Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.03.1996, Qupperneq 1

FRETTABREF
ÆTTFRÆÐIFÉLAGSINS
ISSN 1023-2672
3. tbl. 14. árg. - Mars 1996
Að breiða út ættfræði...
Ég skal fúslega viðurkenna að ég hef verið iðin við að vekja áhuga
skyldmenna minna og annarra á ættfræði, enda hefur fræðigreinin -nú
eða fúskið, heillað mig lengi. En ekki hafði mig nokkurn tíma órað fyrir
því að ég yrði jafn stórtæk í að dreifa ættfræðiþekkingunni og raun ber
vitni.
Þannig er mál með vexti að ég er
„miðamanneskja“ eins og maðurinn
minn orðar það. Eg er alltaf að viða að
mér fróðleiksmolum, bæði hér og þar,
og skrifa þá á allt sem til fellur,
bensínnótur, servéttur, umslög og þegar
best lætur í stílabækur þar sem öllu æir
saman; erfiljóðum, kjaftasögum um
framhjáhald, hugljúfum ástarsögum,
upplýsingum, heimildum og svo
auðvitað ótal ættrakningum.
En það vill fara fyrir mér eins og
mörgum að tírninn er naumt
skammtaður eða skipulagsgáfan
takmörkuð - nema hvoru tveggja sé-
svo miðunum hefur bara fjölgað og
tjölgað og lítið orðið um úrvinnslu.
Miðunum hef ég safnað í tautuðru eina
mikla sem ég hef varðveitt eins og
sjáaldur auga míns. Var nú svo komið í
sumarbyrjun að tuðran var orðin tútin
mjög og belgfull. Þar sem óravíddir
kennarafrísins blöstu við mér ákvað ég
að ráðast nú til atlögu við tuðruna og
hugði gott til glóðarinnar að tína til alla
þá fróðleiksmola sem hún hafði að
geyma, suma komna á annan áratug!
Mér til trausts og halds hugðist ég fá
mömmu sem allt man og veit. Tók ég
því tuðruna og hélt út í bíl.
Hvort það sem á eftir fór flokkast
undir elliglöp, hugsunarleysi eða
kæruleysi skal ósagt látið en komin út
að bílnum uppgötva ég að bíllyklarnir
hafa gleymst inni. Tuðruna set ég upp
við framdekkið og hleyp inn, sæki
lyklana, bakka út úr stæðinu og keyri
síðan af stað upp götuna.
Ekki hef ég l'arið langt þegar mér
berast undarleg hljóð til eyrna. Nú, nú,
hugsa ég, sprungið. Stoppa, hleyp
kiingum bílinn en öll dekk eru í lagi.
Furðulegt. Hvað er þá að? í sömu mund
staðnæmist tengdasonur minn á sínum
bíl fyrir aftan mig. Það er eitthvað að,
það er svo undarlegt hljóð í bílnum,
segi ég. Já, það er eitthvað undir bílnum,
segir hann, það hafa fokið undan þér
bréfatætlurnar upp alla götuna.
Snögg athugun leiðir hinn hrikalega
sannleika í ljós. Tuðran mín, full af
ómissandi og óbætanlegum
fróðleiksmiðum er fastkíttuð undir
bílnum, botnlaus og uppspænd til hálfs.
Ættfræðin dreifð um alla götu, fokin
inn í garða og húsasund. Ég æði niður
götuna í örvæntingu minni og tíni hvert
bréfasnifsi sem á vegi mínum verður,
skítugt, rifið og skemmt. Hversu margt
er folkið út í veður og vind veit enginn.
Nei, það var sannarlega ekki svona
sem ég hafði hugsað mér að dreifa
ættfræðinni minni!
Guðfinna Ragnarsdóttir.
( Mánudagur 25. mars n.k.
I hvað er þá? sjá bls. 7