Litli Bergþór - 01.12.2004, Qupperneq 14

Oðurinn til tenórsins
- Af Rósahöfn, fleiri stöðum og atburðum
merkum í kórferðalagi Skálholtskórsins í ágúst 2003
Páll M. Skúlason.
Allt í henni veröld á sinn tínia eins og alkunna er. Þaö
sama á augijóslega við um þann ritaða texta sem hér
birtist. Jarðvegurinn sem hann spratt upp úr er blanda
af ýmsu:
• óviðráðanlegri samviskusemi höfundarins, sem
lætur hann ekki í friði þegar kórstjórinn beinir þeim ein-
dregnu tilmælum, skýrt og skilmerkilega, til kórfélaga að
taka eitthvað það með sér í Slóveníuferð sem gæti orðið til
að drepa tímann í löngum rútuferðum,
• óvenjulega fagmannlegri nálgun höfundarins að
hlutverki sínu sem tenór og þess vegna miklu sjálfstrausti
fyrir hönd raddarinnar einu, til að fjalla um þau andlegu
verðmæti sem verða til við þjálfun hennar og blómgunar-
tíma,
• takmarkalausri næmni fyrir þeim blæbrigðum sem
lita allt líf og starf þeirra sem eru svo heppnir að geta með
góðri samvisku kynnt sig fyrir veröldinni sem tenór í kór, í
þessu tilviki Skálholtskórnum.
styrjaldarátaka í fyrrum Júgóslavíu fyrir einhverjum árum.
Það önduðu hinsvegar margir léttar þegar að landamærunum
kom og viðkomandi víkingur hafði gefið sig svefninum á
vald, enda eins gott því umræddir landamæraverðir bjuggu
yfir alvæpni, gljáfægðum skammbyssum í leðurhulstri.
Rútubílasaga þessarar ferðar verður að bíða betri tíma.
Fyrsti leggur rútuferðanna lá frá flugvellinum skammt
fyrir utan Munchen í Þýskalandi, til Rósahafnar í Slóveníu: 6
klukkutíma akstur, í 39 - 40° hita á Celsíus.
Farartækið var tveggja hæða, loftkæld fólksflutninga-
bifreið með ágætum, þýskum bílstjóra, sem stærði sig af því
að kunna íslenska frasa, og það finnst okkur Islendingum svo
skemmtilegt. Viðbrögðin við athugasemdum, sem höfundur
man ekki lengur, en mátti í öðru samhengi, t.d. ef tenór hefði
þá yfir við samlöndu sína, vel túlka sem örgustu kvenfyrir-
litningu, voru dillandi hlátur sóprana og alta. „Feita
kelling!!“ - hí, hí, hí, hí.
- Sópraninn var að fjalla
sín á milli um hvað tenórinn
væri flottur í Islandsbyggðar-
kaflanum í „tír útsæ rísa“,
bassinn var að taka í nefið,
eða ekki með viðeigandi tæki
í sambandi og altinn var að
ræða um hvernig hann gæti
látið í sér heyra með glæsi-
legu altlínunni í „Sicuf ‘ þegar
kórstjórinn kom ofangreind-
um tilmælum sínum á fram-
færi, skýrt og skilmerkilega.
Tenórinn var hinsvegar að
hlusta á stjórnandann, eins og raddir eiga að gera þegar þær
eru í kór.
Til að gæta allrar sanngirni þá er verið að tala um hinar
raddirnar 3 heilt yfir og það kom reyndar í ljós að það eru til
tenórískir tendensar í einum og einum einstaklingi í þeim
hópi. -
Vettvangur málsins, rútan
íslenskir tenórar og aðrir
kórfélagar voru vansvefta
eftir nálægt sólarhrings
vökur, og reyndu með mis-
jöfnum árangri að festa svefn,
í ramma sem Alpamir stilltu
upp fyrir samhengið. Þá
ákvað höfundur, vansvefta
eins og aðrir, en verandi
tenór, ónæmur fyrir slíku
álagi, að láta til skarar skríða
og styðja dyggilega við
tilraunir félaganna við að
festa svefn. Hugmyndin var
að flytja þeim í gegnum
hátalarakerfið, með róandi, afslappaðri tenórröddinni, fyrir-
fram skrifaðan texta, sem saminn hafði verið til heiðurs
röddinni, sem svo oft hefur kallað fram allt litróf tilfinninga
og kennda áheyrenda, ekki síst í þeim kór sem hér um ræðir,
og einnig vegna áðumefndra tilmæla kórstjórans, sem höfðu
ofangreind áhrif á höfundinn til að skrá hugrenningar sínar.
Það varð reyndin, að rútuferðir vom ekki skomar við
nögl, og þær út af fyrir sig eru efni í heila bók. Það olli, til
dæmis, talsverðum titringi og kvíða meðal saklauss
sveitafólks ofan af íslandi þegar nálgaðist fyrstu landamærin
og það lá fyrir skýrt og skilmerkilega hjá einum ferða-
félaganum að hann ætlaði sko að tala við landamæraverðina
með tveim hrútshornum og segja þeim til syndanna vegna
Hér kemur óðurinn til tenórsins, eins og hann var fluttur
við ofangreindar aðstæður. Þessi óður átti sinn tíma, en
tímalaus fegurð raddarinnar, sem fær næturgalann til að
heimsækja háls- nef- og eyrnalækni, verður ekki með
auðveldum hætti færð í letur, en þess var freistað, og hver,
nema innvígður tenór gæti mögulega tekið að sér slíkt
hlutverk?
Litli Bergþór 14.