Læknablaðið - 01.04.1923, Qupperneq 13

LÆKNABLAÐIÐ
59
Kolsýrulækning. Sé fljótandi kolsýra látin streyma úr brúsum þeim,
sem hún venjulega flytst i, veröur hún aö svonefndum kolsýrusnjó með
hitastigi 790 C. Snjóinn má hnoöa í sérstök mót, þrýsta honum á hör-
und sjúklingsins, sem fær kal á blettinum; sáriö undan því grær svo
meö fínu, hvítu öri. Kolsýran reyníst vel við ofantalda sjúkdóma. Lupus
erythematosus reynist altaf erfiður viöureignar, en mjög hefir kolsýru-
lækningin rutt sér til rúms við þann sjúkdóm á siðari árum. Frvsting-
arnar þarf oft að endurtaka viö L. e., en aðferðin er tiltölulega einfóld, og
geta almennir læknar haft liana um hönd eftir nánari leiðbeiningum, eí
þeir vilja; er þessa getið héraðslæknum til athugnnar.
Alls eru því sjúklingar á árinu 1922:
Röntgendiagnostik ........................ 485
Röntgentherapia .......................... 136
I.jóslækning .............................. 96
Radiumlækning ............................. 34
Kolsýrulækning ............................. 7
Samtals 758
Frá Röntgenstofunni birtust tvær greinar á þessu ári: „Röntgenstofn-
unin 1914—21“ (Læknabl. jan. og febr. ’22) og „Geislalækning á útvortis
berklum" (Læknabl. ág. '22).
Gunnlaugur Claessen.
Læknafélag1 Reykjavíkur.
Fundur var haldinn í L. R. mánud. 9. apríl, kl. 8}4 s'ðd., á venjul. staö.
I. Próf. Guðm. Magnússon flutti fróðlegt og lærdómsríkt erindi um
rénun sullaveikinnar hér á landi, og um hundalækningar í sambandi við
það.
Fyrirlesaranum var þakkað með lófataki erindið, — sem birtist á öðr-
um stað í þessu blaði.
U m r æ ð u r:
Magnús Einarsson gat um, að settur landlæknir, G. H„ hefði á sín-
um tíma skrifað stjórnarráðinu bréf, með athugasemdum út af því, að
dýralæknarnir hefðu ekkert birt um árangur hundahreinsunarinnar. Hafði
þetta leitt af sér bréfaviðskifti milli hans og Stjónarráðins, er gaf tilefni
til þess, að Stjórnarráðið sendi út bréf til allra héraðslækna og hrepps-
nefnda, þar sem þeim var skipað að fylgja stranglega fram lögum 22.
mai 1890, um eyðing sullaveikinnar. Ræðumaður las þá upp langa grein
eftir sig úr Búnaðarritinu 1901, er hann hafði skrifað fyrir almenning
um þetta efni. Samkvæmt henni bæri að leggja alla áhersluna á eyðing
sullanna; hundalækningin væri afarerfið í framkvæmdum. þótt hún ef til
vill kæmi að nokkru gagni. Fullviss þóttist hann hins vegar þess, að sullir
í skepnum væru nú miklu fátíðari en áður. Vildi hann láta verja því fé,