Aðventfréttir - 01.10.2009, Síða 11

Minningarorð
Anna Marta
Guðmundsdóttir á
Hesteyri
f. 29. september
1929
d. 13. september
2009
Útför systur okkar, Önnu Mörtu Guð-
mundsdóttur, bónda á Hesteyri í Mjóafirði,
fór fram þann 20. september s.l. frá Mjóa-
fjarðarkirkju. Sr. Sigurður Rúnar Ragnars-
son, sóknarprestur í Neskaupstað, jarðsöng.
Undirritaður var viðstaddur útförina og
flutti kveðju frá söfnuðinum. Hér á eftir
fylgja ágrip úr útfararræðu sr. Sigurðar
Rúnar með leyfi hans.
,Jesús sagði: „Eg leita ekki míns vilja.
Ég leita ekki míns heiðurs”. Þessi orð eru
að sönnu þau orð sem koma upp í hugann er
við kveðjum hér í dag mætan sveitunga og
samferðamann og frænku Önnu Mörtu
Guðmundsdóttur ábúanda og bónda á
Hesteyri hér í Mjóafirði. Anna Marta var
fædd á Hesteyri 29. september árið 1929.
Við Hesteyri var hún alla tíð kennd og átti
hér heima alla ævi, utan síðasta eina og
hálfa árið er hún dvaldi á hjúkrunardeild
Fjórðungssjúkrahússins í Neskaupstað.
Foreldrar hennar voru hjónin
Guðmundur Guð-mundsson á Hesteyri og
kona hans Kristín Lára Amadóttir, fædd á
Eyrarbakka, en foreldrar henna höfðu flust í
Mjóaijörð og búið þar á Sléttu. Guðmundur
og Lára eignuðust sveinbam 7. desember
1926, andvana fætt. Var því Anna Marta
einkadóttir þeirra og ólst upp með for-
eldrum sín-um, meðan bæði lifðu og tók við
búinu árið 1979, að þeim látnum. Anna
Marta ólst upp í faðmi foreldra, fjarðarins
og ljallanna. Hér varð hennar heimur og hér
átti hún æ dýpri rætur og staðurinn hug
hennar allan.
Hún var í raun fágætt náttúrubam,
sem unni náttúmnni í allri sinni mynd og
virti og elskaði gjafir Skaparans sem hann
lagði manninum í hendur til að fara með
ráðsmannshlutverkið og virða allt með
umhyggju og ábyrgð þess er kallaður er til
að gæta jarðarinnar. jarðargróðans og sköp-
unarverksins alls.
I ævisögu Önnu á Hesteyri; ,,Ég hef nú
sjaldan verið algild” hefur Rannveig Þór-
hallsdóttir skráð samtöl við Önnu, er lýsir
uppvexti sínum og lífshlaupi á Hesteyri og
einnig má þar kynnast viðhorfum sam-
ferðamanna til hennar í ýmsum atvikum á
þeirri lífsleið. Þar segir m.a.: „Anna Marta
Guðmundsdóttir, bóndi á Hesteyri í
Mjóafirði er ein af þeim manneskjum sem
hafa skorið sig úr Qöldanum og verið á-
berandi sem rödd alþýðunnar, bændastéttar-
innar og hlutgervingur skoðana á mönnum
og málefnum sem fara á svig við fjöldann.”
Anna ólst upp við mikla einangrun í
æsku. Hún vildi ekki mæta í skólann, heldur
fékk hún uppfræðslu hjá móður sinni heima
við. Sem bam var hún glaðleg og
myndarleg, með Ijóst og mikið hrokkið hár.
Anna varð fljótt læs en hún segist hafa verið
fegin þegar skólaskylduárunum lauk, og þar
með heimalærdómnum og hún gat stundað
búskapinn eftir því sem hana lysti. Þá tók
lífið við, að njóta lífsins. „Vera með kind-
unum, sem mér fannst vera það
skemmtilegasta sem hægt væri að gera.“
Þannig fékk hún strax á unga aldri áhuga á
bú-skap og bústörfum og beit það í sig strax
þá að verða bóndi og halda því striki.
Hún eignaðist snemma trú á Jesú Krist.
Hún fékk oft að reyna að Guð heyrir bænir.
