Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 12

134 ----------------------------------
„Já, vissulega, vissulega hlýtur þetta
að vera satt“, sagði gráskeggj aður á-
heyrandi og kinkaði kolli.
„Eru allar sögurnar ykkar slíkt
þvaður og vitleysa?" spurði Mowgli.
„Þessi tígur er haltur vegna þess,
að hann fæddist haltur, eins og ég hélt
að allir vissu. Allt þetta skraf ykkar um
að þetta sé afturgenginn bragðarefur
úr þorpinu hérna, er ekkert annað en
endaleysa og rugl út í bláinn. Þetta
halta tígrisdýr er kjarklaust eins og
hundur“.
Buldeo varð alveg mállaus af undrun
og oddvitinn gapti.
„Sei, sei. Er það skógarsnáðinn sem
talar?“ spurði Búldeo. „Ef þú ert svona
snjall, ættir þú að reyna að ná í feld
dýrsins og fara með hann til Khan-
hiwara, því að landsstjórnin hefir lagt
100 rúpíur til höfuðs dýrinu. En betra
væri þó að þú reyndir að þegja þegar
eldri menn eru að tala“.
Mowglí stóð á fætur til að fara. „Hér
hefi ég verið í allt kvöld og hlustað á
sögur ykkar“, hrópaði hann, „og að
undanteknum einu eða tveim atriðum
hefir Búldeo ekki sagt eitt e’nasta satt
orð um skóginn, sem er þó rétt við
kofadyrnar hans. Hvernig er þá hægt
að trúaú öllu þvaðri ykkar og rugli um
afturgöngur, guði og álfa, sem þið
segist'hafa séð?“
„Sannarlega er tími til kominn að
senda þennan pilt út á sléttuna til að
gæta búpeningsins", sagði aldursforset-
inn, meðan Búldeo, utan v’ð sig af
reiði, ragnaði og reifst vegna fram-
komu Mowglis.
Það er venja í mdvevk'im sveita-
þornum, að nokkrir drengir reka bú-
peninginn á beit snemma morg'ms og
svo aftur heim að kveldi. BuffÞrnir,
sem þegar í stað myndu ráðast á full-
--------------- UNGA ÍSLAND
orðinn mann og leggja hann undir —
sætta sig við að börn, sem ekki ná
þeim nema upp í miðjar síður — berji
þá og reki hispurslaust áfram. Og á
meðan að drengirnir halda sig nálægt
hjörðinni, eru þeir öruggir, því að tígr-
isdýr þorir ekki að koma nálægt stórri
bufflahjörð. En ef þeir rölta frá, til
að tína blóm eða veiða fugia, áhætta
þeir lífi sínu í klóm tígrisdýrsins.
f dögun reið Mowglí á Rama í gegn
um þorpið, en Rama var forystutarf-
urinn. Blágrá nautin, með hin aftur-
kembdu horn og illileg augun komu
út úr kofunum ásamt kúnum og eltu
Rama. En Mowgli gerði börnunum, sem
með honum voru, greinilega skiljan-
legt, að það væri hann, sem stjórnaði.
f hendinni hafði hann langt gljáandi
reyrprik, sem hann rak skepnurnar á-
fram með um leið og hann sagði við
Kamya, sem var einn drengjanna, er
með honum áttu að gæta búpenings-
ins, að það væri best að beita kúnum
annarsstaðar en nautunum, en sjálfur
rak hann nautin lengra inn á sléttuna.
Drengjunum gaf hann áminningu um
að fara ekki of langt frá hjörðinni.
Á víð og dreif um hin indversku
beitilönd eru klanpir, þéttir runnar og
kjarr, þúfur og gjótur, en þarna dreifir
hjörðin sér og hverfur annað slagið á
bak við klappirnar eða ofan í gjóturn-
ar. Nautin una sér best náTægt tjörn-
um og síkjum þar sem bau geta velt
sér í leðjunni og sleikt sólskin’ð. Mow-
glí fór með nautin aha leið á enda
sléttunnar, bar sem Waingunga rennui’
út úr skóginnm. Þar stökk hann af
baki Rama, hljóp að einum runnan'm1
þar sem hann hitti Grábróðir. „Hér
hefi ég beðið bín í marga daga“. sagði
Grábróðir. „Hvað? Þú ert þó ékki orð-
inn kúahirðir ?“