Prentarinn - 01.12.2003, Blaðsíða 11

samt hafa orðið miklar breytingar
frá því að ég byrjaði og breyting-
arnar eru helstar þær að nú eru
miklu afkastameiri vélar og
fullkomnari. Fyrst þegar ég
byrjaði var miklu meiri handa-
vinna. Nú er komin bindigerðar-
vél sem gerir bindin. Allar bækur
voru settar inn i höndum. Nú er
þetta allt vélrænt, svo það er
bylting frá því sem var og eins
var með pökkunina. Aður var
öllum bókum pakkað í sellófan
handvirkt en nú eru plastpökk-
unarvélar sem gera þetta allt.
Þ: Þetta er bara bylting, ef
maður horfir á hvernig þetta var
gert áður þegar allt var meira og
minna gert í höndum. Nú er þetta
nánast samfelld vélavinnsla frá
saumaskapnum og út í gegn um
plastpökkunina. Það er ekki verið
að stafla og umstafla sömu bók-
irrni aftur og aftur eins og var gert.
E: Vinnsla á bók byggðist á
mörgum verkþáttum. Fyrst var að
gera bindið og svo að taka bókina
upp, sauma og límbera og þetta
var allt gert handvirkt og svo
þurfti að skera bókina og svo var
hún sett í ákveðna vél sem
rúnnaði og gerði falsinn á kjölinn
og síðan var límdur kjölkragi og
grisja þar yfir og svo sett í bindi
og pressur og allt var þetta gert í
höndunum.
Ó: Þetta var alltaf sett í press-
urnar seinni part dags og tekið úr
á morgnana.
E: Stærsta upplagið á þessum
árum og stærsta verkið fyrir hver
jól var Alistair McLean, 10.000
eintök og þótti risaupplag. Ég
man líka eftir einu blaði sem var
í stóru upplagi og þurfti að hefta
og það var heft með gamla laginu
í heftivél sem var fótstigin og
bara með einum klamma. Örkun-
um var stungið saman á borðum
og var ein stúlka sem hefti stans-
laust. Þetta var Æskan og upp-
lagið var 18.000 eintök. Eftir að
bókalínan kom þá varð algjör
bylting. Núna rennur þetta bara
inn í vélina og eftir eina mínútu
er allt tilbúið.
K: Svo var nú vinna við að
búa til bindið sjálft. Það þurfti að
líma horn á og gera sér kjöl og
klæðningu.
Ó: Ég held nú að margir af
þessum gömlu bókbindurum
Starfsfólk Odda árið 1966.
myndu svitna ef þeir sæju hvernig
bruðlað er með fólíurnar hérna
niðri. Aður var allt nýtt eins og
hægt var.
J: Hvenær byijar þú héma,
Kristín?
K: I október '61 þá byrja ég á
bókbandinu.
J: En hvernig stóð á því að þú
endaðir uppi á skrifstofu?
K: Ég fór fyrst á símann og
síminn var uppi á skrifstofu og
svo leiddi bara eitt af öðru.
J: Það hafa nú orðið tækni-
breytingar í skrifstofuhaldi eins
og öðru.
K: Stimpilkortin voru tekin 1
hverri viku og taldir saman tím-
arnir og þá var alltaf borgað út
einu sinni í viku og allt í bein-
hörðum peningum og það var nú
vegna þess að eftir að við fluttum
hingað uppeftir var svo langt í
alla banka. Það þurfti að telja í
öll umslögin og svo er það 1988
þegar staðgreiðslan er tekin upp
að það er farið að borga út
mánaðarlega.
R: Þetta hefur verið ævintýra-
leg vinna að telja í öll þessi
umslög.
K: Þetta var unnið á fimmtu-
dögum og svo var farið í bankann
á fostudagsmorgni og þar taldi ég
í umslögin með fólkinu í bankan-
um. Þau í bankanum vildu að það
væri einhver frá okkur líka svo
það var tvítalið i öll umslög. Og
svo var bara keyrt hingað upp-
eftir með fullan bíl af umslögum
og svo labbaði maður um og
dreifði þeim. Þá þekkti maður
fólkið miklu betur. Núna þekkir
maður bara nöfnin en ekki öll
andlitin. Þetta er aðeins öðruvísi í
dag.
L: Þetta hafa nú verið tölu-
verðar upphæðir sem þú ferðaðist
með. Varstu aldrei smeyk við að
ferðast með alla þessa peninga?
K: Þær voru nú farnar að
verða svolítið hræddar um mig
þarna í Búnaðarbankanum undir
það síðasta, að ég væri ein á ferð.
R: Þetta var nú á þeim árum
þegar maður sá einhvem pening.
Nú eru bara kortin.
E: Já og nú eru öll mánaðamót
þann 18.
L: Og ef það yrði breytt aftur
yfir í vikulaun þá ætti maður
aldrei fyrir Visa-reikningnum.
R: Þetta hefur allt breyst ótrú-
lega mikið. Þjóðfélagið er orðið
allt miklu tæknivæddara.
K: Ætli séu nema svona 15 til
20 ár síðan við tölvuvæddumst
fyrir alvöru.
Ó: En með allri þessari tölvu-
væðingu detta út ýmis skemmti-
leg ævintýri eins og þegar einn
góður Oddaverji var nýbúinn að
fá útborgað og þurfti að fara á
klósettið og lét ekkert frá sér
veskið og svo þegar næsti maður
fór á klósettið á eftir skildi hann
Ómar Örn Kristvinsson.
PRENTARINN ■ 11