Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 14

UNGA ISLAND
136 ----------------------------------
yfir sléttuna ásamt Tabaqui og spor þín
voru þá ekki enn þá köld orðin“, sagði
úlfurinn lafmóður.
Mowgli hnikklaði brýrnar. „Ekki ótt-
ast ég Shera Khan. En Tabaqui er
kænn“.
„Þú þarft ekki að óttast hann“, sagði
Grábróðir og sleikti út um. „Ég mætti
Tabaqui við sólaruppkomu. Nú getur
hann sagt gömmunum frá öllum brögð-
um sínum, en hann varð líka að segja
mér allt sem hann vissi áður en ég
braut í honum hrygginn. Shera Khan
ætlar að bíða þín í kvöld við þorps-
hliðið — bíða þín og aðeins þín. —
Núna liggur hann uppi í stóru Waing-
ungagjánni og safnar kröftum“.
„Hefir hann étið nokkuð í dag eða
er hann svangur?" spurði Mowgli, sem
vissi að líf hans var- undir svarinu
komið.
„Hann drap villisvín í morgunsárinu,
og drakk líka. Shera Khan myndi aldr-
ei geta hugsað sér að svelta daglangt,
jafnvel þó við það yrðu líkurnar meiri
fyrir því, að hann næði hefnd sinni“.
„Ha, en sá bjáni, hvíjíkur fábjáni.
Heimskari en heimskasti hvolpur.
Hann hefir etið og drukkið, og svo
heldur hann að ég muni gefa honum
tíma til að sofa. Hvar er hann? Ef við
aðeins værum tíu úlfar saman, gætum
við í hvelli drepið hann þar sem hann
sefur. Nautin munu ekki ráðast á hann
nema þau finni lyktina af honum, og
ég get ekki talað mál þeirra. Getum við
komist aftan að honum svo við náum
slóð hans, því að þá geta nautin fundið
lyktina?"
„Hann synti síðasta spölinn í Wain-
gunga til að hylja slóðina", sagði Grá-
bróðir.
„Það er ég alveg viss um, að Taba-
qui hefir sagt honum að gera þetta, því
að sjálfum hefði honum aldrei dottið
slíkt í hug“. Mowglí stóð hugsi og
sleikti fingur sinn. „Mynni stóru
Waingunga-gjárinnar snýr út að slétt-
unni, fjórðung mílu héðan. Auðvitað
get ég rekið hluta af hjörðinni í gegn
um skóginn, og komist þannig að efra
mynni gjárinnar, og síðan gert árás á
hann niður eftir gjánni, en þá sleppur
hann út, niður við ána. Þess vegna
verðum við að loka gjánni þeim meg-
in. Grábróðir, getur þú ekki skifti
hjörðinni í tvennt fyrtr mig?“
„Ef til vill get ég það ekki, en ég
tók með mér hingað góðan og snjallan
aðstoðarmann“. Grábróðir læddist í
burtu og hvarf ofan í gjótu. Rétt á
eftir kom gríðarstórt grátt höfuð upp
úr gjótunni, og hið mollulega loft há-
degisins fylltist ísmeygilegasta hljóð-
inu, sem heyrist í skóginum, en það er
veiðivæl í úlfi um hádegisbil.
„Akela, Akela“, hrópaði Mowglí og
klappaði höndunum saman. „Ég hefði
átt að geta sagt mér það sjálfur, að þú
myndir ekki gleyma mér. Nú er mikið
að gera. Skiftu nú hjörðinni í tvo
hluta, Akela. Kýr og kálfa sér, en naut-
in og plóguxana sér“.
Úlfarnir tveir þutu fram og aftur
um hjörðina, rétt eins og skyttur í
vefstól. Dýrin bauluðu, köstuðu hausn-
um aftur á bak og skiftust í tvo flokka.
1 öðrum stóðu kýrnar í kring um kálfa
sína. Þær ranghvolfdu augunum illilega
og spörkuðu í jörðina, reiðubúnir til að
ráðast á úlfana og merja úr þeim líffð.
Það voru ungu nautin og uxarnir, sem
fylltu hinn flokkinn bölvandi og jafn-
vel þó þeir væru miklu stórfenglegri
en kýrnar, voru þeir þó ekki nærri eins
hættulegir, vegna þess, að þeir vörðu