Læknablaðið - 01.12.1920, Síða 6

LÆKNABLAÐIÐ
j8o
Þvki þingi og stjórn þetta óframkvæmanlegt, viröist sjálfsagt og út-
látalítiö, aö afnema lög, sem elcki er ætlast til aö sé hlýtt og óframkvæm-
anlegt aö hlýöa.* G. H.
A Laugarnesspítala.
Þaö voru liöin tuttugu ár, siöan eg haföi komið á Laugarnesspítala.
Þangaö til fyrir nokkrum dögum, að jeg fór þangaö, mest vegna þess, aö
eg hafði heyrt, aö nú \æri ]>ar oröiö öðru vísi umhorfs, en áður var.
Áriö 1899 fórum við, nokkrir læknaskólapiltar þangað inn eftir, og
eg fyrir mitt leyti, gleymi seint þeim degi. Á þeim árum þóttist sá mestur,
er lét sér minst bregöa, hvað sem fyrir augun bar. Viö vorum hreyknir, i
þá daga, aö geta ,,staöið af“ stóra operation, svo aö ekki liði yfir okkur
eða aö viö þyrftum „aö fara út“.
En sú sjón, sem mætti okkur þá á Laugarnesspítala, stendur mér enn
fyrir hugskotssjónum. Þegar að dyrunum kom, lagði á nróti rnanni und-
arlega lykt. Það var ekki meðalalykt, sem við vorunr vanir, heldur ein-
hver ógeðslegur óþefur. Spítalinn var að vísu hreinn, þegar inn kom, en
loftiö breyttist ekki ; sami ódaunn, hvar sem komiö var, og þegar við
sáum sjúklingana, hættum við að undrast lyktina.
Allir eða flestir þeirra voru flakandi í sárum, úldnum og ljótum, sem
megna fýlu lagði af. Þar voru þá um 80 sjúklingar, aö mig minnir.
Læknir spitalans var oft frá kl. 8V2—IY> að skifta á sjúklingunum.
Svona voru sárin þá. Þó tók út yfir, að s j á sjúklingana, sérstaklega
þá, sem höföu 1. tuberosa. Það var ógurlegt. Sjúkdómurinn var álitinn
ólæknandi, og manni varð á að spyrja, hvers þessi olnbogabörn lífsins
ættu að gjalda.
Læknir spítalans var ekki öfundsverður af að eiga að stunda þessa sjúk-
linga. Við alt erfiðið bættist það, að lítil vori virtist um bata. En þeir. senr
sjúklingana sendu, sögðu þeim, til að hugga þá, að þeim myndi bráð-
lega batna, ef þeir að eins kæmust á spítalann. Það má því geta nærri,
hvort ekki ha.fi andaö kalt til læknisins, þegar árin liöu, og ekki kom bat-
inn, eins fljótt og þeir höfðu imyndað ser. —
En n ú er öldin önnur.
Sæmundur Bjarnhéöinsson prófessor hefir læknaö nálega alla sjúk-
linga, sem á spitalanum eru. Því mundu fáir hafa trúað fyrir nokkrum
árum.
Þegar eg kom þangað inn eftir, íyrir nokkrum dögum, brá mér í brún,
enginn hnútur, engin sár, allir á fótum eitthvað að starfa. Holdsveikin
hér um bil horfin af íslandi. Margir myndu nú óska sér að vera í sporum
* Ýmsum hefir komi'Ö til hugar að ein sóttvarnarstöð (i Rvk.) gæti nægt fyrir
landið, eða að minsta kosti tvær, hér og eystra, t. d. á Reyðarf. eða Fáskrúðsf.
Þetta virðist mér nál. ókleift fyrir seglskip, sem sigla til Norðurlands eða Vest-
fjarða, og verða ekki vör við sóttina fyr en þau eru komin mestan hluta leiðar
Byr, kol o. fl. geta gert langa ferð til sóttvarnarhafnar ómögulega.