Orðlaus - 01.02.2005, Blaðsíða 14

Þegar maður heyrir slíkar fréttir, sem ganga þvert á allar
ímyndaðar eða raunverulegar reglur sem maður hefur
gert sér um lífið, þá verður maður hálf dofinn og maður
spyr sig, af hverju? Af hverju hafa karlmenn allt í einu
minni áhuga á kynlífi? Maður hefur heyrt allt sitt líf að
konur séu þær sem snúa sér á hina hliðina, eru þreyttar,
hafa hausverk, maður sér það líka í bíómyndum, karlmenn
að berjast við og beita brögðum til að fá makann til að
sofa hjá sér, maður hefur lesið allskonar greinar og horft
á Opruh þar sem rætt er um leiðir fyrir konur til að finna í
sér kynlífsdýrið til að geta "sinnt" maka sínum og umfram
allt sinum eigin kynlffsþörfum. Algengasta skýringin sem
ég fékk að heyra frá skilningsvana konum var að karlmenn
vilja ekki lengur sofa hjá, sem er önnur lykilforsenda þess
að mannkynið haldist gangandi, þá er væntanlega voðinn
vís. Kannski er náttúran að grípa í taumana á óhóflegri
fólksfjölgun með þvf að eyða kynhvöt karla. Kannski er
þetta eitthvað sálrænt hjá karlmönnum. Þeir eru ekki
aldir upp við kunnáttu á hina "nýju konu'' ef það má orða
það svo og misskilja okkar öryggi og sjálfsþekkingu sem
eitthvað neikvætt í þeirra garð. Eða eru konur kannski
orðnar graðari? Eftir að við uppgötvuðum það að okkar
fullnæging skiptir líka máli þá viljum við meira og oftar?
Það reynist mér erfitt að finna haldbæra skýringu á
þessu.
kvarta víst undan því að þeir vinni svo mikið að þeir hafi
ekki orku fyrir kynlíf! Finnst ykkur þetta ekki furðulegt?
Minn lærði sannleikur á lífinu hefur kennt mér það að
karlmenn séu alltaf til ( tuskið, nó metter what. En af
hverju vilja þeir ekki? Þessi spurning á einhvern máta
svífur útí tómið með enga von um að nokkurn tímann eiga
þaðan afturkvæmt. Það eru engin svör í tóminu (enda er
það tómt) og i tóminu eru líka við, konurnar, sem hafa
verið sviptar öllum lærðum sannleika um lífið og sambönd
karla og kvenna, sitjum eftir skilningslausar með titrarann
einan um hönd.
( alvöru stelpur, þetta eru skelfilegar fréttir! Hvað er að
gerast? Hvar á maður að byrja að leita svara við þessum
spurningum? Er þetta sálrænt, félagslegt, náttúrulegt
eða hvað? Fyrsta skýringin sem mér datt í hug var að allir
karlmenn heimsins hefðu tekið sig meðvitað saman um
að refsa okkur fyrir aldalanga meðferð okkar á þeim. Að
það sé til einhver leyniklúbbur karlmanna sem er að hafa
af okkur völdin sem við höfum haft. Mér finnst þetta samt
ekki líkleg skýring. Kannski hefur þetta alltaf verið svona,
konur hafa bara ekki viljað viðurkenna það, því samkvæmt
gamalkunnum stöðlum um ímynd kvenna þá sæmir það
ekki góðri konu að geta ekki fullnægt manni sínum.
Kannski er þetta ein af afleiðingum nútímasamfélagsins
og kvennabyltingarinnar. Að konur eru orðnar svo
meðvitaðar um sjálfar sig og sínar þarfir að karlmenn bara
bugast.
Eftir þvi sem mér skilst og hef upplifað þá er það einn
af kostum þess að vera kona sá að við segjum já eða nei
við kynlífi. Þeir eru alltaf til, og við fáum okkur gott (
kroppinn þegar okkur langar, og þeir verða bara að láta
sér lynda kúr og koddahjal ef við erum ekki í stuði, en svo
reynist það bara vera lygi! Hefur þetta kannski alltaf verið
lygi? Jesús minn, hugsið ykkur. Kannski er þetta fyrsta
vísbendingin um að mannkynið sé að deyja út. Ef karlmenn
Spurningin um hvað það er sem karlar vilja er að marka
enn eitt öfugmælið í nútímanum sem við reynum að leita
svara við. Við vitum nú loksins hvað konur vilja og þá taka
karlmenn uppá því að verða óskiljanlegir!
