Orðlaus - 01.12.2004, Page 4

Þegar tímamót verða á vegi manns verður manni oft hugsað til allra þeirra stórbrotnu afreka
sem maður ætlaði að vinna fram að þeim tímapunkti. Nú eru áramótin á næsta leyti, hin
árlegu tímamót landsmanna og því skjóta fortíðarhugsanirnar upp kollinum ein af annarri,
mönnum til mismikillar ánægju. Rykfallinn tékklistinn, stílaður árið 2004, er dreginn upp úr
náttborðsskúffunni og í leyni rennt yfir öll markmiðin sem virtust góð og raunhæf hugmynd í
mókinu 1. janúar. Þetta er svipað því þegar maður nær að skipuleggja næsta dag mínútu fyrir
mínútu liggjandi andvaka í rúminu. Það virtist svo langur tími vera til stefnu, heilir 365 dagar!
Hvert fóru þeir? Til mikillar furðu er ekki hægt að strika yfir neitt atriði af listanum! Blaðið er
því krumpað saman og því hent í ruslið, skundað út í næstu bókabúð og byrjað á nýjum lista
á nýju blaði. Nr. 1 Vera skipulagðari!!! Nr. 2 Fara í líkamsrækt og drekka minna kaffi. Nr. 3
Hætta að vera alltaf á seinustu stundu. Nr. 4 Taka meiri áhættur... Nr. 25 Gefa vinunum og
fjölskyldunni meiri tíma ... Nú skal sko standa sig!
En maður er fljótur að detta inn í rútínuna aftur.
Tékklistinn verður fjarlægari og fjarlægari með
hverjum deginum sem líður og að lokum er hann
kominn á botninn í skúffunni ásamt ógreiddum
reikningum, líkamsræktarkortinu og hálfnuðum
verkefnum og áhyggjurnar hrannast upp. Það
þýðir þó ekki að gráta yfir fortíðinni, lamast í
nútíðinni og fá magasár yfir framtíðinni. Það
verður enginn meistari á einu ári, hvað þá einum
degi! Maður verður að reyna að virkja það
jákvæða í stað þess að reyna að breyta sjálfum
sér í einhvern ímyndaðan karakter sem við vitum
innst inni að verður aldrei neitt nema ágætis
draumur. Er maður ekki bara eins og maður er?
þá er þetta bara svona og því verður ekki breytt.
Fæst okkar lifa ævintýraríku lífi þar sem við erum
stöðugt að kynnast nýju fólki og kanna framandi
staði. Við sjáum stöðugt sömu andlitin og í þau
fáu skipti sem við sjáum nýtt andlit verður það
brátt gamalt andlit eins og öll hin. En hvers vegna
gerum við þá ekki þessa eilífu endurtekningu ögn
ánægjulegri? Hvað ef við myndum brosa ögn
meira til vinnufélagans, hrósa vinkonunni, gleðja
ókunnuga og kætast yfir smáatriðunum sem
breytast alltaf dag frá degi en við tökum bara
ekki eftir þeim. Það er nefnilega alveg ótrúlegt
hversu mikil áhrif ein manneskja getur haft á líf
annarrar án þess að hafa hugmynd um það eða
tapa miklum tíma á því. Ef allir gerðu sér grein
fyrir því hve lítið þarf til væri hversdagsleikinn
okkar margbreytilegri og eftirsóknarverðari, þá
sérstaklega í dimmasta skammdeginu. Reynum
að finna Amelie-ina í okkur um jólin (án þess þó
að gleyma okkur sjálfum).
Ef það er eitthvað sem við ættum að breyta er
það framkoma okkar við fólkið í kring því að á
því sviði geta allir bætt sig, jafnvel heilögustu
dýrlingar. Þó að okkur finnist stundum leiðigjarnt
á litla landinu okkar og við séum alltaf að hitta
sama fólkið og gera sömu hlutina dag eftir dag
Gleðileg jól
Steinunn Jakobsdóttii