Aðventfréttir - 01.01.1990, Qupperneq 28

Bara fyrir krakka
skrælþurra jörðina og byltust niður gil-
veggina fáeinum kílómetrum fyrir ofan
staðinn, þar sern fallega húsið stóð.
Með hverjum kílómetranum varð
vatnsflaumurinn breiðari, Nú geystist
hann áfram á ofsahraða. Hann reif með
sér lítil sprek og stóra steina, sem hentust
og skoppuðu ofan á kolmórauðu vatns-
flóðinu. Heimski maðurinn vissi ekkert
um það. Ekki enn . . .
Kona mannsins fór að hafa áhyggjur af
garðinum sínum. „Kannski ætti ég að
breiða yfir plönturnar mínar," sagði hún
við manninn sinn. ,,Þessi rigning mun
lemja þær allar niður."
Hann lagði frá sér handklæðið sem
hann þurrkaði sér með í framan og um
hendurnar, um leið og hann sagði: ,,Já,
gerðu það bara. Ég ætla að vera hérna,
sem þurrt er."
Hún opnaði dyrnar og hljóp út. Stuttri
stundu síðar kom hún aftur. ,,Góði
minn!" æpti hún. ,,Hjálp!" Hún hljóp út
aftur og hraðaði sér að gripahúsinu til að
leysa skepnurnar.
Hann gekk nöldrandi út að dyrum.
Hann vildi ekki fara út í rigninguna.
„Hlauptu eins og þú eigir lífið að leysa,"
æpti hún og togaði hann með sér af öllum
kröftum. Móð og másandi kröfsuðu þau
sig upp bratta fjallshlíð alþakta leðju. I
sama vetfangi var sem hár vatnsveggur
hvolfdist niður í breitt gilið. Hann lenti á
húsinu með svo miklum hávaða að helst
líktist þrumu. Öldurnar soguðust inn um
gluggana. Undiraldan reif með sér send-
inn jarðveginn, sem húsið stóð á. Flóðið
æddi áfram og ólgandi, kolmórautt vatn-
ið náði fram fyrir og aftur fyrir húsið svo
langt sem hjónin gátu eygt. Og þá hrundi
fallega húsið þeirra með braki og
brestum.
Þegar Jesús sagði þessa sögu, sagði
hann að hver sem heyrði orð hans og færi
eftir þeim væri líkur hyggnum manni,
sem byggði hús sitt á bjargi. Steypiregn
skall á, vatnið flæddi, stormar blésu og
buldu á því húsi en samt féll það ekki. En
Jesús bætti við að hver sem heyrir þessi
orð mín og breytir ekki eftir þeim, er lík-
ur heimskum manni, sem byggði hús sitt
á sandi. Steypiregn skall á, vatnið flæddi,
stormar blésu og buldu á því húsi og það
hrundi með braki og brestum.
Sérstakt verkefni: Hugtakið að taka á
móti ,,sannleikanum“ og ,,að byggja á
bjarginu" verður óhlutstætt í hugum ungra
barna. Þetta kann að vera skemmtileg saga
og gaman að syngja söngva, sem tengjast
henni, án þess að hafa mikla merkingu.
Fœrið merkinguna niður á þeirra stig með
því að segja þeim eina eða tvœr sögur úr líf-
inu: Það kemur sú freisting yfir barn að
skrökva en það stenst hana, eða freistarinn
hvíslar því að baminu að óhlýðnast en það
gerir það ekki. Það barn er að byggja líf sitt
á bjargi!
í jarðskjálftanum 1989 í San Francisco
hrundu þau hús sem byggð höfðu verið þar
sem sjórinn hafði verið þurrkaður upp og
uppfylling hafði veriðgerð. Sendinnjarðveg-
urinn varð sem vökvi,já eins og sulta, þegar
skjálftinn reið yfir.
Látiðekki hjá líða að enda með sögustund
með áhrifaríkum sögum á jákvæðu nótun-
um. Guð mun hjálpa okkur að byggja ,,hús-
ið“ okkar, líf okkar á bjarginu, orði hans.
Það getum við með því að lœra minnisvers,
með því að vera vingjarnleg og gera öðrum
gott. Skiptið barnahópnum í smœrri eining-
ar með þrem eða fjórum börnum í hverri og
hafið einhvern fullorðinn eða eldra barn
með hverri. Látið hverja einingu skrifa
sanna sögu um eitthvað gott sem barn hefur
gert. Þessum sögum má safna saman í litla
bók og fjölfalda svo að hvert barn fái eintak.