„Guð hefur margt dásamlega gott gert fyrir
mig“, segir hún í ævisögu sinni. „Skaparinn
hefur hjálpað mér í gegnum lífið. Hann er
öllum nær.“
Anna var sjöunda dags aðventisti og
hefur aldrei fallið frá þeirri trú. Sönn trú
kom inn í líf hennar smátt og smátt. Hún var
sannur samverkamaður Guðs með sinni
einlægu trú og lagði honum lið með
umhyggju fyrir sérhverjum meðbróður, og
mátti ekkert aumt sjá, hvort heldur var með
mönnum eða dýrum. „Ég bað aldrei til Guðs
í gárungaskap, eða í leik, heldur af þörf og í
lotningu”, segir hún og þakkar Guði það
mikla kraftaverk, sem hann vann með henni,
er hún bjargaði móður sinni úr brennandi
húsinu á Hesteyri, er eldur kom þar upp að
vorlagi árið 1977. Talið er að kviknað hafi í
út frá rafmagni, sem þá var fyrir stuttu
komið í húsið. Var á margan hátt mikil
eftirsjá að húsinu og þeim dýrgripum er þar
voru. Anna vildi þó ekki gera mikið úr þeim
missi. Þær mæðgur fengu síðan að gista á
Brekku, meðan annað kraftaverk var að
gerast. Þær fengu vegavinnuskúr til að búa í
um sinn, þar til fullkomið einingarhús frá
Húsamiðjunni var risið á jörðinni og þær
mæðgur komnar með framtíðar heimili á ný.
En í ljósi þessarar ægilegu lifsreynslu,
þakkaði hún Guði handleiðsluna og
björgunina, og nú seinni árin kom þetta
atvik æ oftar upp í huga hennar. hversu vel
hafi ræst úr þessum hremmingum, og hve
mikið hún hafði að þakka. Þær þakkir færði
hún Guði einum. Og hún hélt sinn hvíldadag
heilagan, en vann ávallt eitthvert góðverk í
þágu annarra en sjálfrar sín ef hún gat á
þeim degi. „Kristur vill að ég leggi lið þem
sem eiga bágt.”
En kraftaverkin héldu áfram og
þcim bættist óvæntur liðsauki; maður
að nafni Jón Daníelsson kom og settist
að hjá þeim mæðgum og létti þeim
störfin í mörg ár. Jón lést árið 1991, þá
nýbúinn að ná níræðis-aldri. Dvöl hans
í Mjóafirði stóð í 14 ár.
Móðir Önnu, Kristín Lára lést
1979 á níræðisaldri, á
Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað.
Hún hvílir í heimagrafreit á Hesteyri
ásamt manni sínum. Anna sjálf verður
einnig borin þar lil hinstu hvílu, hún
átti þá ósk heitasta að komast heim, og
fá að hvíla við hlið foreldra sinna.
Anna varð að upplifa ýmsar
búskaparraunir á sinni búmannstíð.
Árið 1989 var ákveðið að skera niður
allt sauðfé á tilgreindu svæði á
Austurlandi. Var sauðféð á Hesteyri
ekki undanskilið. „Líf mitt var að hálfu
leyti farið, þegar kindumar vom á bak
og burt. Þeir gátu ekki bætt það. Ég var
bóndi frá fyrstu tíð. Þegar kindumar
fóm, þá fór allt lífsstarfið."
En nú fóm breyttir tímar í hönd.
Eftir lát Jóns varð Anna einbúi í sveit
og búskapurinn varð henni æ erfiðari.
Hún hafði að vísu góða hjálp frá
sveitungum sínum, átti góða granna,
sagði hún eitt sinn við mig, og allir
réttu henni hjálparhönd, þegar tök vom
á. Henni var þó ljóst að hún yrði að fá
frekari aðstoð og leitaði þá eftir vinnu-
manni, sem gæti verið henni til
aðstoðar. Talið er að við það að sækj-
ast eftir aðstoð, jafnvel þeirra sem
höfðu lent utanveltu í samfélaginu, áttu
jafnvel hvergi höfði sínu að halla, hafi
næstu árin oft æði skrautlegir
bjargvættir tekið að leggja leið sína að
Hesteyri. Önnu var þó bent á að það
gæti verið tvibent. Með góðmennsku
sinni vildi hún hjálpa þeim sem minna
máttu sín, og þannig miskunnaði hún
sig yfir þá sem höfðu lent undir í
lífsbaráttunni.
Vegna eindreginnar óskar Önnu
um að búa á Hesteyri, hvað sem
tautaði og raulaði, gerðu Mjófirðingar
henni kleift að búa heima á Hesteyri
miklu lengur en henni var það í raun
mögulegt. Svo fór að lokum að hún fór
til dvalar á Fjórðungssjukrahúsið í
Neskaupstað þar sem sem hún var til
dauðadags. Hún lést á hjúkrunardeild
sjúkrahússins að morgni 13. sept
síðastliðinn. Hún var á áttugasta
aldursári, átti nokkra daga ólifaða í
áttræðisafmælið."
Nú er hún söfnuð og minning
hennar geymd hjá Drottni hennar og
frelsara og nú bíður hún þess að mæta
frelsara sínum á efsta degi.
Söfnuðurinn kveður með virðingu og
þakklæti og votta ástvinum samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Eric Guðmundsson
AÐVENTFRÉTTIR • OKTÓBER 2009
11