Tónlistin - 01.10.1941, Side 7

TÓNLISTIN
svo einkennilega til, að svipað al-
vik er skráð úr æfi finnska tón-
skáldsins Sibelius.
Eftir að Árni var kominn i Lat-
inuskólann, tók hann að gefa sig
niikið að söng; gekk hann í sam-
eiginlegan kór Latínuskólapilta og
stúdenta, sem laut stjórn Árna Bein-
teins Gíslasonar í eitt ár, en hinn
mæti maður, séra Bjarni Þorsteins-
son, prófessor, tók við kórstjórn-
inni af honum. Ennfremur söng
Árni með í öðru söngfélagi, sem
stjórnað var af Kristjáni Kristjáns-
svni lækni. Söng Árni ávallt fyrsta
bassa, því að Iiann Iiafði lága og
þýða haryton-rödd og sýndi jafnan
mikinn áhuga á æfingunum.
Aftur til þessara skólaára má
rekja fyrstu tilraunir Árna í tón-
smíði. Sönglögin voru nærtækust,
og þótti honum tilhlýðilegt að velja
sér lexla eftir föðurbróður sinn,
Steingrím Thorsteinsson, skáld;
þannig varð til fyrsta lag hans, „Ég
veit eitt ldjóð svo heljar þungt“,
sem Árni mun þó ekki hafa verið
allskostar ánægður með, þvi það
hefir aldrei verið gefið út. En fyrstu
lögin, sem birtust á prenti, eru
„Verndi þig englar“ og „Dagur er
lið inn“ eftir Steingrím Thorsteins-
son, og „Er sólin hnígur liægt í djúp-
an sæ“ eftir Hannes Hafstein. Val-
týr Guðmundsson, ritstjóri, liafði
komizt að því, að Árni fengist við
sönglagagerð, og eftir áskorun rit-
stjórans voru lögin hirt í „Eimreið-
inni“ 1893.
Eftir því sem þá var auðið, opn-
uðu námsárin i Revkjavík Árna inn-
sýn í sönglist þeirra tíma, og munu
skólapiltar ekki hafa getað veitt sér
öllu meiri þekkingu á því sviði en
Árna hlotnaðist, þótt hann lengi
framan af léti sér nægja að spila
aðeins eftir eyranu á pianó eða
stofuorgel (harmóníum). Oft sat
hann á kvöldin lieima hjá Stein-
grími söngkennara, frænda sínum,
ræddi við hann um söngmál og
kynnti sér hið stóra þjóðlagasafn
Steingrims eftir danska tónskáldið
Berggreen. Var safn þetta í 10 stór-
um bindum og innihélt þjóðlög allt
norðan frá Finnlandi suður til Tvrk-
lands og Persiu. Venjulega var eitt
kvöld helgað liverju landi og sam-
anburður gerr á hinum ólíku stíl-
brigðum þjóðlaganna. Eins og nærri
má geta, hefir þetta verið ótæmandi
fjársjóður fyrir ungan, uppvaxandi
tónlistarfrömuð, því að tónlistareðli
þjóðanna hefir í þjóðlaginu birzt
honum i hinni einföldustu og sönn-
ustu mynd og vakið formtilfinningu
hans.
Eftir að Árni Thorsteinson kem-
ur til Kaupmannahafnar 1890, Iýkst
upp fyrir lionum nýr og óþekktur
heimur. Tækifærin til að kynnast
hinum ýmsu greinum tónlistarinnar
eru svo mörg, að varla gefst tími
til að sinna öllu því, sem í boði
er. Hinn ungi studiosus juris, sem
býr á stúdentaheimilinu „Regen-
sen“, sækir að vísu alla sína tíma,
en hugurinn dvelur annarsstaðar.
Hann gerist virkur félagi í „Den
danske Studentersangforening“,
sækir þar dyggilega æfingar í fjög-
ur ár og fer meðal annars með kórn-
um i söngför til Svíþjóðar. Þetta
starf gefur honum kost á að kom-