Fimmtudagur
Fólgni
fjársjóðurinn
Biblíutexti: Matt. 13,44—46
Hann Matthías skundaði eftir þurr-
um akrinum, sem nú var þakinn
illgresi. Síðast hafði verið skorið upp korn
á þessum akri fyrir ári. Af einhverri
ástæðu hafði enginn notað akurinn í
fyrra svo að hann hafði verið svo heppinn
að fá hann á leigu handa sér. I Palestínu
á tímum Jesú var sá bóndi lánsamur sem
átti land sjálfur. Flestir sáðu bygginu sínu
og hveitinu í akra, sem þeir tóku á leigu
hjá ríkum landeigendum. Að sjálfsögðu
hafði fólk, sem bjó í húsum, sem stóðu í
þyrpingu i borg eða bæ, ekki akur á bak-
lóðinni hjá sér.
Og nú skálmaði hann Matthías yfir ak-
urinn, sem hann hafði tekið á leigu. Hann
hafði verið bóndi alla ævi og gat hann því
sagt til um það á augabragði, hvort akur
væri of grófur eða grýttur til þess að hægt
væri að rækta gott korn þar. Hann veitti
athygli tveim rásum, sem lágu eins og
uppþornaðar ár yfir landareignina. Stór-
rigningarnar í fyrra hlutu að hafa skolað
jarðveginum á brott. ,,Ég verð að fylla
þær upp," sagði hann með sjálfum sér.
Hann andvarpaði þegar honum var hugs-
að til þess, hve mikið verk það væri að
moka upp grjótharðan jarðveg á einum
stað á akrinum og að flytja hann til að
fylla upp rásirnar.
Hann beygði sig niður við aðra rásina
og klóraði í moldina með stafnum sínum.
Moldin var hörð. Það vantaði bara væt-
una. Skikkjan hans límdist við svitastork-
inn líkama hans. Þegar hann rétti úr sér,
sá hann nokkuð, sem fékk hann til að
falla á hné og krafsa í moldinni með ber-
um höndunum.
Hann andaði ótt og títt. Hjarta hans sló
örar. Það gat ekki verið. Það var heldur
ekki líklegt. Hann hafði heyrt sagt frá
slíku, en nei — það var útilokað. Það log-
blæddi úr fingrum hans undan grýttum
jarðveginum. Hann þreif prikið og stakk
í moldina undir stóra leirkerinu. Svitinn
bogaði af andliti hans, svo að skeggið
blotnaði. Hann var hálfvankaður af hita
og æsingi.
Loks lyfti hann þunga leirkerinu upp
úr moldinni. Það var skörðótt og sprung-
ið en þótt undarlegt megi teljast var það
óbrotið. Hve lengi hafði það legið þarna
grafið í jörð? Var eitthvað í því? Hann
hristi það gætilega og heyrði þá glamra
dauft inni í þvi. ,,Það er útilokað," sagði
hann hvíslandi rödd. „Utilokað!"
Hendur hans skulfu, á meðan hann var
að reyna að ná lokinu af. Það var betra að
fara varlega. Ekki mátti hann brjóta það.
Loksins opnaðist kerið. Þegar hann hall-
aði því, fylltist lófinn hans af peningum
og svo keltan. Peningar! Meira af pening-
um en hann hafði séð samanlagt alla æv-
ina. Já, þótt æviskeiðin væru tólf. Ein-
hver hafði falið í jörðu leirker fullt af pen-
ingum. Kannski hafði það gerst á stríðs-
tímum. Eða kannski var einhver auðmað-
ur að fela þá fyrir óvinum sínum. Pening-
arnir voru gamlir og það hafði fallið á þá,
en þetta voru nú samt raunverulegir
peningar.
Matthíasi var litið í kringum sig og
skyndilega greip hann ótti. Hafði einhver
séð til hans? Nei. Enginn var þarna á
kreiki. Hjartað barðist svo ákaft, að hann
hélt, að það kynni að hendast út úr brjósti
hans, á meðan hann var að ýta kerinu aft-
ur niður og koma því fyrir niðri í gjót-
unni. Þegar hann var búinn að hylja það
með mold, reis hann á fætur og hraðaði
sér svo heim.
Hugur hans rásaði víða á meðan hann
skundaði yfir akurinn, inn í borgina, eftir
þröngu götunni, þar sem húsið hans stóð.
Hann varð að gera áætlun. Ætti hann ak-
urinn, væri fólgna kerið ásamt öllum
peningunum líka eign hans. En hvernig
átti hann að fara að því að kaupa landið?
Um kvöldið bragðaði hann naumast á
kvöldmatnum, svo að konan hans komst
í algert uppnám og gerði mikið veður út
af því. Hún hélt hann væri eitthvað veik-
ur. Jafnvel börnin hans tóku eftir því, að
eitthvað var að. Honum varð heldur ekki
svefnsamt. Aðeins eitt komst að í huga
28
Aöventfréttir 1. 1990