Tónlistin - 01.10.1941, Side 18

14
TÓNLTSTIK
ínúsík, getur ekki komizt hjá að
fyllasl heilagri vandlætingu yfir
slíkri meðferð. Eins eyðileggja þess-
ir menn allan smekk hjá fólki, sem
ef lil vill er músiklmeigt í eðli sínu,
en hefir, sakir vánþroska í þessum
efnum, gefið jazzinum of mikinn
gaum. Og það alvarlegasta við þetta
allt er það, að einmitt þessar „út-
setningar“ njóta mestrar hylli hjá
yngri kynslóðinni. Temu eflir Chop-
in, Sehubert o. m. 11. eru þannig
sungin og blístruð á götum úti af
fólki, sem aldrei liefir heyrt þessi
lög í sinni upprunalegu mynd.
I Ivernig verður svo þessu sama fólki
við, ef það skyldi nú af tilviljun
lieyra l. d. E-dúr „étude“ eftir Cliop-
in, sem gengur nú eins og eldur i
sinu um allan jazz-heiminn! Ég get
svarað þessari spurningu Iiiklaust á
þá leið, að því muni þykja litið til
þess koma. „Jazz-tónskáldin“ hafa
séð fyrir þvi. Þetta er lang-tilfinn-
anlegast í hæ eins og Reykjavík, þar
sem allt vantar, sem við á að hafa,
l. d. góðan konsertsal til að ala fólk
upp að staðaldri við góða músík og
spyrna þar með við ófögnuði sem
þessum. Þó að útvarpið vinni að því
að hæta smekk fólksins, t. d. með
fyrirlestrum, sem sumir hafa verið
með prýði, og svo náttúrlega tón-
leikum, þá gel ég ekki stillt mig um
að minnast á, að fyrir nokkrum dög-
um heyrði ég í útvarpinu vals eftir
Chopin — sem fox-trot!
Með þessum línum vil ég ekki
halda því fram, að jazzinn eigi ekki
sinn tilverurétt. Meðan hann nýtur
svo mikillar hylli, eins og raun I>er
vitni, verður honum ekki neitað um
Tónlistarlíf
Reykjavíkur
Hljómleikar höfuðborgarinnar
hófust óvenjulega seint að þessu
sinni, og mun breytt starfstilhögun
að ýmsu leyti hafa valdið því.
Fyrstu hljómléikar vetrar- og starfs-
timabilsins voru helgaðir shwneskri
tónlist, og hafði Tónlistarfélagið
fengið Hljómsveit Reykjavíkur,
undir stjórn dr. Victor von Urbant-
schitsch og Árna Kristjánsson, lil
þess að annast þá. Viðfangsefnin
voru „Serenata“ fvrir strokhljóm-
sveit eftir Tschaikowsky í fjórum
þáttum, píanókonsert Chopins í f-
moll og slavneskir danskar eftir
Dvorak. Verk Tschaikowskys var
lang-veigamesta atriðið, og fékk
tilverurétt. En jazzinn á helzt að
vera þar, sem hann á heima, ]). e.
vera ekkert annað en jazz. Það, að
jazinn er farinn að teygja sig út
fyrir sinn verkaliring og fá að láni
ýmsar dýrustu perlur klassiskra tón-
bókmennta, sýnir aðeins, að lil eru
menn, sem lítilsvirða fagrar listir,
sakir þeirrar staðreyndar, að jazz-
inn, þetta „bráðþroska" músík-fyrir-
brigði, sem varð til upp úr síðustu
styrjöld, getur ekki framar staðið á
eigin fótum.
Þótt ég viti fullkomlega, að ég get
engu breytt i þessum efnum, vonast
ég til, að flestir, sem þessar línur
lesa, verði mér sammála, og gæti
það ef lil vill orðið byrjun á her-
ferð gegn þessari smekkleysu.