Unga Ísland - 01.12.1949, Qupperneq 77

75
sundið og renndi sér vestur ána. Haus og fax og herða-
toppur lék yfir vatnsmálinu, rétt að vatnaði yfir bakið;
hún teygði hátt höfuðið, beit saman tönnunum, nasirnar
þöndust út og rymstrokan, — eins og andardrátturinn
krafðist, — tók snögg og hörð yfir straumniðinn. Sundið
sóttist vel og það var fagurt þetta hrosshöfuð, með hvass-
an svip og frán augu, sem leið vestur ána.
Sandkvikan var minni að vestan, þó urðu þar hörð á-
tök og kvíðvænleg raun, áður en á land var stigið. Stjarna
hljóp til suðvesturs, nokkurn spöl, velti sér lengi 1 sand-
inum, stóð á fætur og hristi sig, svo tók hún á rás aftur.
Skömmu síðar rakst hún á hraunið. Hvasst, óheilt og
úfið brunahraun. Hún leitaðist fyrir, hvar færilegt væri.
Þarna var lægst og mjóst; vestan við blikaði á lækina og
þar blasti við grænt haglendið. Hún lagði á hraunið, stiklaði
léttfætt, athugul og þefandi yfir urðina, sem molnaði svo
tortryggilega oft undan fótunum. Hún skalf af ótta, og
hjartað barðist hart og títt. Verstur var síðasti spölurinn,
grjótið stórgerðast, lausast og holóttast, en örstutt eftir,
svo melar og síðan ilmandi gras.
Hryssan skaut sér í hnipur og réðst á urðina, — nú hall-
aði undan; hún tók viðbragð um leið og molnaði undan
hægra framfæti; eitt snöggt áhlaup og hún væri sloppin.
Þá brast snösin undan vinstra afturfæti og hann sat fastur
í klungurgjótunni. Þarna slengdist hún flöt og barðist um
í urðinni. Villtar hamfarir dauðhræddrar, viðkvæmrar
skepnu, blóðið rann úr báðum vöngum, sárin bárust fleiri
og stærri á hana. Það var lægra undir framhlutanum en
þeim eftri, — allur þunginn lagðist á fótinn fasta. Áhlaup
og umbrot og örstuttar hvíldir á milli. Dauðans angist og
kvalasvitinn draup af henni 1 steikjandi sólarhitanum;
augun hvolfdust 1 höfðinu, hvásið og sargið í urðinni rauf
auðnar-kyrrðina.