Prentarinn - 01.11.2004, Page 13

Hvernig var það með þig, þú
byrjaðir í klassik?
Eg byijaði á að leika Gamla Nóa
á melódíku í Tónskóla Emils
Adolfssonar. Eg skipti svo yfír í
orgel og lék ýmislegt eins og bítla-
lög, poika og léttklassísk verk. Ég
fór aldrei í gegnum þetta hefð-
bundna klassíska nám því ég hatði
svo ákveðnar hugmyndir um að það
væri svo leiðinlegt, ekki tónfistin
sjálf heldur það að vera klassískur
pianisti. Ég var bara að þessu til
gamans og ætlaði aldrei að spila
fyrir neinn nema sjálfa mig.
- Hvað varð til þess að þú
fórst að spila djass?
Það kom að því að ég þurfti
annað hvort að skipta yfir í píanó
og klassík eða kirkjutónlist.
Hvorugt hljómaði sérstaklega
aðlaðandi í eyrum 14 ára ung-
lings svo að ég hætti í bili. Ég
hafði mikinn áhuga á tónlist og
var að leita að einhverju ... keypti
mér DX-7 hljómborð, spilaði smá
í bílskúrsböndum og frétti ein-
hvern veginn af djassdeild FÍH,
fór að veita djassi eftirtekt.
- Hverjir hafa verið þinir
helstu áhrifavaldar í djassinum?
Til að byija með hlustaði ég
mikið á Bill Evans og Keith Jarrett
og vann mig svo aftur i tímann,
Wynton Kelly, Red Garland, Erroll
Garner. Evrópskir spilarar eins og
Bobo Stenson og John Taylor
höfðuðu líka mikið til mín. En í
raun held ég að allt hafi áhrif á
mann. Ég held að ungir djass-
leikarar leiti efniviðar í tónlist sem
þeir ólust upp við og bræði þetta
svo saman í eitthvað sem er þeirra
eigið.
- Fylgistu eitthvað með djass-
lífmu á Islandi?
Já, ég fæ djassfréttir frá Frið-
riki Theodórssyni.
- Nú hafa diskarnir þínir feng-
ið glimrandi fina dóma í öllum
djasstímaritum og á netinu er
Jjallað mjög lofsamlega um þá.
Ertu stöðugt að semja?
Já, þetta kemur svona í kippum.
Stundum er það líka bara spurning
um að gefa sér tíma.
- Nú er ekki algengt að konur
séu í djassi nema þá sem söng-
konur og mjögfátítt að þœr reki
hljómsveit undir eigin nafni.
Hvernig gengur þér að eiga við
karlana í bandinu, rœður þú öllu?
Ég ræð öllu ... en er samt ekki
jafhslæm og Chick Corea sem
reynir víst að snúa sínum mönn-
um til Vísindakirkjunnar og
bannar þeim að fara út eftir kl 10
á kvöldin. Þetta eru svo ljúfir
strákar sem ég spila með, enda
nenni ég ekki að vera að fást við
prímadonnur og karlrembur. Ég
hef einu sinni þurft að hóta því
að skilja einn eftir á rútustöð í
miðri tónleikaferð. En svona er
nú bara bransinn í dag ... þetta er
mitt band, ég sem tónlistina, bóka
tónleikana, ber ábyrgð á öllu og
borga stundum úr eigin vasa.
Strákarnir eru í raun bara verk-
takar en þeir fá að segja sitt álit.
Ég hefði ekkert á móti því að
einhver annar sæi um að skipu-
leggja tónleikaferðir, svo að ég
gæti einbeitt mér að tónlistinni.
- Þú hefur líka verið að fást
við dagskrárgerð jyrir útvarp og
gerðirfina þœtti á Rás I sem
hétu Jazz Gallerí í New York ef ég
man rétt. Verður eitthvert
framhald á þessu?
Já, það er þáttasyrpa einu sinni
á ári og von á nýrri seríu næsta
ár.
- Nú voru þetta engir smákall-
ar sem þú varst að tala við. Nœg-
ir að nefna trompetistann Dave
Douglas, saxófónleikarann Lee
Konitz og gítarleikarann John
Abercrombie. Hvernig eru þessar
stórstjörnur í viðkynningu?
Þetta eru allt indælis strákar,
nema kannski Konitz sem hefur
orð á sér fyrir að vera frekar fýlu-
gjarn. Mér fannst ég ekki ætla að
ná heilli setningu upp úr mannin-
um. Hann vildi bara svara já eða
nei. Ég hélt að honum lægi svo á
að losna við mig en þegar viðtal-
inu lauk vildi hann endilega grípa
í eitt lag með mér og var hinn
ljúfasti. Annars er alls ekkert
auðvelt líf að vera djassleikari í
Bandaríkjunum og flestir þeirra
sem ég hef talað við eru ekki
með neina prímadonnu-komplexa
hvað viðtölum viðkemur.
- Þú kemur reglulega til
íslands til að spila. Hvenœr
megum við eiga von á þér nœst?
2005.
- Viltu segja eitthvað að
lokum?
Skil ekki hvernig fólk getur
kosið George „Wrong“ Bush.
«SS£
S J Ó l\|
29 Mai ki lfí
1 ST°RA SAL
BORGARLEIKHÚSINí
miðaverð 3000 \
tSÆtöSSb'*'-
Midasala f Bankastræti 2, sfmi S52 8588 O Skrifstofa
KR
PRENTARINN ■ 13