Landneminn - 15.05.1955, Blaðsíða 16

Á verkfallsverði
Frnmlialíl af lils. 3.
víglínuna. — Jónas E. Svafár hefur fund-
ið lambhryggsbita sem dottið hafðl af
einhverjum flutningabílnum. Hann stelk-
ir kjötið á steinaldarvísu og lætur vel af
innl heiiögu kvöldmáltíð. Strákarnir kasta
sprekum á eldinn, kalsast og hlæja;
löng stund liður án þess nokkuð beri til
tíðinda. Sumir eru farnir inn i skúrinn.
Menn ræða um verkfallsbrot. — Harð-
leikið að til skuli vera bilstjórar sem
leggja atvinnurekendum lið í baráttunni
gegn verkamönnum, segir einn. — Og
enn ver.a að til skuli vera verkamenn
sem svikja sina eigin félaga, pegar mest
á ríður, og uppskera siðan ávextina af
baráttu þeirra, segir annar. — Heiðarleg-
ir verkamenn ættu að neita að vinna með
slikum villingum, segir sá priðji. — Eg
ias um það fyrir skömmu, að verkamenn
á fjölmennum vinnustað í Bretlandi hefðu
tekið sig saman um að tala ekki í heilt
ár við verkfallsbrjót, sem vann með
þeim. Og sá var víst ekki rishár eftir
árið.
Satt og logið sitt er hvað.
— Hvellt ílaut gellur við í nætur-
kyrrðlnnl; Það er bíll að koma að austan.
Þetta er fólksbifreið. Hún fær að fara
í gegn þegar búið er að skoða á hennl
skottið. En náttuglum þessum er ekkert
kappsmál að komast í bæinn. Einn föru-
manna kemur út og fer að segja trölla-
sögur af miklum bensínleiðangri bílstjóra
á einni af biíreiðastöðvunum: Klukkan
átta í gærkvöldi höfðu bilstjórarnir far-
ið með mikinn liðsafnað i fimmtán fólks-
bílum, tveimur langferðabílum og elnum
vörubil til bensinkaupa einhvers staðar
utan bæjar; sögumaður þóttist hafa áreið-
anlegar helmildir fyrir því, að bílstjór-
arnir ætluðu að hafa bann verkfalismanna
að engu og flytja bensinið til borgarinn-
ar meö ofbeldi — en hvort þeir færu hér
um eða Vesturlandsveg eða kannski
Krísuvíkurleiðina, vissi hann ekki. —
Nokkur glímuskjálfti fór um suma, aðrir
hlýddu á sögumann með tortryggni í
svipnum: sennilegast að hann væri út-
sendur til að sundra liði verkfallsvarða
eða njósna um liðstyrk þeirra og við-
búnað, bezt að trúa honum varlega og
forðast allt fum.
Jeppi kemur brunandi neðan að og
nemur staðar úti á vegarbrún: Það eru
okkar menn. Þeir eru þrir saman í eft-
irlitsferð. Fyrirliðinn er ungur hafnar-
verkamaður, ákveðlnn og æðrulaus á
svifc, einn þelrra er bezt skilja hvað i
húfi er: að velferð tug-þúsunda alþýðu-
heimila er undir því komin að verka-
menn slgri i þessu verkfalli; og er stoltur
af stétt sinni. Hann kemur inn í skúr-
inn, spyr tiðinda og segir fréttir; menn
skrafa vitt og breitt, en sem minnst um
óþarfa hluti. — Við skulum ekki taka
þessar lausafregnir um lelðangurlnn of
hátíðlega, en vera við öllu búnir og hvika
hvergi, segir fyrlrllðinn.
Hvar er öll kvenþjóðin?
Ég slæst i för með eftirlitsmönnum
þegar þeir fara. Eldiviðurinn er genginn
tll þurrðar og fölskva slær á glóðina.
Mennirnir standa í myrkri á veginum.
