Læknablaðið - 01.10.1915, Page 13

LÆKNABLAÐIÐ
155
lítiö breytast þó álits þeirra fáu lækna, sem ekki náöist til í símanum,
væri leitaö.
Eftir töluveröar umræöur var tillaga Karls Finnbogasonar samþykt í
efri deild.
Þá kom málið til umræöu i neöri deild og urðu nú enn breytingar.
Nefndin, sem kosin var, klofnaði, og vildi meiri hluti nefndarinnar fella
tillögu Karls Finnbogasonar, en taka upp aftur tillögu Magnúsar Péturs-
sonar dálitiö breytta, (ölinu slept), og var þaö samþykt í deildinni. Síðan
fór málið til einnar umræöu í efri deild, og voru geröir neöri deildar
látnar standa óhaggaðar og málið afgreitt, sem lög fá alþingi. —
Sam])ykt Læknafélagsins, sem símuð var læknunum til umsagna, er
svoleiöis tilkomin, aö eg, sumarið 1913, ráðlagöi konu hér í bænum aö
drekka öl, sér til heilsubótar. Þaö fékst ekki í lyfjabúðinni, og kæröi þá
maöur hennar (Magnús Einarsson) til stjórnarráösins. Stjórnarráöið leit-
aði síðan álits Læknafélagsins meö svohljóðandi bréfi:
„Jafnframt þvi að senda hinu heiðraða Læknafélagi Reykjavikur hjálagt erindi
frá dýralækni Magnúsi Einarssyni, dags. 18. f. m., með 2 fylgiskjölum um skilning
á lögum nr. 44, 30. júlí 1909 um aðflutningsbann á áfengi, að því er snertir skyldu
lyfsala til að hafa eða útvega áfenga drykki, er læknar fyrirskipa handa sjúklingum
sínum, skal stjórnarráðið beiðast umsagnar Læknafélagsins um erindi þetta, og óskast
fylgiskjölin send með svarinu."
Uröu þá nokkrar umræður um málið, en meö því að landlæknir var
ekki á fundinum, en æskilegt þótti að heyra álit hans, þá var ákveöið að
skjóta á aukafundi næsta dag og gera landlækni aövart. Var svo fundur-
inn haldinn næsta kvöld (10. febr. 1914), landlæknir kom ekki, en geröi
þau orö, aö hann vildi engin áhrif hafa á svar félagsins, því máliö kæmi
seinna til síns úrskurðar. Var þá samþykt gjörö, eins og hún er prentuð
hér aö framan, og send stjórnarráðinu, þaöan fór hún til umsagnar land-
læknis og svaraði hann þá meö sínu alþekta langa bréfi, sem flestir munu
hafa lesiö í stjórnartíðindunum.
Þessi læknafélagssamþykt er ekki svo myrk, að ástæða sé til aö mis-
skilja hana. í henni felst aö eins sú sjálfsagða krafa læknanna, aö þeir
einir og hver fyrir sig ráði því, hvaö þeir fyrirskipa sjúklingum sínum.
Því ])aö er ekki á neins læknis eöa lækna færi að ákveða hvaöa efni geti
komið hinum eða þessum lækni aö gagni viö meðferð sjúklinga. Og þá
má nærri geta, hvaða vit er í að leggja slíkt undir dóm þingmanna.
Magnús Pétursson læknir komst líka svo aö orði, aö ef þessir þingmenn,
bændur og prestar o. s. frv., sem ekkert vit gætu haft á lækningum, vildu
meina sér að nota vín eöa annað til lækninga, sem hann áliti gagnlegt, þá
yröi hann að segja: „Viljiö þér ekki gera svo vel og taka við að lækna,
sjálfir."
Yfirleitt var öll framkoma Magnúsar Pétursson í þessu máli okkur til
sóma. Ræöur hans voru allar í anda samþyktar Læknafélagsins, og þó að
tillaga hans væri ekki viðtækari, þá var það af því, að hann áleit að ekki
mundi hægt að koma henni fram ef hún væri yfirgripsmeiri, eins og lika
raun varð á.
í sjálfu sér bar landlækni og Magnúsi Péturssyni ekki á milli um það,
hvort nota mætti áfengi til lækninga, heldur að eins í hvaða formi það
skyldi notað. Magnús vildi nota vínin en landlæknir spíritus-blöndur, og