Ég held samt að skýringin sé einna helst að karlmenn séu
líka komnir í takt við nútíma tilfinningaþarfir sem konur
uppgötvuðu með Cosmopolitan og Sex and the City
byltingunni. Þeir þurfi alúð og umhyggju og séu þreyttir á
að það sé litið á þá sem kaldrifjaðar reðurvélar til notkunar
á staðnum. Ég gæti vel trúað því að kvennabaráttan hafi
haft smitandi áhrif á karlmenn. Þeir, líkt og konur, þurfa
enn þann dag í dag að berjast gegn staðalímyndum.
Ein staðalímynd sem konur vilja berjast gegn er að vera
taldar eingöngu hæfar til að sjá um heimilið, karlmenn
vilja kannski berjast gegn því að vera taldir harðgerðir
vinnusjúklingar með tilfinningalausa kynþörf. Meðan
karlmenn horfðu á okkur vinna að auknu sjálfstæði þá
fóru þeir kannski að finna sitt eigið, og nú er það að
brjótast fram. Nú þurfum við konur kannski að fara að
endurmeta okkar staðalímyndir á körlum.
Það er sagt að innan veggja hjónasængurinnar leynist ýmis
leyndarmál, og kannski er þetta eitt af þeim. Leyndarmálið
um hinn tilfinningaríka, viðkvæma, alveg einsog konur
hugsa um kynlíf týpu af karlmanni, sem, einsog formæður
okkar þráðu kosningarétt og athafnafrelsi, þráir hann
ástúð, skilning og tilfinningasvigrúm og bíður eftir því
að fá sitt tækifæri til að brjótast út úr staðalímynd hins
týpíska karlmanns.
Þetta nútímasamfélag er uppfullt af óvæntum
uppákomum.
Verum blíðar við karlmennina okkar næstu misseri ... ég
held þeir séu að finna sjálfa sig.
Jóhanna
Pyntingar af allskonar tagi hafa fylgt manninum
frá örófi alda. Á miðöldum voru pyntingar mikið
notaðar til þess að ná játningum og upplýsingum
úr mönnum, dýflissur voru vinsælar, menn voru
hengdir, hálshöggnir og aðrar ómanneskjulegar
leiðir farnar til þess að ná sér niður á mönnum
sem voru í ónáð stjórnvalda. En eins og allt
annað í þessum heimi eru tímarnir tvennir og
mismunandi aðferðum hefur verið beitt hverju
sinni.
Kossfestingar
I krmgum áríð 1000 f.Kr. byrjuðu
menn að binda fanga við staur í
hegningarskyní og skilja þá eftir
þannig að þeir myndu deyja úr þorsta
eða hungri, Það leið þó ekki á löngu
þangað til sú aðferð þróaðist yfir i enn
illkvittnislegri meðferð þegar krossinn
kom til sögu. Eins og flestir víta þá var
hann notaður til aftöku, fangarnir voru
negldir á krossinn og látnir bíða dauða síns.
Kristnir ofsóttir
Líf kristinna manna vai ekki talið mikils virði á fyrstu öld.
Þeu voru taldir ogna lóg og reglu og því oft á tíðum pyntaðir
illilega. Þeir voru ýmist grýttir eða barðir til dauða, þeim
hent fyrir björg, brenndir í tunnu, smurðir hunangi og bitnir
til dauða af býflugurn. Enn í dag eru menn grýttir til bana i
nokkrum ríkjum heimsins.
Drekkjum honum
Þetta er einkar ógeðsleg
pyntíngaraðferð en hún fólst í
þvi að drekkja fórnarlambinu
með því að hella upp í hann
vökva þar til líkaminn fyllist og
gat ekki kyngt meiru. Fanginn
var þá bundinn niður, höfuðið
látið halla aftur og munninum
haldið opnum með klemmu. Til
þess að fanginn myndi síðan ekkí
æla við athöfnina var honum
meinað að borða í 10 klukkutima
fyrir aftökuna.
Niðurlæging borgarans
Margar ieiðir voru farnar til
þess að niðurlægja borgara
sem hegðuðu sér ósæmilega.
Þær aðferðir voru þó ekki eins
grirnmilegar og hér að ofan en
mjög niðurlægjandi. Ein þeirra
er kölluð „Bjórtunnan", en
þa voru þeir sem voru ölvaðir
é almannafæri settir i stóra
bjortunnu og látnir labba um bæinn með skömm. Þessi aðferð
hafði mikið skemmtariagildi fyrir hina borgarana sem veltust
um af hlátri við að sjá mðurlúta fyllibyttuna taka út refsingu
sina.
Konur í járnbúrum
Þegar eiginkonur þóttu skapstórar
og agressívar var þeim refsað með
því að setja járnbúr yfir höfuð
þeirra og þær keflaðar. Með
þetta ferlíki á hausnum voru þær
teymdar um bæinn þannig að allir
gætu hlegið að þeim. Þé myndu
þær alveg örugglega hugsa sig tvisavar um áður en þær
opnuðu munninn aftur á næstunni.
A.'L'-'I ■** •- i