Læknablaðið - 01.02.1916, Blaðsíða 16

læknablaðið
30
stofnuninni fyrirhuguöu. Eg dreg ekki í efa, aö ljósmæöraefni vor eigi
kost á jafngóöri bóklegri mentun hér á landi sem erlendis; um klinísku
fræösluna er ööru máli aö gegna. Fyrirkomulagiö er þannig, aö nemend-
unum er skift niöur á þrjár ljósmæöur í Reykjavík og eiga þær aö kenna
ljósmæöraefnunum aö skoöa gravid konur og hjálpa þeim viö fæðinguna;
m. ö. o., á sjálfum ljósmæöraskólanum fer engin klinisk kensla fram. Allir
læknar munu vera á eitt mál sáttir um, aö fyrirkomulag þetta sé mjög
ófullnægjandi. Enginn mun finna betur til þessara vandræöa en land-
læknir, sem er forstööumaöur ljósmæðraskólans; í grein, sem hann hefir
ritaö í Iöunni um stofnun landsspítala, leggur hann einmitt til að komiö
veröi upp fæðingarstofnun. Eölilegast væri, aö sami kennarinn kendi bæöi
lækna- og ljósmæðra-efnum og væri jafnframt yfirlæknir á fæöingar-
stofnuninni.
Hjúkruna'rskóli. Eg hefi áöur látið j)á skoðun í ljósi hér í
Læknablaðinu, aö vér myndum ekki eignast nægilega fjölmenna og vel
mentaða hjúkrunarkvennastétt fyr en kominn væri á fót landsspítali; jiar
eiga hjúkrunarkonurnar aö fá mentun sína. Þörfin á fullkomnum hjúkrunar-
konum fer sennilega vaxandi eftir því, sem sjúkrahúsum og hjúkrunar-
félögum fjölgar. Eins og nú er ástatt, eiga íslenzkar stúlkur, sem vilja
gerast hjúkrunarkonur, hvergi hér á landi kost á að læra starf sitt. Þær
eiga ekki kost á að læra hjúkrun á Landakotsspítalanum og um annað
sjúkrahús er ekki aö gera hér i Reykjavík. Þaö er hart fyrir íslenzkar
konur, aö þeim skuli ekki vera trúaö fyrir aö stjórna hjúkruninni á Vífil-
staðahælinu og Laugarnesspitala. Þessi orö mín má engan veginn skoöa
sem hnjóösyröi til þeirra útlendu hjúkrunarkvenna, sem hér starfa. Við
megum vera fegnir aö leita til þeirra í nauöum okkar. En mér finst þaö
ekki vera vansalaust íslenzku kvenþjóðinni, aö vera ekki einfær mn að
hjúkra veikum mönnum hér á landi. Auövitaö eru islenzkar stúlkur eins
fúsar á að gefa sig aö hjúkrun, sem erlendar stúlkur; en hvar eiga jjær
að læra starf sitt? Þær jmrfa aö sigla til útlanda og vera á spítölum þar.
Meðan svo er, má ekki búast viö, að margt kvenfólk gefi sig aö hjúkruninni.
Hverjum kemur til hugar, aö viö mundum hafa nægilega mörgum læknum
eöa ljósmæörum á að skipa, ef ekki væri hér á landi lækna- og ljósmæðra-
skóli. Sama er um hjúkrunarkonurnar. Þaö veröur alt af kostnaöarsamt
fyrir stúlkur að fara utan. Margar hverjar kunna lítiö sem ekkert í fram-
andi málum; þær eru þar langt i burtu frá fjölskyldu sinni. Og að loknu
náminu geta þær ekki gert sér vonir um glæsileg launakjör. Verður þá
meö sanngirni heimtað aö margar íslenzkar konur gefi sig aö jjessu starfi?
Nei, viö veröum aö veita j)eim l)óklega og verklega kenslu á landsspítal-
anum fyrirhugaöa.
Landsspítalinn og Reykjavíkurbær.
Það er ekki svo að skilja, að landsspítalans sé brýn þörf eingöngu vegna
mentunar lækna, ljósmæöra og hjúkrunarkvenna. Sjálfum sjúklingunum
má ekki gleyma! Hér eru alt of fá spítalarúm handa sjúklingum innan
bæjar og utan. Reykjavikurbær er í spítalahraki og mun innan fárra ára
veröa eini kaupstaðurinn á íslandi, sem á sér ekkert sjúkrahús. Er slíkt
vanviröulaust ? Finst borgurum þessa bæjar tryggilegt aö eiga engan stað,