Skólablaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 13

- 13 -
Saga af kelli og konu
OG SÍÐAR BARAKETTI.
(BRQT)-
- Raðhús höfuðhorgarinnar er fagurt
hús, umlukið undurfögrum skrautgarði,
með trjálundum cf hlómebeðum. Allt er í
þeim garði sem vs-ri í kóngsins rannij
fagrar höggmyndir og styttur á stöplum^
minnismerki mestu sona og dmtra þjoðar-
innar. Eitt er þó £ garði þessum öðru-
vísi en annað. Það er köttur, eða öllu
heldur afsteypa af ketti. Hann liggur
þar á stöpli sínum inhan um forseta,
ráðherra, þjóðskáld, torgarstjóra og
önnur stórmonni, og starir sinum rólegu
íhyglisaugum og víst er bað,að
fer ekki hjá sór í þessum félagsskap
Pvert á móti, óað steinda láthragð
kötturinn andaði
og naut
og
hreyfingarleysisins í þessari köldu myndj var lag og lyngi vaxin, að vísu
gnti ekki gefið til kynna nema eitt:
nalandi kött.-----
Litlavík var sannur fulltrúi íslensT
kra fiskiþorpa. Pátmkt þorp með fátmkum
ítuum, sem
lifðu og hrmrðust í fiski.
Þegar vel aflaðist, ólgaði velmegunarlíf
og starf hjá þessum fau hrnðum í þessum
fáu húskofum. En brygðist afli var voð-| kofaskrifli, sera í rauninni var eins
gul, stundum bmði gra og gul eða gragul.
Þau voru hvort öðru lík, með ofurlitlar
garðholur sum hver. 0g óraáluðu fisk-
hjallarnir og útisalernin bakatil voru
sízt til prýði. En samt átti Litlavík
sína fegurð. Víkin sjálf, sem þorpið
stóð við var einkar lítil og snotur og
fjöllin beggja vegna voru mjög tignarleg.
Og ef Litluvíkurbúann langaði til að ■_ .
lyfta sór upp úr hinni heilnmmu fisklykt,
sem sífellt var viðloðandi £ þorpinu,
gekk harm upp á Litluvikurheiðina og
að sór ilmi náttúrunnar sjáífrar
hennar, því að náttúran er hafin
öll mannanna verk. Litluvikurheiði
yfir
dalitið
hún var
grytt, en fagurgrsn a milli,
mótstaður ungra elskenda.
Þannig leitaði Litluvfkurbúinn sór
lífsnauðsynja i sjónum og fegurðina fann
hann i skauti náttúrunnar sjálfrar.
Örskammt utan við þorpið stóð lítið
hús, nei, Xoað er bezt að skýra frómt fráí
og
inn vis. Þa þrengdist í búi hjá mönnum : öll hin híbýli þorpsbiáa, Þessi vistarvera
og skepnum og sulturinn svarf að. Undar-jhafði þann eina persónulega eiginloika
lega mikill fjöldi alls konar kvilla jframyfir hin húsin sumsó bað, að standa
lcomst á kroik. Alltaf öoru hverju sálaðr?
ist einhver hægt og hljóðlaust. En bratt
fyrir það fckkaði elckert £ þorpinuj það
voru alltaf að líta dagsins ljós ný^ar
og nýjar mannverur, sem í rauninni attu
ekkert erindi í heiminn, nema það yrði
nógur fiskur. Allt þorpið var sem ein
heild, ein vól, sem gekk fyrir fiski.
L sTimrin fór mestur hluti karlkynsins
á síldveiðar og heimasmturnar á söltunar
plönin, á veturna var dag hvern roið
eftir þorski og ýsu, þegar gsftir voru.
Alltaf' var það fiskurinn, som fólkið
slmgðist eftir. M. ö. o.; Fiskurinn var
líf Litluvíkur.
Litlavík var ekki fallegt þorp.
Eusin voru lítil og lagkuruleg, gra eða
citt ser, en eklci í þyrpingunni, eins og
maður hefði þó búizt við. ústmðan var þó
engin sundrung milli íbúa þessa kofa og
annarra þorpsbúa, nei, húsið stóð bara
þarna og hafði staðið þar svo lcngi sem
elztu menn í þorpinu mundu. Enginn vissi,
af hverju það stóð þarna eitt sór, og
enginn lót sig það neinu skipta, ekki
einu sinni lcofabúar sjálfir. En í þessum
-kofa, sem var tvö litil herbergi og eld-
stmðiskytra bjó átta manna fjölskylda,
hjon a bezta aldri, með sex börn sín,
Þessi fátæka fjölskylda dró i'ram lífið
á sama hátt og aðrir þoypsbúar, og líf
hennar var að mestu tíðindalaust, þótt
árin liðu. Að vísu hefðu þau nú verið
níu börnin, ef Guð hcfði lofað og veiÖ---..