Skólablaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 20

20
að hún kann ekki ao draga athygli að
þv£, sem náttúran hefur gefið henni,
með réttum meðulum, heliur eyoileggur
þaö með því, sem hún kaupir dýrum dómum
í húðum. Hvað er þetta maður, þú fmrð
fullan munninn af viðbj'óði ef þú kyssir
þessar varir. Viðbjóði, sem er verri en
nokkurt margarín, Ertu búinn að gleyma
hinum löngu samrmðum yfir molakaffi um
hina reykvísku stúlku? Manstu ekki
lengur hvernig þið tættuð hana í sundur
og afklædduð hana hverri spjör, rmdduð
endalaust um hinn ófagurrsna smekk
hennar í klmðaburði? Heldu hrókaræður
um það hversu hlægileg hún væri í ör-
væntingarfullri eftirsókn sinni eftir
falskri amerískri filmfegurð. Hvað er
þetta maöur, ertu fullur? En brátt hljó-
ona þessar raddir, einhverntíma sagði
vitur maður að bezta ráðið til að losna
við freistingarnar væri að falla fyrir
þeim. Ég er alveg sammála honum. Ég gef
mig aftur á vald þessari dásamlegu
stúlku, læt mig fp.lla þatta unaðslega
fall niður í hyldýpi freistingarinnar.
Hvaða bull, það er engin freisting að
leyfa huga sínum að dást að stúlku.'HÚn
er áreiðanlega í fallegum undirfötum
bleikrauðum og ynöislegum, sem varpa
blæfögrum skugga á mjúkt hold hennar og
gera litarraft þess enn fegurra. ilugun
svelgja sýnina, mjaðmir, brjóst, magi,
leggir, klæddir nylonsokkum, (kannsko
fengnir suður á velli, segir púkinn í
huga mínum, fyrir ........ hvað varðar
mig um það þó hún hafi legið hjá amerík-
ana, það er köllun blóðsins.)
Hún er farin að skilja mál augna
minna, hún er byrjuð að brosa, hún bros-
ir voða salclaust, "kjút" segja þeir víst
þessir svölu. Og ég hlýt að brosa líka,
Þetta er heilmikil lyrikk, ha, hvað er
þetta raaður, skilu rðu ekki lyrikk lífs-
ins, haltu áfram að brosa. Ég brosi. HÚn
brosir. HÚn tekur út úr sér tyggigúmmí
og teygir það í áttina til min, ég hefi
ekki tekið eftir því fyrr, það hefur
sýnilega legið falið einhversstaðar í
hennar mjúkholda munni. Hreyfingin er
ekki alveg án yndisþokka, (þig hefði ein-
hverntxma klígjað-) jafnframt er hún
lolckandi, hún býður uppá, hún gefur, hún
veitir vissu. Það er dásamlegt að sjá
unga stúlku teygja brosandi út úr sér
tyggigúmmí. Hún skýtur kankvíslega út-
undan sér augunum , það er í þeim hlsj-
andi blik, Þau tala máli, sem aðeins
verður skilið á slíkum augnablikum. Það
getur líka verið skynvilla, er þetta
ekki bara látbragð alsaklausrar meyjar
sem þorir ekki að bregðast öðruvísi við,
þegar horft or á hana lengi? Hver veit
nema hún skilji ekkert, galdur lífsins
sé henni alls ékunnur, aðeins oljos
grunur og í ljósi þessa litla gruns,^
leyfir hún sér svo hæpið látbragð. HÚn
um það, ég tek það eins og mér hentar
bezt.
í þessu er hún farin að tala. Ert þú
að skemmta þér í kvöld? Rödöin er dá-
lítið gelgjuleg, en skemmtileg fyrir
því. Ég veit varla hvort hægt er að
kalla það svo,og reyni að tala eins og
alvanur veiðari, reyni að láta röddina
gefa til kynna, að ég gæti svo sem ver-
ið til £ allt, ef mér bara þóknaðist.
5Ú ætlar kannsld. á ball, segir hún þá.
Nei, ég býst ekki við að nenna því.
En ætlar þú á ball? HÚn kveður nei við
þvi, og röddin er orðin sú fegursta
músik, sem ég hefi nokkurn tíma heyrt.
ÞÚ hlýtur þé að æ.tla að skemmta þér
eitthvað svona fín á laugardagskvöldi,
segi ég og halla mér fram á bcrðið mitt
til að komast nær henni og horfa á gula
kjólinn. Ég veit ekki hvort það réddast,
segir hún, pahbi og mamma féru út og
koma ekki fyrr en seint og mig langar
til að vera heima. Bjössi R. á að spila
í útvarpið, og maður getur ekki hlustað
á neitt í friði, ef maður fer í EÚðina.
Skrítin stúlka hugsa ég, hefur gaman
af að hlusta á jass án þess að dansa
eftir honum. Þykir þér gaman að hlusta
bara a jass? já, segir hún og áhugi
hennar er sýnilega vakinn. Ég fer í óða •
önn að rifja upp í huga mínum nöfn á
frægum svörtum og hvítum jassstjörnum,
sem ég hefi heyrt minnst á, og reyni
að átta raig á, á hvaða hljóðfæri hver
leikur, svo að ég geri nú enga vitleysu.
Þykir þér líka gaman að því? Reyndar,
svara ég og lýg í rauninni engu, því að
. mér hefur alltaf þétt gaman að hinu
sanna og upprunalega í hljómlist aaerí-
sku negranna, Ég á i.rt Tatum sólóplöt-
ur heima, lika Count Baisie og Duke og
Fats. áttu ekki Teddy Wilson segi ég af