Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 6

128 —:----------------------------
STEFÁN JÓNSSON
VINIR VORSINS
Framhald
Sumarnóttin var þögul og kyr, ekk-
ert rauf þögnina nema seytlið í bæjar-
læknum austan við túnið og fótatak
tveggja hesta, sem hægt og bítandi
mjökuðust niður holtið. Bak við fjár-
húshornið gægðust tvö gráblá augu í
áttina heim að bænum. Kannske væru
þeir nú til, sem hefði þótt broslegt
ástandið hjá þessum litla karlmanni.
Það getur vel verið, en hitt er víst, að
hver sem hefði séð þessi tvö grábláu
augu, sem mændu heim að bænum,
hefði ekki orðið hlátur í hug. Þessi tvö
augu spegluðu í djúpi sínu svo mikla
örvæntingu, uppgjöf og vonleysi hug-
ans. Svo gjörsamlega umkomulaus var
eigandi þeirra, að þau fylltust heitum,
hljóðum tárum, sem síðan seytluðu eitt
og eitt niðiu' kinnarnar sitt hvoru meg-
in við nefið.
Eftir hverju gat drengurinn verið
*ið bíða þarna? Jú, hann vissi hvað
hann var áð gera.
Þegar mömmu hans var farið að
lengja eftir honum, fór hún að leita að
honum, og er hún ekki gat komið auga
á hann, varð hún mjög óttaslegin, hljóp
austur túnið og kallaði á hann með
nafni. Hann hreyfði sig ekki úr spor-
unum, en er hún kom auga á. hann.
sagði hún dálítið snöggcrr
— Því kemurðu ekki heim, drengur?
Þú gerðir mig hrædda. Han svaraði
ekki, og af því gat hún ráðið að eitt-
hvað var að. -Hún gekk alla leið til
hans.
— Ó. elsku góða mamma mín, hróp-
aði hann í örvæntingu og fleygði sér í
faðm hennar.
---------------UNGA ISLAND
Það var svo voðalegt sem hann þurfti
að trúa henni fyrir, að hann gat ekki
sagt henni það upphátt, jafnvel þótt
enginn heyrði til. Hann hvíslaði því í
eyra hennar og svo fór hann að gráta.
— Ha, hvað segirðu, barn? Ertu
hvað? spurði hún.
Iiann hvíslaði því aftur.
Hún brosti örlítið um leið og hún
sagði — Elsku, elsku flónið mitt, hvern-
ig stendur á þessu?
Milli gráthríðanna:
— Ég--------ég — þo — þorði aldrei
— a — að láta — ana vita að ég —
að ég væri svoleiðis og svo héldum við
alltaf áfram. Ég va — var svo feiminn
við hana.
— Svona, góði minn, heldurðu að þú
megir gráta svona. Það er ekkert vit í
því. Þetta gerir ekkert til. Mamma skal
gera gott úr þessu.
— En mamma, það má aldrei nokkur
maður vita þetta nema þú.
— Nei, svona góði minn, það skal
enginn fá að vita það.
Þau héldu heimleiðis og litlu síðar
var hann háttaður ofan í rúm og hún
bauð honum göða nótt með kossi á
vangann. Hann teygði handleggina upp
um háls hennar og naut nokkra stund
ylsins undir vanga hennar. Það var dá-
lítið, sem hann langaði til að spyrja
um, en hann kom sér ekki að því
strax, svo kom það þó hægt og rikandi
— Mamma, ætli að guð sé ekki reið-
ur við mig, fyrst hann lét þetta fara
svona?
Hún gat ekki stillt sig um að hlægja
að spurningu hans.
— Ekki skil ég í því, góði minn, el
þú hefh’ ekkert gert, sem ljótt er.
— Já, ef hann hefði ekkert gert, sem
ljótt var, en það var nú einmitt þnð,
sem hann hafði gert. En hann gac nú