Dagfari - 01.02.1979, Qupperneq 21

21
ekki unninn i herstöðvamálinu einu sér.
Það er ómögulegt að segja um það nú.
hvernig sigrar alþýðunnar á komandi
árunt verða staðfestir — kannski verður
það gcrt nteð þjóðaratkvæðagreiðslu. Hitt
er víst að þeir verða alltaf árangur af sant
stöðubaráttu, skipulagningu og fræðslu-
starfi alþýðunnar.
Lcngi hefur verið alið á þeirri draumsýn
að knappur meirihluti á Alþingi dygði til
þess að reka herinn af höndunt sér — og
það jafnvel þótt einhver atkvæði þar
fengjust með hrossakaupum við þá sent
eru hálfvolgir í málinu eða tæplega það.
Þetta er — helber sjálfsblekking eins og
best sést af örlögum þeirra ríkisstjórna
sent hafa haft brottför hersinsá stefnuskrá
sinni. Könunum og leppum þeirra Itefur
alltaf tekist að sundra þeim án nokkurrar
fyrirhafnar. Maður veit það auðvitað ekki,
en í fljótu bragði virðist ekki einu sinni
hafa þurft að gripa til þeirra ráða sem eru
USA svo töm oe beitt hefur verið svo víða
nteð árangri: Morða og fangelsana. Að-
ferðin sent dugað hefur hér er í þvi fólgin
að loka öllum lýðræðislegum leiðunt til
þess að taka upp málið. Öllum klaufum
íhaldsins og rikisvaldsins er spyrnt við.
Kaupsýslustéttin, bankavaldið og embætt-
isntannakcrfið — allir leggja sitt af
mörkum, i bróðurlegu samstarfi við „al-
þjóðlcgar” stofnanir auðvaldsins, til þcss
að skapa trúnaðarkreppu og efnahagslegt
öngþveiti og þá er nú heldur litill hljónt
grunnur fyrir herstöðvaandstöðuna. Frek-
ar hitt að ófáir alþýðumenn hafa litið til
herstöðvanna í von um ölmusu.
Þegar barist er fyrir brottflutningi
hersins verður að lita á, hvað banda-
riski herinn er kominn til að vcrja og
hvað valdastéttin í landinu vill
að hann verji: Markaðskcrfi auð
valdsins og forréttindi yfirstéttarinnar.
Sem er það sama og að draga úr sjálfsfor-
ræði og pólitískum völdum íslenskrar al-
þýðu. — Það er að snúa hlutunum alger
lega við, að ímynda sér, að alþýðan geti
öðlast þessi völd i þjóðaratkvæðagreiðslu.
Hitt er sönnu nær, að þá eru lýðræðislegar
aðstæður til þjóðaratkvæðagreiðslu um
herinn, þegar pólitísk völd verkalýðsins
eru afgerandi og herinn farinn.
Menn mega i þessu sambandi minnast
þess að kosningar og þjóðaratkvæða
greiðslur eru að verða fastur liður hjá
mörgurn gangsterstjórnum sem njóta
stuðnings USA. Eins konar risaleiksýning-
ar undir stjórn herforingjanna: Chile,
Namibia, Zimbabwc (Ródesia). Þaðskiptir
litlu rnáli þótt fólk fái að greiða atkvæði
ef atkvæðagreiðslan erbara kvöldskemmt-
uneinhverra valdsmanna.
í herstöðvamálinu vinnast engir sigrar
ef leikið er cftir reglum andstæðinganna.
Þeir einir geta rekið herinn burt sent
geta stjórnað landinu í þágu vinnandi fólk
og varist með árangri þeim refsiaðgerðum
sem innlcnt og erlent auðvald gripur óhjá-
kvæmilega til — jafnvel um leið og málið
kemst á dagskrá. Þvi þarf ekki aðcins al-
ntennari og víötækari samstöðu, en við
höfunt séð, i herstöðvaniálinu, heldur
einnig umfangsmikla pólitíska samstöðu
unt róttækar samfélagsúrbætur og skipu-
lagða, markvissa baráttu fyrir þeint.
Gils Gudm.
Frh af bls 5
sköp og þingvenjur.” „Það ert þú, sent allt
af brýtur þingsköp,” sagði forsætisr&ð-
herra. „Atkvæði!” hrópaði forseti. Einar
mælti: „Ég vil biðja forseta að vera róleg
an og láta forsætisráðherra þegja, svo að
ég geti lokið minni greinargerð.” „Þetta er
alltof löng greinargerð,” sagði forseti. „Ég
ræð minni greinargerð sjálfur,” sagði
Einar, „hér er Alþingi Íslendinga, en ekki
stofnun Bandaríkjaleppa.” „Þingmaður-
inn hlýðir ekki þingsköpum, það á að láta
hann út,” sagi Emil Jónsson samgöngu-
ráðherra. Einar hélt áfram „Ég er að Ijúka
minni greinargcrð, en fæ það ekki fyrir
ráðherrum, sem eru orðnir vitlausir menn,
sr hafa tekið við mútum frá Bandaríkj-
i ,)i m og krafist þess, að ég yrði settur hér
Ég vil biðja skrifara alveg sérstaklega
að bóka það.” Nú hrópaði Steingrimur
Steinþórsson: „Ég legg til, að þingmaður-
inn sé bara látinn út, ef hann hlýðir ekki
fundarsköpum.” „Út með hann!” sagði
forsætisráðherra. „Ég óska enn eftir, að
ráðherrar þegi, meðan ég lýk máli mínu,”
sagði Einar. Lauk hann því næst greinar-
gerð sinni, þrátt fyrir allmikla háreysti í
þingsalnum.
Aðildin að Nató samþykkt
Hér verða sjálfar umræðurnar ekki
raktar, og því siður |ieir atburðir sem
gerðust utan þinghússins þennan örlaga-
rika dag. Á tilsettum tíma, um kl. 2, var
uniræðu lokið og gengið til atkvæða.
Tillaga um þjóðaratkvæðagreiðslu var
felld, og greiddu henni atkvæði auk tiu
þingmanna Sósíalistaflokksins fjórir
Framsóknarmenn og tveir Alþýðuflokks-
menn. Að þvi búnu var þingsályktunartil-
laga stjórnarinnar um aðild að Atlants-
hafsbandalaginu samþykkt með 37 at-
kvæðum gegn 13. Eini þingmaður Fram-
sóknarflokksins, sem greiddi atkvæði gegn
tillögunni, var Páll Zóphóniasson. Hann
gerði svofellda grein fyrir atkvæði sínu:
„Herra forseti. Með þvi að búið er að fella
tillögu á þingskjali 508 og þar með að
neita að lofa þjóðinni að segja álit sitt á
samningi þessum, svo og að neita að gera
við hann viðauka, er tryggi rétt okkar Is-
lendinga, þá get ég ekki verið með sam-
þykkt þessarar tillögu . . . Það er sagt, að
einn einvaldur sögunnar hafi sagt:
„Þjóðin, það er ég”. ... Ég óttast, að
næsta aldarfimmtung getum við átt marg-
ar stjórnir, sem segi: „Þjóðin, það er ég,”
og spyrji þjóðina því ekki um, viö hvaða
óskum og kröfum frá þjóðasamsteypu
þeirri, er að samningnum stendur, hún
verður. Hún segir: „Þjóðin, það er ég,” og
spyr þjóðina ekki. — Því segi ég nei.”