Heimilisritið - 01.08.1950, Síða 53

upp í himininn, þar sem miljón-
ir stjarna blikuðu.
Svo leit liann niður á götuna.
„Komið' hingað!“ sagði hann
við Edgar, er hlýddi ósjálfrátt.
Ur glugganum gátu þeir vel
séð' niður á götuna. Rétt við hús-
ið stóð ljósastaur, og við hann
stóð stúlka. Hún var í dökkri
kápu með skinnkraga, sem lagð-
ist ofurlítið niður með barmi
hennar. Hún stóð þarna og horfði
upp með húsinu, og í bjarman-
um frá ljóskerinu Ijómaði andlit
hennar og liáls ein sog hvít rós.
„Hver er hún?“ spurði Browne.
„Þetta . . . þetta er Ida!“ svar-
aði Edgar gapandi.
„Nei. það er hin sanna skáld-
list lífs yðar!“ svaraði Broume.
„Hún bíður eftir mér!“ sagði
Edgar, til þess að segia eitthvað.
Browne hristi höfuðið'.
„Nei, hún bíður framtíðarinn-
ar! Sameiginlegrar framtíðar
ykkar beggja! Þér haldið, að þér
séuð skáld, og svo getið þér ekki
einu sinni séð þetta!“
Edgar lagði ennið upp að
kaldri rúðunni. Og allt í einu
gat hann séð þetta! IMjög óljóst
— næstum því í þoku — það'
var hugsjón, svo göfug og háleit!
Svo skáldlega sönn, viðurkenndi
liann. Litla veran þarna niðri,
og hann hér uppi! Framtíð þeirra
— hún hafði verið á lians valdi
í öll þessi ár — hann hafði ráðið
henni. Ida hafði vitað það — og
beðið þess, að hann léti hendur
standa fram úr ermum! Hún
hafði verið hyggnari, miklu
hyggnari heldur en hann með
alla sína drauma!
„Það er Ida!“ endurtók hann,
en rödd hans hafði svo ákveðinn
og sterkan hljóm, að hún var
nærri óþekkjanleg, „og hún bíð-
ur eftir mcr!“
„Já-en, þá er víst bezt að þér
reynið að komast til hennar“,
sagði Sylvester Browne.
„Já!“ sagði Edgar og leit fram-
an í Browne. „Eg veit ekki vel,
hvernig ég á að koma orðum að
því . . . en þér hafið kennt mér
mikið í kvöld. Eg er yður ákaf-
lega þakklátur! Hvað um við-
tækið? Ætlið þér að hafa það?“
„Nei, þakka yður fyrir!“ svar-
aði Browne brosandi. „Það hef-
ur gert sitt gagn! Þér getið sótt
það á morgun. Verið þér sælir,
ungi maður!“
Og að svo búnu fór Edgar.
Sylvester Browne leit á úrið
sitt. Það var orðið framorðið . . .
nú myndi hann koma tíu mínút-
um of seint í kvöldveizluna,
vegna þess að hann hafði eytt
tíma sínum í þennan unga mann.
Browne gekk rymjandi niður
stigann . . . og hann var sjálfum
sér sammála um það, að þessum
tíu mínútum hefði verið vel var-
ið'. ENDIR
HEIMILISRITIÐ
51