Læknablaðið - 01.02.1916, Blaðsíða 13

LÆKNABLAÐIÐ 27
umst spítalann; en flestir collegar, sem eg hefi átt tal vitS um þetta mál,
líta svo á, sem Landsspítalinn sé fögur framtíöarhugmynd, er eigi mjög
langt í land. Á þetta þarf aö komast breyting. Máliö þarf svo mikinn og
langan undirbúning, bæði af hálfu fjárveitingarvaldsins, byggingarmeistara
og lækna, að mér viröist Læknablaöiö ekki mega lengur láta undir höfuö
leggjast aö skifta sér af þessu máli. Vafalaust mundu einmitt 1 æ k n-
a r n i r fá miklu áorkaö um framgang málsins. Eg geri ráö fyrir að þjóð-
ina vanti ekki vilja til þess að koma á fót Landsspítalanum, þvi allir
vilja hlynna að þeim sem sjúkir eru; en almenning skortir áreiöanlega
hugmynd um, hve spítalavandræðin í Rvik eru mikil eins og er; hve mikinn
heilsumissi og jafnvel liftjón það bakar Reykjavík og öllu landinu, aö
hér skortir s p í t a 1 a m e ö nútímans f u 11 k o m n a s t a ú t b ú n-
a ð i í öllum greinum. Vér þörfnumst spitalans ekki eingöngu vegna þess
að margir sjúklingar — utan bæjar og innan — geta ekki fengiö rúm á
Landakotsspítalanum ; vér þörfnumst einnig Landsspítala til þess að lækna-
efni vor, hjúkrunarkonur og ljósmæður geti fengið góða mentun hér á landi.
Landsspítalinn og háskólinn.
Milli þessara tveggja stofnana þarf að vera náið samband. Á Landsspital-
anum eiga læknanemendur háskólans að fá fræöslu sina, spítalinn á að vera
h á s k ó 1 a s p í t a 1 i. Eg geri ráð fyrir að honum verði skift í deildir eins
og gerist erlendis; aðaldeildirnar verða tvær, kírúrgisk og medicinsk deild,
og ætti hver þeirra aö rúma 50 sjúklinga.* Þeir háskólakennarar, er hafa
á hendi kenslu í kírurgí og medicín, yrðu aö sjálfsögðu jafnframt yfir-
læknar, hver við sína deild. Þá fyrst kæmist klíniska kenslan við háskól-
ann í gott liorf, ef kennurum og nemendum væri trygöur nægilegur sjúk-
lingafjöldi, sem kennararnir í klíniskri læknisfræöi hefðu s j á 1 f i r undir
hendi. Nú sem stendur er ástandiö þannig, aö kennarana vantar oft og
einatt sjúklinga til kenslunnar og þurfa að fá sjúklinga „að láni“ frá öðrum
læknum. Ýmsir sjúklingar kunna þessu sennilega illa og er þeim það vart
láandi. Eg geri ráö fyrir aö kennurunum sé óþægilegt aö hafa svo lítil
kynni af þessum sjúklingum, sem eru undir hendi annara lækna. Sem
stendur er háskólinn alveg kominn upp á náð Landakotsspítala með sjúk-
linga til kenslu. Systurnar hafa af góðsemi sinni lofað læknadeild háskól-
ans því, að alla sjúklinga Landakotsspítala megi nota við kensluna,
hver sem læknir þeirra kann að vera. Systrunum ber auövitað engin skylda
til að hjálpa upp á háskólann í þessu efni. Þær hafa óþægindin ein, en
háskólinn hagnaöinn. Systurnar leggja háskólanum til kenslunnar sjúk-
linga, húsnæði, ljós og hita. Ein þeirra þarf að sjálfsögðu að vera viö-
stödd meðan kenslan fer fram ; eitthvað fer umfram af umbúðum og þvíum-
líku; herbergi þarf aö ræsta eftir stúdentafjöldann sem viðstaddur er. Syst-
urnar hafa aldrei sett neitt upp fyrir ómak sitt og útgjöld og háskólinn
hefir heldur ekki boöiö þeim borgun.
Á Landakotsspítalanum liggja aðallega sjúklingar meö kírúrgiska sjúk-
dóma; lítið er þar um medicínska sjúkdóma. Plássleysið er svo mikið, að
þeir sjúkl., sem uppskurðar þurfa, eru látnir ganga fyrir. Þetta ástand er
mjög óheppilegt; stúdentarnir sjá mjög litið af medicinskum sjúkdóm-
* Þetta er auðvitað að eins lausleg ágizkun mín.