í sjóinn, svo móðir mín lagði
á það áherslu, að ég fengi að læra að synda
í sveitinni. Ég lærði að synda í Seljavallalaug.
Sundkunnátta mín kom sér vel síðar meir í
Eyjum.
Ég dvaldist í sveit á sumrin til fermingar-
aldurs. Eftir fermingu komst ég að sem send-
ill við símstöðina í Eyjum, 1. október 1932.
Kaupið var sjötíu krónur á mánuði. Ég
greiddi þrjátíu krónur heim og móðir mín
lagði áherslu á að ég legði þrjátíu og fimm
krónur inn á bankabók, en afganginn, fimm
krónur, hafði eg í vasapeninga. Ég man að
ég keypti mér buddu fyrir eina krónu og
fimmtíu af fyrstu vasapeningunum mínum.
Svona til gamans má geta þess, að sá sem
var sendill á símstöðinni á undan mér var
Lars Jakobsson, núverandi stöðvarstjóri á
Rjúpnahæð og þegar ég hætti sem sendill þá
tók við af mér Jón Kárason, núverandi aðal-
bókari Pósts og síma.
Jafnframt sendistarfinu nam ég íslensku,
Ensku og Þýsku í tímakennslu. Seinna lauk
ég gagnfræðanámi.
Eg hafði mikinn hug á langskólanámi, en
kreppan og naumur fjárhagur komu í veg
fyrir það.
Ég nam símritun í Eyjum. Leysti þar af ár-
in 1936 og 1937 í veikindaforföllum og í sum-
arleyfum.
Árin 1938—1940 vann ég sem símritari á
Siglufirði á sumrin.
Ég lauk loftskeytaprófi í Reykjavík vorið
1941 og vann jafnframt náminu á Radíóverk-
stæði Landssímans og Loftskeytastöðinni á
Melunum. Ég notaði öll mín sumarleyfi árin
1940—1943 í siglingar á togurum til Eng-
lands. Þetta var á stríðsárunum. Það var bet-
ur borgað en vinna í landi.
— Þetta hefur verið áhættusamt starf,
varstu ekki stundum hálf smeykur á siglingu?
Nei, þetta gekk yfirleitt vel, það var aðeins
mín fyrsta ferð sem var söguleg. Þá brotnuðu
blöð á skipsskrúfunni þegar við vorum á leið
til Englands og urðum við að snúa við.
Við máttum ekki nota loftskeytastöðina á
siglingu. Stöðin var innsigluð. Innsiglið mátti
aðeins rjúfa í neyðartilfellum.
Á veiðum var leyft að nota talstöðvar, sem
teknar voru í land er skipið sigldi til Englands
í söluferð.
Út af Garðskaga náði ég sambandi á ljósa-
morsi við togarann Karlsefni, sem var á veið-
um og bað hann að senda skeyti frá skipstjór-
anum til útgerðarinnar og biðja um viðgerð
í Reykjavík. Daginn eftir var aftur lagt af
stað til Englands. Við vorum oft stoppaðir af
eftirlitsskipum Breska flotans, sem spurðu
um nafn og farm og hvert skipð sigldi. Upp-
lýsingar voru gefnar á ljósamorsi og þá var
leyft að halda áfram. Úr þessari ferð komum
við á jóladag 1940.
— Það er eftirtektarvert, að þú ert skipaður
stöðvarstjóri á Reyðarfirði svo til strax eftir að
þú lýkur símvirkjaprófi vorið 1943. Viltu segja
frá aðdraganda þess og frá starfi þínu austur
á Reyðarfirði.
86 SÍMABLAÐIÐ