Aðventfréttir - 01.01.1990, Síða 10

ÞRIÐJUDAGUR
Sauðir og hafrar?
Hinn
umhyggjusami
söfnuður sinnir
þeim, sem eru
útskúfaðir og
niðurbeygðir.
EFTIR DAROLD BIGGER
,,Þegar Mannssonurinn kemur ídýrð sinni og allir
englar með honum, þá mun hann sitja í dýrðarhásœti
sínu. Allar þjóðir munu safnast frammi fyrir honum,
og mun hann skilja hvern frá öðrum, eins og hirðir
skilur sauði frá höfrum. Sauðunum skipar hann sér
til hœgri handar, en höfrunum sér til vinstri" (Matt.
25,31—331
Við stóðum uppi á hæð nokkurri og var okk-
ur þá litið út yfir Jerúsalemborg. Urðum
við gagntekin yfir því, sem fyrir augun bar
en hver sagan af annarri af konungum, spámönn-
um, lærisveinum og Drottni, Jesú Kristi, kom upp
í huga okkar.
Þarna stóðum við þögul á sólríkum en svölum
desembermorgni, fjarri borgarysnum. Ekkert
hljóð barst okkur til eyrna, er truflað gæti okkur
þar sem við stóðum bergnumin, niðursokkin í
hugleiðingar okkar, hvert fyrir sig.
Þá mátti heyra daufan bjölluhljóm í fjarska, sem
varð æ háværari. Við gátum ekki gert okkur grein
fyrir því í fyrstu, hvaðan hljóðið kom, þar til fjár-
hópur birtist en margar ærnar höfðu bjöllu
bundna um hálsinn. Hirðir var að fara með þær í
haga.
Við höfðum séð margar hjarðir undanfarna
daga en allar úr fjarska. Þegar við komumst í ná-
vígi við þær sáum við að þetta var stórvaxið fé,
með breiðari bök og háfættari en við áttum að
venjast í Norður-Ameríku. Flest var féð flekkótt,
hvítt að mestu en höfuðið svart. Það var ullarmik-
ið og leit út líkt og einhver hefði breitt mikið ullar-
teppi yfir það.
Þá komum við auga á tvær eða þrjár ær í hjörð-
inni, sem litu dálítið öðruvísi út en hitt féð. Þær
voru allar mun dekkri, dálítið hávaxnari og ullin
á þeim mun grófari. Eyrun á þeim voru líka aðeins
lengri en héngu niður með kinnunum. Þetta var
nú reyndar erfitt að sjá greinilega úr fjarlægð.
Þarna voru líka geitur — geitur innan um kindurn-
ar. En þar sem við vorum óvön slíkum skepnum
voru þær í okkar augum næstum því alveg eins.
Hjörðin fór fram hjá okkur á spretti og var horf-
in eins skjótlega og hún hafði birst. En í huga okk-
ar skildu þær eftir varanlega minningu og nýja
leið til að íhuga sauðina og hafrana í dæmisögu
Jesú.
Sauðir og hafrar gegna höfuðhlutverki í dæmi-
sögunni í dag. Þeir táknuðu hina góðu og hina
vondu, hina réttlátu og ranglátu, hina endurleystu
og hina dæmdu.
Hvers vegna valdi Kristur þessar skepnur sem
dæmi í þessa sögu? Er eitthvað það í eðli þessara
skepna, sem gerir þær sérlega vel fallnar fyrir boð-
skap hans?
Val
Lítum fyrst á samhengið til að reyna að sjá, hvað
Jesús var að reyna að kenna. Lesið alla dœmisög-
una, Matt. 25,31—46.
Ritningarkaflinn fyrir daginn í dag hefur að
geyma hluta af fræðslu þeirri, sem Jesús veitti í
Jerúsalem í vikunni, er hann var krossfestur.
Hann hafði valdið deilum og sundrungu. Að vísu
voru rnargir sem biðu Messíasar en þeir voru þó
fáir sem voru tilbúnir að veita viðtöku þess konar
Messíasi sem Jesús var. Þeir höfðu verið sjónar-
vottar að kraftaverkum hans, hlýtt á fræðslu hans
og viðurkennt að hann byggi yfir guðlegri náðar-
gáfu. En þeir hikuðu við að velja hann sem Drott-
in sinn.
Matteus lýsir Jesú i musterinu þar sem hann er
að prédika boðskap til að hjálpa fólki til að ákveða
sig. Þetta var tími til boðunar sanninda, sem vera
áttu prófsteinn á menn og að mæla orð, sem rann-
saka mundi hvað í hjarta þeirra bjó. í Matt. hefst
25. kaflinn á dæmisögunni um meyjarnar tíu og
þar á eftir kemur sagan um talenturnar. Þessar
sögur veita okkur ekki frekari fræðslu um Messí-
as — í þeim er bara gert ráð fyrir að nauðsynleg
gögn séu fyrir hendi. Aftur á móti er í þeim lögð
rík áhersla á að fara eftir þeirri fræðslu — að velja
og að lifa samkvæmt því. Með boðskap þessara
dæmisagna var Kristur að kalla fólk til ákvörðun-
ar.
Eðli skepnanna
Er eitthvað í eðli sauðfjár og geithafra sem styð-
ur hugsunina um köllun til fylgdar við Krist og að
helga líf sitt þjónustu hans?
Það fyrsta til að skoða er að geitur eru alls ekki
að öllu leyti slæmar. Meira að segja er í Biblíunni
greint frá því að þær bæði láta í té og tákna það
sem er gott. Teppi úr geitaull voru höfð til að verja
tjaldbúðina og hafrar voru notaðir til fórna. Geita-
kjöt var vinsælt í fornöld og var stundum notað til
máltíða fyrir mikils megandi gesti (t.d. bæði Gíde-
on og Manóa buðu það englum). Geitamjólk var
notuð til drykkjar, geitskinn voru notuð sem ílát
og geitaull ofin inn í tjalddúk. Já, geitur voru mik-
ils virði.
Hvers vegna tákna þær svo oft hið vonda, en
sauðfé tengt hinu góða?
Hvíldardag einn eftir guðsþjónustu bað ég safn-
aðarkonu, sem hefur geitur, að bera þær saman
við sauðfé. Hún kallaði þá á mann sinn, sem er
bóndi, og var hvorugt þeirra í neinum vanda að
lýsa muninum.
Þau sögðu, að kindur væru svo gæfar. Þær tengj-
ast mönnum vináttuböndum og eru ágætar sem
gæludýr og heimalningar. Þær eru bæði hlýlegar
og blíðar hverjar við aðrar, við aðrar skepnur og
10
Aöventfréttir 1. 1990