Sameiningin - 01.04.1907, Page 10

42
hennar eins og Passavant. Hann segir enn fremr, aö hann
hafi sett sig í samband við leiSandi starfsmenn þeirrar kirkju-
deildar í þeim tilgangi að komast eftir því, hverju þar væri
mest ábótavant, og reynt svo af fremsta megni aS bœta úr
þörfunum og ráöa fram úr því, sem mest vandræði var viö aö
eiga. Oft tókst Passavant langar og erviðar feröir á hendr í
iþarfir missíónar-starfseminnar. Fyrstu ferð hans til Skandí-
nava í vestr-ríkjunum fór hann árið 1850, og heimsótti þá með-
al annars hinar sœnsku nvlendur i Illinois og Wisconsin, og
skýrir hann mjög greinilega frá þessu ferðalagi í blaöi sínu.
Þessi ferð hans opnaði augu hans enn betr en áðr fyrir því,
hve geysimikið verkefni væri til á meðal hinna nýinnfluttu út-
lendinga í vestrrikjum Bandarikjanna. Örðugleika þá, sem
slík ferð var undirorpin, geta menn bezt skilið, þegar eftir því
er munað, að í þá daga var engin járnbraut til fyrir vestan
Pittsburg. Enginn maör tók meiri hluttekning í andlegri vel-
ferð þeirra en hann. Mörgum árum síðar, þegar hið íslenzka
kirkjufélag vort var myndað, var hann einnig þar með í anda.
í ritstjórnargrein frá 9. Nóv. 1893 í blaðinu Workman, sem
hann var ritstjóri við síðustu ár æfi sinnar, getr hann þess,
að hann hafi átt tal við séra Friörik J. Bergmann og séra Haf-
stein Pétrsson stadda í Chiacgo þá skömmu áðr, og segir, að
það samtal hafi veriS sér til stórrar ánœgju og uppbyggingar.
Eftir aS hafa getið hins helzta, sem gjörzt hafði innan kirkju-
félags vors á því ári, og látið í ljósi gleSi sína yfir aftrfenginni
heilsu séra Jóns Bjarnasonar eftir hið langa sjúkdómsstríð
hans, minnist hann með nokkrum orSum á trúboS Únítara á
meðal íslendinga. Lætr hann þá skoSun i ljósi, að þaS starf
geti aldrei orðið kirkjufélagi voru til mikils skaSa, nema ef til'
vildi um stundar sakir, þvi þeir, sem aðhyllist hinn kirkjulega
félagskap á annað borð, yrði eljumeiri og áhugameiri einmitt
vegna mótspyrnunnar, sem þeir yrði fyrir.
Eftir að hafa þjónaö söfnuSi sinum i Pittsburg í ellefu ár,
sagði Passavant af sér þvi embætti til þess að geta gefið sig
betr við hinum öðrum störfum sínum. Honum fannst hann
vera beinlinis kallaðr til þess að gjöra líknarstarfsemina og
missíónar-starfið aS aðal-lífsstarfi sínu. í þau 39 ár, sem