Unga Ísland - 01.01.1941, Blaðsíða 10

ara eða sterkara eftir því, hvort vincl-
urinn óx, eða úr honum dró. Kvistir og
greinar brotnuðu af trjánum á stöku
stað og féllu niður á jörðina með braki
og brestum. Það var eins og skógurinn
endurómaði kveinstafi einhverra, sem
væru í nauðum staddir. Þannig var vet-
urinn, harður og miskunnarlaus.
Hópur rádýra ráfaði um skóginn og
leitaði sér skjóls fyrir storminum. Það
var liðið á daginn og orðið skuggsýnt
milli snævi þaktra stofnanna, inni und-
ir trjákrónunum. Dýrin störðu stórum
og skærum augum út í rökkrið, og kvíð-
inn og hræðslan skein úr þeim. Á stöku
stað fundu þau löng og visin strá, sem
stóðu upp úr snjónum inni undir grein-
unum og kroppuðu þau með áfergju.
Um sólarlag komu þau að opnu svæði
í skóginum. Þarna höfðu trén verið
höggvin og rjóður gert, og ilmandi heyi
hafði verið dreift á jörðina handa þeim.
Þau tóku rösklega til matar síns, rifu
heyið í sig, tippluðu léttilegt hvert um
annað og reyndu að fá sem mest, svo
fljótt sem unnt væri. Eitt og eitt renndi
augunum óttaslegið inn í myrkur stór-
skógarins og hélt svo áfram að éta.
Lítill íkorni sat uppi á háu tré við
rjóðrið og virti þessi stóru dýr forvitn-
islega fyrir sér. Allt í einu hrökk hann
við, beindi skærum augunum inn í
myrkrið milli trjánna bak við dýrin og
starði þangað um stund. Svo hljóp hann
lengra út á greinina, sem hann sat á
og skimaði ýmist til dýranna eða inn 1
skóginn, snéri síðan við aftur, skjótur
sem elding, tísti lágt, barði skottinu í
tréð og hvarf upp í trjákrónuna.
Gamall rátarfur, fyrirliði hópsins,
heyrði til íkornans, lyfti höfðinu hátt
upp og þefaði. Ekkert grunsamlegt gat
hann fundið, en íkominn hafði gert
hann órólegan. Hann hætti að éta, hljóp
nokkrum sinnum fram og aftur og
skimaði inn á milli trjástofnanna bak
við rjóðrið. Óró hans fór vaxandi, svo
hrifsaði hann heyvisk í ginið, fór af
stað og allur hópurinn fylgdi honum
eftir, nema einn kornungur tarfur.
Hann japlaði á tuggu, sem hann hafði
uppi í sér, hljóp af stað eins og hann
ætlaði að fylgja hinum, en staðnæmd-
ist og horfði andartak á eftir hópnum,
náði sér svo í aðra tuggu, en í sama bili
hvarf hópurinn inn í myrkan skóginn.
Hann var soltinn og þar að auki ungur
og óreyndur. Enn um hríð hélt hann
áfram að éta, datt engin hætta í hug
og hélt að hann gæti náð félögunum
með einum góðum spretti.
En íkorninn uppi í trénu vissi að ó-
vinir voru á næstu grösum. Hann tísti
hræðslulega, en rátarfurinn gaf því
engan gaum. Loks, þegar hann ætlaði að
hlaupa á eftir félögum sínum, var það
orðið of seint. Hann prjónaði upp fót-
unum, lostinn skelfingu, skalf eins og
asparlauf og kumraði angistarlega.
Út úr skóginum komu refahjónin
þjótandi. Síðustu næturnar höfðu þau
náð í nokkrar mýs í heydreifunni eftir
rádýrin. Snjór og klakamolar þyrluðust
upp undan löppum þeirra, en þau
skeyttu því engu. Sulturinn rak þau á-
fram án tafar þangað, sem von var um
matarbita.
Allt í einu staðnæmdust þau og
hnipruðu sig saman inni undir slútandi
grein og refurinn skimaði til hliðar. Út
á milli skuggalegra trjástofnanna komu
tvö dýr sniðhallt á eftir þeim. Refa-
hjónin risu á fætur og komu róleg út
úr fylgsni sínu. Þetta voru líka refir,
og þau dingluðu öll skottunum vinsam-
lega hvert að öðru, héldu síðan áfram
öll saman, og í þessum svifum urðu þau
vör við rádýrið.
4
UNGA ÍSLAND