— Við ökum niður á Vesturlandsveg. Þar
stcndur gamall strætisvagn sem verðlrn-
ir hafast við í; inni hjá þeim logar ljós;
borð er á miðju gólfi, og mennirnir sitja
á bekkjum umhverfis það; þeir eru bún-
ir að fá blöð morgundagsins og eru að
lesa; utan úr myrkrinu er þetta að sjá
eins og fátækleg verbúð á landlegudegl.
Skömmu á eftir okkur rennir annar bíll
í hlað. Hann er að koma með nýliða til að
leysa þá af hólmi sem lengst háfa staðið.
X hópi hinna nýkomnu er Þóra Elfa litla.
— Hvað sé ég — er hér komlnn kven-
maður? segir einn þeirra sem fyrir eru
undrandi og glaðlega. Og það var rétt-
mæt undrun: hvar er öll kvenþjóðin?
Hefur hún fyrir engu að berjast ,ef ljóð-
mærin okkar er undanskilin? Morgun-
blaðið státar af því að austfirzkar konur
hóti verkfallsbrotum. Stúlkur sunnan
lands mættu bjarga heiðrl ins íagra kyns
með því að íjölmenna í verkfallsvarð-
liðið.
Dagsbrún.
Þegar fyrirllðinn okkar hefur rabbað
vlð verðina um stund höidum við förlnni
áiram og nemum ekkí staðar fyrí en
niðri á Hverflsgötu 21. Götur borgarinn-
ar eru auðar nema hvað einn og einn
síðförull svallari gengur með húsum
heldvir reikull í spori. En niðri á varð-
stofunni er enn margt manna, sumir að
koma utan úr myrkrinu, aðrir á leið út.
Við gæðum okkur á rjúkandi kaffi og
kleinum, lítum í blöðin. Þau skýra öll frá
þvi, að íhaldsmeirihlutinn í bæjarstjórn
hafi í gær fellt tlllögu um að hefja samn-
ingaviðræður við verkfallsmenn. Morgun-
blaðið flytur þar að auki stutt námskeið
í verkfallsbrotum. Það hirðir aldrel um
að halda alira-stétta-grímunni, þegar í
odda skerst með alþýðu og eigendum
þess.
Nóttin er llðin: fremur vlðburðalítii
verkfallsnótt, en eigl þýðlngarminni en
hinar sem melrl sögur fara af. Og kann-
ski bar einmitt vlðburðaieysið ljósast
vitni um styrlc verkfallsmanna og samúð
þá sem barátta þeirra nýtur meðal allra
réttsýnna manna.
1 austri roðar af dagsbrún.
Einhver vondur stal ...
Framli. a-f 12. suhi.
Tveir gæar, skammt frá honum,
fara ai5 raula slagara:
..Einhver vondur stal giítingarbjöllunnl.
Einhver vondur stal giftingarbjöllunni.
Einhver vondur stal giftingarbjöllunnl.
Nú getur enginn glft sig.
Hver á nú ding-dong?
Hver á bjölluna?
Hver á nú ding-dong?
Hver á bjölluna?
Einhver veit,
en enginn segir frá,
því að einhver vondur stal
giftingarbjöllunni.1'
Hrappur rís úr sæti og gengur til
dyranna.
Það var mér að kenna, hugsar
hann. Það var mér að kenna, hvern-
ig fór.
Gæarnir eru ennþá að syngja:
,,Við höfum ilman rósa
og brúðkaupsgistlhús.
Ó, hve ég þrál glftingarbjölluna."
Hrappur grípur fastar um trefil-
inn. Að baki sér heyrir hann hlátur
lítillar stúlku með stóra eyrnalokka.
„Stefnir —
I rétta átt44 ?
Framh. af 5. síðu.
fyrir hversdagsleikann,“ svo sem
allir vita.
«
Inni í ritinu er endurprentun úr
Vídalínspostillu, og hefðu þessi orð
meistara Jóns fremur átt að standa
framan á Stefni: „Ég veit, að einn
asni, verður þó aldrei hestur, þó
menn setji gullsöðul á hann, og svo
verður einn dári aldrei vís, hvernig
sem hann málar sig utan.“
Pappír er góður, og prentararnir
hafa leyst verk sitt vel af höndum.
G.H.P.
16 LANDNEMINN