Skátafélagið Einherjar 20 ára - 29.02.1948, Qupperneq 73

Martin og Osa Johnson gengu mitt meðal lambspakra ljóna,
og einu sinni vorum við með honum og Mágli í ævintýra-
Indlandi Kiplings. Hann hefur að minnsta kosti gert mig svo
myrkfælinn, að ég þorði sjaldnast að sofa yztur í „Valhöll,“
hver veit, nema rammíslenzk loðin loppa, teygi sig upp um
stigagatið, eða afríkanskt ljón eða egypzkur krókódíll?
Þeir, sem yngstir eru, geta vafalaust ekki leyst gátuna um,
hvern við er átt með þessari lýsingu, en hinir eru sennilega
fljótir að finna., hver þetta er. Auðvitað er það hann Gunnar
Andrew, sá, sem stofnaði félagið okkar, gerði oklcur eldri
strákana að mönnum og vakti áhuga á náttúrunni hjá okkur
öllum. Án hans hefðu „Einherjar“ varla orðið til og aldrei
orðið fyrirmynd annara. skátafélaga. Án hans væri engin
„Valhöll," engar útilegur, engin skiðavika, kannski ekkert
skátafélag á Vestfjörðum. Og ekki myndi ég liafa snert á að
leggja rafmagnið í „Valhöll,“ ef Gunnars hefði ekki notið
við, og hver hefði þá átt að kenna mér að detta á skiðum
eða skjálfa mér til hita uppi á fjöllum að næturlagi?
Ég er ekki einn þeirra, sem stofnuðu „Einherja,“ til þess
var ég of ungur. Og það var ekki fyrr en haustið 1930, að ég
hafði safnað svo miklu fé, að ég átti nóg fyrir skátafötum.
Þá fór ég til Gunnars, þar sem hann kenndi leikfimi í gömlu
„Edinborg,“ þar sem léreftið var selt meðan ég var strákling-
ur, og spurði, hvort ég mætti ekki verða skáti. Hann var ekki
alveg á því, kvað mig vera óknyttastrák í meira lagi, og ég
fór heim með sárt ennið, þótt sannfærður liafi ég verið um,
að dómurinn væri of strangur, allt of strangur. En Gunnar
hugsaði um félagið sitt og vildi ekki eiga á hættu, að einn
óknyttastrákur eyðilegði það.
Ég hefi löngum verið sérvitur og þrár, vafalaust bæði sér-
vitrari og þrárri en Gunnar, þótt ekki sé hann laus við þessar
dyggðir. Þessvegna gafst ég ekki upp, en fór aftur til hans, og
að lokum lét hann undan. Við höfum hvorugur séð eftir því,
að minnsta kosti ekki ég.
AFMÆLISRIT EINIIERJA
71