Tónlistin - 01.10.1941, Qupperneq 19

TÓNLISTIÍN?
strengjaflokkur liljómsveitarinnar
þar prýðilegt tækifæri til aS sýna
getu sína. Er greinilegt, aS betur má
beita strokhljómsveitinni en veriS
hefir, og láta liana oftar koma
fram og' flytja margvísleg verk
sjálfri sér og öSrum til þroska.
Aftur á móti var minni akk-
ur í aS kynnast Dvorák í liálfvæm-
inni og lausbeizlaSri „salon“-útsetn-
ingu. Árni sá ágætlega um þá liliS,
er aS einleiknum laut, og gerSi eins
mikiS úr lilutverki sínu og frekast
varS á kosiS. Dr. Urbantschitscli
leiddi hina fámennu sveit af öryggi
og nákvæmni.
í jólamánuSinum var „Mcssias"
eftir Hándel uppfærSur þrisvar
sinnum í Fríkirkjunni viS Iiúsfvlli,
og har Hljómsveit Reykjavíkur einn-
>8' har hita og þunga dagsins. Þetta
stórverk kirkjutónlistarinnar likist
helzt yfirjarSneskri guSsþjónustu,
samiS i þeim tilgangi, aS láta tón-
listina verSa imynd hins guSlega i
manninum. Kórarnir eru fyrirferS-
armiklir og tákna hámark áhrifa-
uiikils kórbálks, enda eiga þeir aö'
flvtja rödd alls mannkynsins, og í
hinum fræga „Hallelúja“-kór fellur
himnakórinn meira aS segja inn i.
-— MeS flutningi þessa verks hefir
veriS lvft Grettistaki í sögu íslenzks
sönglífs, og er þaS annaS í röSinni,
næst á eftir „Sköpun“ Haydns, sem
uppfært var ári áSur. GuSrún Á-
gústsdóttir, Dívína Sigurðsson, Guð-
rún Þorsteinsdóttir, Daníel Þorkels-
son og Arnór Halldórsson fóru meS
einsöngshlutverkin og gerðu þeim
góS skil. Einleik höfSu á hendi Páll
Isölfsson (orgel), Árni Kristjánsson
15
(cembaló), Björn Olafsson (fiðla),
dr. Heinz Edelstein (celló) og Karl
Runólfsson (trompet). Heildarstjórn
var í góðum höndum hjá dr. Ur-
bantsehitsch. — Forgöngumenn
þessa afreks eiga J)akkir skilið fvrir
að hafa látið flytja svo merkilegt
verk. Þar með hefir tónrænt land-
nám okkar stækkaS til muna, og er
það ekki lítils virði allri frekari
þróun söngmála á voru landi.
Gleðilegl tímanna tákn er sú ný-
lunda, er HáskólaráS hefir góðfús-
lega lallizt á, að halda röð af hljóm-
leikum í Iiinni nýju og veglegu há-
skólahyggingu. Háskólasalurinn er
að vísu langt frá því að vera eins
hljóðbær og krefjast verður í
hljómleikasal, — ómfletirnir (gólf
og loft) verka ekki sem hljóðsveiflu-
magnarar, — en frágangur annar
er allur meS þeim hætti, að unun
er að njóta þar góðra og uppbyggi-
legra skemmtana. Árni Kristjáns-
son og Björn Ólafsson bafa
nú lialdið sex hljómleika í Há-
skólanum. Á fvrstu hljómleik-
unuin í nóvember buðu þeir
franska tónlist. Léku þeir sónötu
eftir César Franck og aðra eftir Dc-
bussy, ásaint liinu hnittna stvkki
Saint-Saens, „Introduction et rondo
capriccioso“, en einn flutti Árni
sónatínu eftir hið nýlátna tónskáld,
Ravel. ÞaS, sem mest ber á í tónlist
Frakka, er hljómþörfin, sem sjálfs-
takmark, ekki þrautlnigsuð ldjóma-
sambönd formbundinnar fram-
vindu, heldur hljómurinn sem sjálf-
stæður tóngervingur, óliáður ströngu
formi og djúptækum tilfinningum.
MeS ágætum samleik sigruðust þeir