Læknablaðið - 01.08.1950, Blaðsíða 12

70
LÆKNABLAÐIÐ
venjulega fram eftir 3—7 daga,
samtímis því aö verkirnir á-
gerðust, Stundum var kennt
um áreynslu eöa ofkælingu
rétt áður. Lamanirnar voru
slappar og óreglulega dreifðar
(asymetri) en mjög breytileg-
ar að útbreiðslu.
Oftast voru það aðeins ein-
stakir vöðvar eða vöðvasam-
stæður sem lömuðust, t. d.
axlavöðvar, adductores, abduc-
tores eða rotatores femoris o.. s.
frv., og kvörtuðu þá sjúkling-
arnir oft aðeins um það, að t.
d. handleggurinn væri ,,þung-
ur“ eða að afl til átaka væri
minnkað. Fáeinir, einkum í
byrjun faraldursins, fengu þó
algjöra lömun á einn eða fleiri
útlim eða á bol„ Einn sjúkling-
ur fékk tungulömun, sem þó
batnaði fljótlega, annars bar
ekkert á lömunum á svæði
heilatauganna. Tveir fengu
þvagteppu í 1—2 daga.
Sina-reflexar hurfu ekki
nema þegar um algjöra útlima-
lömun var að ræða. Hyper- eða
hypoalgesia fannst á útlimum,
sem voru lamaðir, en annars
virtist sársauka- og snertiskyn
eðlilegt, oft var þó kvartað um
náladofa og einkum dofa og
kulda á höndum og fótum.
Vöðvaeymsli, stundum aðeins
á smáblettum, var mjög al-
gengt einkenni og ekki aðeins
bundið við þá vöðva, er voru
lamaðir eða áttu fyrir sér að
lamast. Greinileg hypotonia
fannst oft í lömuðu vöðvunum
og síðar atrophia, Fjörkippir
(fibrillatio) sáust ekki en
kvartanir um kippi og sina-
drátt voru nokkuð tíðar.
Hnakkastirðleiki fannst að-
eins í nokkrum hinna þyngstu
tilfella, en flestir kvörtuðu um
verk aftan í hnakka eða hálsi
og niður í bak, er höfuðið var
beygt áfram. Laségues einkenni
fannst stundum einkum þegar
fætur voru lamaðir.
Yfirleitt voru engin einkenni
fi’á öndunar- eða meltingarfær-
um nema obstipatio í nokkrum
tilfellum.
Tafla 4 gefur yfirlit yfir ein-
kenni þau er fundust við skoð-
un 25 sjúklinga um mánaða-
mótin nóv.—des„ (J. Hj. S.).
Þess ber að gæta, að þessir
sjúklingar veiktust meira en
allur fjöldinn, enda fengu 77%
þeirra lamanir (en aðeins 28%
allra skráðra).
Mjög var það áberandi hve
lengi sjúklingarnir voru að ná
sér aftur og það þótt þeir
fengju engar, eða aðeins óveru-
legar lamanir. Það kom og
ekki sjaldan fyrir, að þeim sló
niður, ef þeir fóru snemma á
fætur og lömuðust þá. Var
fólki, er veiktist, því ráðlagt að
liggja nokkurn tíma eftir að
það varð hitalaust. Var algengt
að þeir, sem veiktust lítið lægju
2—4 vikur, en aðrir lágu miklu
lengur, jafnvel 2—3 mánuði-