Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 10

UNGA ÍSLAND
132 ----------------------------------
RUD YA R D KIP LIN G:
'ÍJefnd 'ÍTCowglis.
Þýli hefir Jakob Hafsfein.
Framhald.
„Svei“, sagði Grábróðir — hann- var
elztur hvolpanna —. „Ég er búinn að
elta þig fimm mílur og launin eru
mannaþefur og reykjarlykt, sem af þár
leggur. Sei, sei, bara strax orðinn mað-
ur frá hvirfli til ilja. Vaknaðu heldur,
litli bróðir, því að ég hefi fréttir að
flytja þér“.
„Líður öllum vel heima í skóginum?“
spurði Mowgli og þrýsti honum að sér.
„Öllum líður vel, nema úlfunum, sem
þú barðir með Rauða blóminu. En nú
skal ég segja þér sögu, Mowgli: Shera
Khan er farinn í annan skóg, þar sem
hann ætlar að veiða, meðan sviðablett-
irnir á feldi hans eru að hverfa, því að
þú brendir hann illilega. Hann hefir
svarið þess dýran eið, að kasta beinum
þínum í Waingungaána, þegar hann
kemur hingað aftur á veiðar“.
„Við verðum tveir að ákveða það,
en ekki hann einn. Ég hefi líka gefxð
dálítið loforð. En það er alltaf goit
að fá fréttir. í kvöld er ég þreyttur,
ákaflega þreyttur, því að það er svc
margt nýtt, sem fyrir augað hefir bor-
ið og ég þurft að reyna. En komdu
til mín, ef einhverjar nýjungar eru á
ferðinni".
„Þú ætlar þá'aldrei að gleyma því,
að þú ert úlfur? Mennirnir munu aldrei
geta fengið þig til þess að gleyma því?“
spurði Grábróðir örvæntingarfullur.
„Aldrei. Ég gleymi því aldrei, hvað
mér þykir vænt um þig og ykkur öll
í greninu. En ég get heldur aldrei
gleymt því, að úlfarnir ráku mig úr
flokknum“.
„Eða ef til vill, að þú bráðum verð-
ur rekinn úr öðrum félagsskap? Menn-
irnir eru nú bara menn, litli bróðir, og
mál þeirra er eins og froskanna, sem
klaka í tjörnunum. Þegar ég aftur kem
hingað mun ég bíða þín í rjóðrinu, þar
sem akurinn byrjar“.
Um þriggja mánaða skeið, eftir
þessa nótt, kom Mowgli varla út fyrir
þorpshliðið, því að hann var önnum
kafinn í að læra h-áttu og siðu mann-
anna. Fyrst varð hann að venja sig
á að ganga með mittisskýlu, sem olli
honum mikilla óþæginda. Því næst varð
hann að læra að þekkja gildi peninga,
sem hann hafði ekki haft minnstu hug-
mynd um að væru til, og loks varð
hann að læra að plægja, sem honum
sýndist gagnslaust með öllu.
Börnin í þorpinu gerðu hann stund-
um fjúkandi vondan. Til allrar ham-
ingju höfðu skógarlögin kennt honum
fram úr skarandi vel að stilla skap s:tt,
því að í skóginum er það höfuðatriði
til bjargar lífi og limum, að geta haft
stjórn á sjálfum sér. Og þegar þau
hæddu hann fyrir það að vilja ekki taka
þátt í leikjum þeirra eða að láta flug-
dreka fljúga með þeim, eða vegna þess
að framburður hans á einhverju orði
var gallaður, þá var það eingöngu
vegna vitundar hans um, að það færi
á bága við allar reglur að drepa svona
nakta aumingja, að hann greip ekki
krakkana á hlaupum og braut í þeim
hrygginn. Hann hafði ekki hugmynd
um, hve sterkur hann var. I skógin-
um vissi hann, að hann var ekki nærri
því eins sterkur og sum dýrin, en
þorpsbúarnir sögðu, að hann væri
sterkur sem naut.
Hann óttaðist ekkert. Einu sinni
sagði presturinn við hann, að musteris-
guðinn reiddist honum, ef hann borðaði