Læknablaðið - 01.08.1920, Blaðsíða 3

6. árg.
Ágúst, 1920.
8. blað.
Frá Lauganesspítalanum.
Um sullaveikina.
Eg gat þess í grein minni í októberhefti Læknablaðsins 1919, að sulla-
veiki væri mjög tíð meðal sjúklinga spítalans, eins og eg hafði áðúr
minst á í grein um þetta efni árið 1905, í Lepra og Ugeskr. f. L.
Það liggur í augum uppi, að sullaveiki kemur miklu oftar fyrir hjá
fólki, en menn hafa hugmynd um, vegna þess að hinn sullaveiki finnur eigi
stundum neitt til sullsins eða neinna óþægilegra afleiöinga af honum, er
alfriskur með öðrum orðum, og þá ekki nein ástæða íyrir hann að leita
læknishjálpar eða læknisskoðunar. Þetta getur komið fyrir þótt sullirnir
séu orðnir stórir, ef þeir ligg’ja á hentugum stað. En auk þess eru þeir
oft svo litlir og Hggja svo langt inni í lifur, að varla má búast við að
læknir fyndi þá, þótt hann fengi ástæðu til að skoða sjúklinginn. Þetta
hefir mönnum leng'i verið ljóst.
Eina ráðið til þess að fá hugmynd um, hve tíður sjúkdómurinn er i
raun og veru, er því rannsókn á líkum, en það er ómögulegt að nokkrum
mun, nema í spitölum og full erfitt hefir víða reynst, að fá fólk hér til að
gefa leyfi til þess að kryfja líkin.
Eins og eg gat um i októberblaðinu 1919, höfðu þá dáið 136 sjúklingar
holdsveikir í Laugarn'esi og síöan hefir einn bæst við. Af þessum 137 voru
112 krufnir.
Þrjátíu af þeim höfðu sulli, eða tæp 27%.
Auk þeirra dó ein kona þar, sem ekki var krufin, en hafði verið skorið
i hana á Landakotsspítala vegna sulls (lifrarsulls?). 1—2 árum áður en
hún kom i holdsveikraspítalann. Þannig hafa af 113 sjúklingum á r e i ð-
anlega 31 haft sulli.
Um það geta allir verið ásáttir, að sullaveikin hjá Laugarnessjúkling-
unum hefir verið ótrúlega almenn, þegar borið er santan við skýrslur
lækna frá seinni tímum úr einstökum héruðum. En hér getur ekki nein
efasemd komist að. Það eina, sem athugavert er við þessa skýrslu — ef
nota ætti hana til að leiða ályktanir um sullaveiki í landinu — er það, aÖ
hún nær yfir of fáar krufningar, og svo hitt, að hér er að eins um einh
flokk sjúklinga að ræða. En það væri líka eðlileg aðfinning.
Að holdsveiki geri menn móttækilegri fyrir sullasýkingu, hefir maður
ekki heyrt, ?nda ekki sérleg-a líklegt. Hinu gæti verið nokkuð til í, sem
prófessor G u ð m u n d u r M a g n ú s s o n giskar á, ,,að . á holdsveikra-