Aðventfréttir - 01.01.1990, Qupperneq 11

einnig við menn. Þau töldu, að sjaldgaeft
væri það sem kom fyrir mig í bernsku,
þegar hrútur elti mig upp á trjástofn! Þau
sögðu, að yfirleitt væru kindur tryggar og
hollar, einkum, sögðu þau, gagnvart
þeim mönnum, sem þær bindast vináttu-
böndum. „Minnstu þess bara, hve fast
þær fylgja fjárhirði," sögðu þau við mig.
Þegar glorsoltnar kindur sjá mun
grænna gras hinum megin lélegrar girð-
ingar, þrýsta þær sér og troða í gegn. Aft-
ur á móti eru geitur til með að rífa girð-
inguna niður, klifra yfir hana eða hugsan-
lega að stökkva yfir hana, jafnvel þótt
þær kenni ekki svengdar! Geitur eru
duttlungafullar, þrjóskarogfálegar. Þeim
er ekki eiginlegt að vingast við marga. Fá-
gætt er, að þær henti vel sem gæludýr,
nema þær séu teknar sem slíkar kornung-
ar og þær fái stöðugt notið væntumþykju.
Geitur eru í eðli sínu bæði sjálfstæðar,
óstýrilátar, eigingjarnar og dyntóttar.
Þær eru svo smásálarlegar hveijar við
aðrar, reyta hárið hverjar af öðrum,
stangast á, ýta hverjum öðrum frá fæðu
eða skemmtan og virðast hafa ánægju af
því að kvelja þær sem minni máttar eru.
Grundvöllur dómsins
Já, þetta var mér til hjálpar við að skilja
hvers vegna Jesús valdi geiturnar sem
skúrkana í sögu sinni og hví einkum
Matteus hlaut að muna það. Matteus
var málsvari þeirra, sem minni máttar
voru, hinna hjálparvana, útburðum
mannlífsins. Æ ofan í æ sagði hann sögur
af vingjarnleika Jesú gagnvart börnum,
hórkonum, holdsveikum, konum og toll-
heimtumönnum. Menningarvitarnir á
dögum Jesú litu nefnilega niður á alla
slíka. Sem tollheimtumaður vissi Matt-
eus vel, hvað það var að vera lagður í
einelti, hafnað, rekinn í burtu og að finna
að menn forðuðust hann.
En Jesús vakti furðu samtíðarmanna
sinna með því einmitt að reyna að ná
sambandi við þessa hópa. Hann hafði
ekki miklar áhyggjur af útliti fólks eða
hvaða hóp það tilheyrði. Hann hafði
miklu meiri áhyggjur af því, hvernig það
kom fram hvert við annað.
Og það er einmitt þungamiðja þessarar
sögu, því þegar yfir lýkur, verðum við
ekki dæmd,eftir því, hve kenningar okk-
ar eru hreinar, heldur því, hve umhyggju-
söm og miskunnsöm við erum. Þetta er
grundvallaratriði. Það nægir ekki að hafa
sannfæringu. Við verðum einnig að sýna
hana í verki af umhyggjusemi og samúð.
Stundum þegar við höfum stært okkur af
heilnæmri kenningu höfum við vanrækt
að sýna öðrum vingjarnleika. Við verð-
um að læra að gefa af hjartans rótum en
ekki bara af því að við skiljum að okkur
ber að gera það.
Sannarlega er ekki nóg að fylgja Kristi
af því við sjáum að það er skynsamlegt
eða við skiljum að hann hefur hreina
kenningu. Það er miklu fremur, hvernig
trúarkenningarnar birtast í lífinu sem
ákvarðar gildi okkar hér á jörðinni og ei-
lífðarörlögin einnig. Þetta er boðskapur-
inn, sem fólginn er í sögunni um sauðina
og hafrana.
Hin fábrotna þjónusta vzð
þá, sem vanrœktir eru,
kann að fara
fram hjá jarðneskum
fjölmiðlum en það
gjörir hún ekki á himnum.
Er það ekki athyglisvert að hvorugur
hópurinn gerði sér grein fyrir eilífum
afleiðingum breytni þeirra? Hvorki þeir,
sem létu þurfandi mönnum þjónustu í té,
né heldur þeir sem létu það ógert, gerðu
sér grein fyrir að það sem þeir gerðu (eða
gerðu ekki) daginn út og inn stæði í
nokkru sambandi við konung al-
heimsins.
Af þessu getum við dregið lærdóm.
Hvert tækifæri sem við höfum til þjón-
ustu við mennina hefur guðlegt inntak og
eilífar afleiðingar. Hin fábrotna þjónusta
við þá sem vanræktir eru kann að fara
fram hjá jarðneskum fjölmiðlum en það
gerist ekki á himnum. Það ætti að vera
ástæða til þess að við rannsökum bæði
eigið líf og starfsemi stofnana okkar.
,,Hinn umhyggjusami söfnuður" verður
að vera meira en slagorð. Það hvílir á
styrkum stoðum guðfræðilega.
Sauðir eða hafrar?
Hvað getum við þá gert til að fullvissa
okkur um að við séum í hópi sauðanna?
Ekki er þörf á löngum lista yfir það sem
má og ekki má — slíkt gerir okkur bara
ósveigjanlegri, dómharðari, enn bók-
stafstrúaðri en síður vingjarnleg og
miskunnsöm.
Það sem við þörfnumst er að láta það
gerast? Lífsstíll, sem einkennist af vin-
gjarnleika og meðaumkun verður að
koma eðlilega — og spretta upp úr trúar-
skoðunum okkar og gildismati. Ekki er
hægt að rannsaka það, sundurliða, aug-
lýsa eða læra það utan bókar, því að þá
missir það hina hrífandi óeigingirni sína.
Tækifæri okkar til þjónustu eru próf-
steinn á trú okkar. Hvert tækifæri er
prófraun á sannleiksgildi kenninga okkar
og sýnir hvort samræmi er milli þeirra og
lífsmáta okkar. Af þeim sökum eru hinir
þurfandi kennileiti á vegferð okkar en
ekki til að standa í vegi fyrir framgangi
okkar.
Metum mikils fólk því allt gildismat
Guðs snýst um það. Allar heilnæmu
kenningarnar í heiminum samanlagðar
gætu ekki orðið meira virði en gildi einn-
ar manneskju. Hjálpræðisáformið snýst
um fólk og Jesús renndi styrkum stoðum
undir þá staðhæfingu í þessari sögu um
sauðina og hafrana. Þegar við skiljum
hvað í raun og veru felst í þessum sann-
indum og iðkum það í daglegu lífi verð-
um við í sannleika orðinn hinn um-
hyggjusami söfnuður.
Spurningar til umræðu
1. Höfundur bendir á nokkra af eigin-
leikum sauða og hafra sem ástæðu þess
að Jesús notaði þessar skepnur í dæmi-
sögu sinni. Ertu sammála honum eða
ósammála? Hvers vegna?
2. Hvað getum við lært af því, að báðir
hóparnir létu í ljós undrun yfir því, sem
konungi fannst um breytni þeirra?
3. Sérðu eitthvað í þessari dæmisögu
stríða gegn kenningunni um réttlæti fyrir
trú? Sé svo, hver er þá ástæðan, en ef
ekki, hví þá ekki?
Darold Bigger er prestur
safnaðarins í Walla
Walla framhaldsskólan-
um í CoIIege Place í
Washingtonríki í
Bandaríkjunum.
Aöventfréttir 1. 1990
11