Landneminn - 15.05.1955, Blaðsíða 11

KVIKMYNDADALKUR
^__________
Kvikmynd mánaðarins: • OTELLO
líus. Hann er að tauta við’ sjálfan
sig.
— Ein mella er dauð, tautar hann
við sjálfan sig.
— Ekkert er til svo illt, að fall-
eg saga geti ekki gert allt gott aft-
ur, heyrir Hrappur litla stúlku með
stóra eyrnalokka segja.
Blaðadrengurinn hleypur út, him-
inlifandi yfir að hafa selt fjölda
eintaka.
Reið' guSs. (smásaga).
Um nóttina fékk hann niðurgang.
NiSurlag á Ástartragedíu.
— Elskarðu mig ekki? spurði
Kleópatra.
— Nei, svaraði Sesar. Nú fer
ég heim og les Kinsey.
NiSurlug sagnar'nnar um Orfeus.
— Ó, þú þ:nn karmaiógi, sagði
Hades háðslega, um leið og hann
strauk blíðlega hárið á Orfeusi.
I
Atómskáldið Vígreifur birtist í
anddyri kaff’stofunnar. Hann er
langur, mjór og teinréttur, tuttugu
og fíögra ára gamall. Hann er ber-
höfðáður. Svart hárstrýið er samsett
af illskutoppum. Svo horaður er
liann, að blásvartur rykfrakkinn
skröltir til og frá utan á honum.
Vígrei'fur hengir frakkann upp og
veifar Hrappi. Síðan gengur hann
inneftir gólf’nu með svo uppgerðar-
arlegum karlmennskutilburðum, að
maður freistast til að ætla, að hann
sé í raun og veru kvenlegur. Hann
horfir með augljósri fyrirlitningu á
skeggjuðu skáldin og grettir sig
framan í lækninn með gullfestina á
ístrunni. Litlu stúlkunni með stóru
eyrnalokkana gefur hann hýrt auga.
Hann sezt hjá Hrappi og pantar
molakaffi.
— Það situr við sama heygarðs-
hornið. hvað þinn aumingjahátt og
vesaldóm snertir, segir Vígreifur.
BygBð á leikriti Sliakespeares.
Kvikmyndina gerði Orson VVeUes, sein
einnig annast lcikstjórn og Ieikur
aðallilutverkið: Ótelló.
Þuð er vandalaust að velja kvikmynd
mánaðarins að þessu sinni. 1 samanburði
við ótelló virðist allur þorri kvikmynda
al vanelnum gerður.
Eí tii vill er ástæðulaust að hætta sér
útí samanburð við aörar Shakespeare-
myndir. Þó get ég ekki stillt mig um að
segja, að Ótelló eítir Orson Welles haíði
sterkari áhrií á mig en Ilumlet sir
Laurcnce Oliviers, en sú mynd var leiki-
lega rómuð lyrir nokkrum árum, eins og
kvikmyndaunnendur muna.
Margt hjálpast að til að heíja hessa
mynd í hæðir úrvalskvikmynda:
1. Eínið sem leikstjóranum er iagt í
hendur hlýtur að vera vel lallið til kvik-
myndunar: hið milda drama um ótugt
þá, er aíbrýðisemi nelnist. Umhverlið
lær á engan hátt notið sin betur en gegn-
um auga kvikmyndavélarinnar: virkl á
eyju útí haíi, tröllauknir takkaðir múr-
veggir, langir draugalegir stigar og
göng, geysileg salarkynni með steinsúi-
um og hurðum al smiðajárni og loks
brimið, sem skellur með þungum gný á
klettum undir virkismúrunum.
Hann nýr hökuna og glottir illgirn-
islega. Beinabert andlit hans minn-
ir á ásjónu holdlausrar vofu.
Það: fýkur í Hrapp.
— Og þú ert alltaf jafn hroka-
fullur, hreytir Hra])|iur útúr sér.
— Svona, góSi. FyrirgefSu. góSi.
Þetta er rétt hjá þér, góSi. ÞaS er
ljótt aS blámera fólk, sem ber ekki
skyn á kímni. Jamm. hvað ég vildi
sagt hafa: Eg var að láta teyma mig
niður í SvartagiE
— Núiá. svarar Hrappur, án
nokkurs áhuga.
— Já, ég var aS selja sál mína
ríku tímariti fyrir fimmhundruð
kall.
— Hvað seldirðu?
Við samningu handritsims virðlst þess
haía verið vandlega gætt að spennan i
hinu stóríenglega drama Shakespeares
slaknaði hvergi írá upphati til leiksloka,
og í kvikmyndinni helur petta íullkom-
lega tekizt.
2. Ágætur leikur Orson Welies og
stúlkunnar, som lék Desdemónu (því mið-
ur íestist mér ekki naín hennar í minni).
Mér linnst ég ekki haía séð Orson Welles
íyrr í hlutverki við hæli (sá því miður
ekki „Citizen Kane“, sem aílaði Orson
mestrar írægðar). Túlkun hans á brjál-
æðislegri albrýðisemi Ótellós og djúpri
iðrun, er hann sér, að hann heíur myrt
Desdemónu saklausa, var alburða snjöll.
3. Myndatakan mun þó verða áhorl-
endum hvað minnisstæðust: hrikalegar
útlínur virkisins, brimið, skarpar and-
stæður skugga og ljóss, hið Ijölmenna
herlið — möguleikarnir, sem allt þetta
gelur til myndatöku, voru sériega vel
nýttlr. En íramar öllu var þó hreylan-
leiki sjálírar myndavélarinnar notlærður,
en einmitt það ræður ætið úrslitum um
gæði myndatöku í kvikmyndum.
Hið eina, sem mér íannst orka tvímælis
i myndinni, var hið óhugnanlega raun-
sæi í atriðinu, þar sem Ótelló myrðlr
Desdemónu.
Hrói Höttur.
— Tvær stuttar ritgerðir. Önnur
fjallar uni gamla konu í smjörhúsi.
Hin er um Stokkseyrarfjöru og
Rauðarsléttu.
— Nújá, ferð þú ekki að gefa út
nýja bók bráðurn.
— Nei, minnstu ekki á það, svar-
ar Vígreifur. Drýgindalegt bros fær-
ist yfir varir hans. Hann heldur
áfram:
— Að vísu á óg nóg í bók, en ég
vil ekki gefa það út. Að gefa út bók
er eins og að berhátta sig á almanna-
færi, og láta lýðinn um að gagn-
rýna sköpulag sitt.
— Jæja, hvers vegna eru menn
þá að fást við skriftir?
— Menn skrifa, af þ ví að þeir
LAND-NEMINN 11