Kraftur - 01.05.2010, Side 14
14 KRAFTUR
Vífill Gústafsson er
22 ára og stundar
nám í hagfræði við
Háskóla Íslands. Hann
býr í foreldrahúsum
og á 2 ára dóttur,
Efemíu Britt, sem
dvelur reglulega hjá
honum. Við notum
eyðu í stundatöflu
Vífils til að hittast á
Háskólatorgi en hann
er mjög upptekinn
ungur maður og
ekki að sjá að hann
sé nýlega búinn að
ganga í gegnum
krabbameinsmeðferð.
Vífill er þó einn þeirra íslensku karlmanna
sem fengið hafa krabbamein í eistu en hann
greindist í júlí á síðasta ári.
hRöð ATbURðARás
„Ég fann að hægra eistað hafði harðnað, var
búið að vera eitthvað skringilegt í tvær vikur.
Eina helgina var ég að rúnta með vinunum
og sagði við þá „Strákar, ég held að ég sé
kominn með krabbamein“ og ræddum við
um að ég yrði að láta tékka á þessu.
Mánudaginn eftir fór Vífill til heimilislæknis
sem grunaði strax að um krabbamein
væri að ræða og sendi Vífil samdægurs í
ómskoðun þar sem grunurinn var staðfestur
svo greiningin gekk mjög hratt fyrir sig. „Þá
var talað um að skera mig á föstudeginum
en ég frestaði aðgerðinni um viku því ég
vildi setja sæði í frystingu, til öryggis. En svo
var ég bara skorinn, hægra eistað fjarlægt
og sílíkoneista sett í staðinn“ segir Vífill og
bætir því við að fyrstu dagana eftir aðgerðina
hafi verið mikil veðurblíða svo hann hafi bara
notið sumarsins og legið í sólbaði meðan
hann jafnaði sig. Hann var svo mættur aftur
í vinnu viku eftir aðgerðina.
Svo gekk lífið sinn
vanagang það sem
eftir var sumars, Vífill
skellti sér á Þjóðhátíð
í Eyjum og leið í raun
eins og ekkert hefði gerst. Sumir kunningja
hans vissu ekki einu sinni að hann hefði
fengið krabbamein þar sem veikindafríið var
mjög stutt og ekki hægt að sjá neitt utan á
Vífli.
eKKi búið enn
Seint í ágúst komu þó meinvörp í eitlum
í ljós og því þurfti Vífill einnig að fara í
lyfjameðferð. „Það var náttúrulega leiðinlegt
að heyra það en ég er frekar jákvæður maður
og ákvað að líta bara á þetta sem verkefni
sem ég yrði að klára. Maður verður að
vera hæfilega kærulaus þegar svona kemur
Maður verður að vera
Hæfilega KærulauS
Texti: Ingibjörg Rósa Björnsdóttir
Myndir: Matthías Árni Ingimarsson