Heimilisritið - 01.08.1950, Page 50

eldfjorugan glampa í dökkum
augunum ... en það fannst
Edgar ekki jafn athyglisvert og
það, að hér stóð hann andspæn-
is fokvondum manni, er hafði
verið ónáðaður í miðju kafi við
að hafa fataskipti.
„Hvað viljið þér þá?“ endur-
tók skáldið'. „Eg vona að þér
hafið ekki í hyggju að gera til-
raun til þess að selja mér al-
fræðabók?“
„Nei ... ég ...“
„Ilajið þér yfirleitt annars
nokkurn flibbahnapp á yður?“
„Ekki nema þá, sem eru í
skyrtunni minni!“
„Það er líka fyrirtak — komið
inn fyrir, ungi vinur! Komið inn
fyrir!“
Hann tók um lierðar Edgars
til þess að koma honum inn úr
dyrunum — en það var raunar
alveg óþarfi — Edgar gekk ótil-
neyddur inn og var þess albúinn
að fórna flibbahnappnum sínum
... já, meira að segja hefði hann
verið þess albúinn að ganga
flibbalaus það sem eftir var æv-
innar, ef Sylvester Browne hefði
verið slíkt þóknanlegt.
A meðan Edgar baukaði við
að taka flibbahnappinn af sér,
litaðist hann um í herberginu.
Þar voru bækur, bækur um allt.
Bækur á borðinu og bækur á
stólunum. Á veggjunum héngu
endurprentanir af málverkum
... Madonna eftir Rafael ...
Primavera og nokkrar svartlist-
armyndir. Alls staðar mátti sjá
vott þess, að hér byggi menntað'-
ur maður ... en óhóf og glys
sást ekkert. Það var greinlegt,
að þótt Sylvester Browne væri
blómlegur og heimsborgaralegur
í ytra útliti, þá lifði hann samt
sem áður lífi meinlætamannsins.
„Ef maturinn verður ekki góð-
ur í kvöld, þá skal ég láta þá
fá að kenna á því í ræðu minni!“
tautaði hann.
„Ætlið þér út?“ spui-ði Edgar
auðmjúkur.
„Mikil kvöldveizla í rithöf-
undafélaginu! Þess vegna er það',
að ég má til með að fara í þessa
fjandans stífuðu skyrtu. Hef
ekki farið í kjólföt í tíu ár“.
Browne bjástraði við að klæða
sig í kjólfötin ... því var ekki
að leyna, að fyrir tíu árum hafði
hann verið töluvert grannvaxn-
ari.
„Hamingjan má vita hvers
vegna þeim hefur dottið í hug
að' bjóða mér!“ stundi hann, á
meðan hann barðist við að koma
öðrum handleggnum í ermina án
þess að handleggsbrjóta sig.
„Þér ... þér eruð jú frægir!“
stamaði Edgar.
„Slúður! Nú, jæja, þakka yð-
ur fyrir .. . það var fallega gert
af yður að hjálpa mér!“ sagði
hinn þakkláti skáldjöfur, er að'
48
HEIMILISRITIÐ