Læknablaðið - 01.08.1920, Blaðsíða 12

122
LÆKNABLAÐIÐ
sinna þarfa, og hvað þeim aS ööru leyti hefði dottið í hug. Þær yröu auö-
vitaÖ þennan dag gestir læknisins. Þjóðverjar töluöu eitt sinn um aö
koma slikum 1 j ó s m æ ö r a d e g i á hjá sér, en ekki veit eg hvaö úr
því varð. — Þá er ljósmæðrum það nauðsyn, engu síöur en öörum, að
hafa eitthvert t í m a r i t í sinni grein. Slíkt tímarit ætti félag ljósmæöra
að gefa út meö aðstoð einhvers góðs læknis og landssjóður á að styrkja
það svo, að það geti borið sig án okurverðs. Stórt þarf það ekki að
vera til þess að lyfta undir og vekja, auk þess skemtilegt að fá sam-
band við fjarlægar stéttarsystur. Ef það þykir of mikið ráðist í, að gefa
út íslenskt rit, ættu allar ljósmæður að fá danskt eða norskt ljósmæðra-
blað, helst ókeypis.
f) E f t i r 1 i t m e ð s k ó 1 a b ö r n u m veröur ætið mikilsvarðandi mál
í augum þeirra, sem hugsa um uppvaxandi kynslóðina. Það er ennþá í
algerðustu bernsku, þó í.urnir læknar leggi bersýnilega alúð við það, en
með tímanum getur þab borið góða ávexti, ef yfirvöldin styðja læknana
röggsamlega i því, að nauðsynlegar endurbætur séu f r a m k v æ m d a r.
Pirquetrannsókn á ölium börnum gæti gefið afarmikilvægar upplýsingar
um útbreiðslu á berklaveiki og hvaða heimili séu í hættu stödd, við-
tal læknis við börnin getur orðið þeim minnisstæð leiðbeining eins og
Sigurjón Jónsson drap eitt sinn á o. s. frv En það er ekki nóg að segja
læknum að lita eftir skólunum. Jafnframt átti að gefa þeim nákvæmar
reglur fyrir slikri skoðun, vandlega athugaðar og samdar með ákveðnum
markniiðum fyrir augum. Síðan átti árlega að viiina úr skýrslunum.
Alt þetta þurfti bæði góða stjórn og eftirlit, ef það átti að koma að gagni.
g) T a n n 1 æ k n i n g og munnhirðing manna munu flestir læknar
meta lítils í samanburði við nmrgt annað. Þó eru tannsjúkdómar algeng-
ustu kvillarnir og áreiðanlega þýðingarmiklir, því frá tönnum og munni
(tonsillae) stafa, auk annars, allskonar kryptogen-infectiones. — Hvernig
á nú alþýða vor að fá gert við tennur sínar? Eg sé enga aðra leið, en
að læknar kunni sjálfir einfaldar tannlækningar, geti fylt tennur, sem
ekki eru mjög skemdar o. s. frv. Þetta ætti að takast íueð því að auka
og efla kensluna í tannlækningum á Háskólanum.
h) Stærsta heilbrigðismálið er ótalið enn: húsnæði
alþýðu og byggingar. Því fer svo f jarri, að það liggi fyrir utan
verkahriug héraðslækna, að sé nokkuð skylda þeirra, þá er það það. að
fylgjast með i því og greiða eftir megni götu fyrir hverri glóðri tillögu,
sem fram kann aðkoma.Vér hljótum að liggja flatir fyrir berklaveiki
og öðrum næmum sjúkdómum meðan húsakynnin eru svo aumleg sem
þau eru viða. Að fá þau bætt er cenditio sine qua non, bæði frá menn-
ingar og heilbrigðis sjónarmiði. — Svipað má að vísu segja um föt og
fæði, en þó erum vér ekki þar eins hörmulega á vegi staddir. Þegar
riú margt annað bætist við þessi stórmál, t. d. almennur þrifnaður, böð
o. fl. þá sést það best hve mörg menningarmál hvila á herðum góðs hér-
aðslæknis. Hver læknir á að vera ötulasti menningarf rðmuður
í sínu héraði, — en vér eigum margt ógert í þessum efnum, sem hér er
ekki timi til að ræða. (Framh )