Landneminn - 15.05.1955, Blaðsíða 10

„— Ekkert er til svo illt,
að /alleg saga geti ekki
gert alll gott aftur,
heyrir Hrappur
litla stúlku me'S stóra
eyrnalokka segja.“
Hrappur situr á kaffistofu. í ná-
grenru' við ibúð Jóns Ófeiís.
Kaffirtofan er rauðb lnið oq- n'irn-
góð með ruörgwn sneglum. Kliður
fvllir f alinn. Fólkið. sem barna
kemnr. befnr «ér regluna: Mál-
æð'ð frrir málæðið.
Hrannur revnir áranmirslaust að
loVa “''rnnum fyrir þvarginu um-
hverfis s:g.
— F- ekki rláb'tið prfjtt að vera
skilnaðarbarn? spvr einn.
— Tú. menn <reta fengið Ödipús-
kornnl*"- í-varar annar.
— /Fi’á 00- æinei otr ænileet er
það. somr lítil stúlka með stóra
eyrnalnkka.
— Hvað <ret ég írert fvrir fiólu-
bláa btinn í mvndinni bú veizt? spyr
listmálari með lannt skegg.
— Har veit bað ekki. svarar skáld
með rtutt skefrtr. Hvað ætli svosem
skáldið viti? bu<rsar Hrannur.
— Neíorrlpbo^ ég veit það ekki,
segir skáldið.
Uno-ur maður segir:
— F,n- var að siá kúrekamvnd.
Ijokaatriði mvndarinnar var stór-
kostlegt. Vagn stéð úti á víðáttu-
miklli sléttu. öð-um megin við'
vamiinn var töfrandi fögur smá-
mella. öll útstonnuð í blúndum.
Hún snilaði á gítar og ióðlaði með
dása-rlegri breimrödd. Hinum meg-
in við vagm'nn var Hetjan að murka
lífið úr indíánaræflum.
— Bandaríkjamenn eru ekki verri
menn en aðrir, segir lítil stúlka í
'grænni kápu.
— Jú, svarar miðaldra læknir
DAGUR SIGURÐARSON:
Einhver vondur stal gifíingarbjöllunni
— SÖGUKAFLI —
með gullfesti framan á ístrunni.
Bandaríkjamenn eru ekki menn. Þeir
hætta að þroskast þrettán ára gaml-
ir. Næsla stig ér elli og æðakölkun.
— Makkíavelli var asni, segir
skólastrákur.
— Ég læt Irað nú allt vera, segir
skeggiað skáld. Hann sýndi þó fram-
á; að það má nota fólk til einhvers.
Og það er alltaf virðingarvert.
— Ekki er öll vitleysan eins, enda
væri þá lítið gaman að henni, segir
einhver.
— Diskússjónin fyrir diskússjón-
ina. Það er kjánalegt að diskútera til
þess að komast að niðurstöðu, segir
lítil stúlka með stóra eyrnalokka.
Hrappur lýtur yfir kaffibollann.
Ó, ég skil ekki þetta fólk. Ég skil
það ekki, -— hvort heldur það er með
skegg eða eyrnalokka. Ég skil ekki,
að því skuli ekki finnast leiðigjamt
að hlusta á sjálft sig til eilífðar.
Kynlegur skjálfti fer um Hrapp
að innanverðu. Hann lyftir höfði
og hvolfir kaffinu í sig.
Allt í einu sér hann hinn ímynd-
aða tvífara sinn sitja gegnt sér við
borðið.
Hrapjiur lokar augunum snögg-
lega og bandar hendinni mót tví-
fara sínum. Það stoðar ekki, og
hann heldur áfram að sjá sjálfan
sig fyrir sér og hann heyrir sína
eigin rödd segja:
— Við sátum í garðinum í
skugga trjánna. Tunglið skein, og
þetta var í ágúst. Við sátum í garð-
inum og Guðveig var ung og sak-
laus, — saklaus eins og eplarunninn
í garðinum, sem hafði laufgazt dag-
inn áður, þegar ég kvssti hana.
Hrappur andvarpar og lætur fall-
ast á stólbakið. Tvífarinn heldur
áfram án þess að gera hlé á máli
sínu:
— Og þessi dásamlega tónlist. sem
óg heyrði í húsi suður í bæ. Kvöld
eftir kvöld sátum v'ð saman á legu-
bekk og spiluðum göfuga tónlist á
grammófón.
Hrappur heyrir sjálfan sig bagna.
Hann kippist við og opnar augun.
Tvífarinn er horfinn.
Fólkið iðkar ennþá sitt fyrra
skvaldur:
Skólastrákur segir:
— Þegar ég er orðinn millióna-
mæringur, ætla ég að gefa út, á
eigin nafni, grammófónplötur með
Beisín slrít bljús sungið af Lúí Arm-
strong.
Skeggjað skáld svarar:
— Já, þetta lízt mér á. Svo skaltu
úthluta þeim meðal fátæklinga, sem
engan arammófón eiga.
— Þið eruð sjálfráð. Ykkur er
sjálfrátt. Mér er ekki sjálfrátt, seg-
ir lítil stúlka ineð stóra eyrnalokka.
Blaðasölustrákur kemur inn á
kaffihúsið og hrópar:
— Nýja dagblaðið! Nýjustu frétt-
ir!
Drengurinn er larfalega til fara
og blár í gegn af kulda.
— Nýja dagblaðið! Nýjustu frétt-
ir! Ein mella er dauð’! hrópar
hann.
Hrappur sötrar kaffið. í huga
hans ómar fiðlukonsert eftir Síbe-
10 -tANDNEMINN