Læknablaðið - 01.02.1953, Page 6

82
r-*
LÆKNABLAÐIÐ
lyf berist að á næstu árum, og
því vérðum við að hlíta þeim
kostum, sem Íæknum eru jafn-
an settir, að leggja til orrustu
við illþýðið og létta ekki fyrr
en það liefir verið að velli lagl.
Hugmyndir um alþjóða lyfja-
skrá voru rætídar á árunum
1874—1902. Árið 1902 er í
Brussel á fundi, sem fulltrúar
frá 19 löndum sátu, gerl upp-
kast að „The First Internation-
al Agreement for the Unific-
ation of the Formulae of Pat-
ent Drugs“, og var uppkastið
staðfest 1929. Árið 1937 er sett
á stofn „Teclmical Commission
of Pharmacopoeial Experts“
af heilsufræðistofnun Þjóða-
handalagsins. Árið 1947 skipar
World Healtli Organisation
(WHO) „Expert Committee on
the Unification of Pharina-
fcopoeias“, og hefir sú nefnd
unnið að útgáfu fyrrnefndrar
alþjóða lvfjaskrár (Ph. Int.).
Eftir fyrri heimsstyrjöldina
voru sett niargs konar ákvæði
um kvörðun (standardisation)
■ lyfja á vegum Þjóðahandalags-
ins. Hefir þetta reynzt mjög
mikilsvert, og er starfandi „Ex-
pert Committee on Biological
Standardisation“.
Um nafngiftir segir í for-
mála fvrir Ph. Int.:
Latína hefir verið valin sem
alþjóðamál í lyfjaskránni.
Stundum hafa mismunandi
sérlieiti verið notuð i ýmsum
löndum um hið sama lyf. Eitt
þessara nafna varð að velja
sem skráð lieiti (offieial title)
í Pt. Int., og vonandi taka lvfja-
skrárnefndir einstakra ríkja
þessi alþjóðlegu nöfn (Inter-
national Non-Proprietarv
Names = Int. Non-Prop. Nam-
es) í þjóðlegar Ivfjaskrár.
í fljótu hragði mætti ætla,
að ekki væri vandasamt að húa
til sæmilegt nafn á nýlt lvf,
og á þessum öndvegistímum
alþjóðasamvinnu ættu þeir,
sem gera ný lyf hrjáðu mann-
kyni til heilsubótar, að vera
fúsir til samkomulags um nöfn
á hin nýju efni. Á þelta skortir
þó mikið, og kemur margt til.
Flest lvf eru fyrst gerð í efna-
smiðjum stórfyrirtækja, og þar
er þeim gefið nafn, sem oft
miðast fyrst og fremst við það
að vera auðmunað hverjum
lækni og skýrt greint frá öðr-
um lyfjaheitum. Tíðast eru
þessi nöfn lögvernduð (patent-
eruð), og með því er ællazt lil
þess, að framleiðandi öðlist
um sinn eins konar einokunar-
aðstöðu. Þótt öðrum takisl að
gera sama lyf á annan liátt og
séu því frjálsir að framleiðslu
þess, er þeim óheimilt liið lög-
verndaða nafn, að minnsta
kosti um nokkurt árahil. Sama
lvfi eru því oft gefin mörg
nöfn, og er alkunnugt, hvilík-
um glundroða og erfiðleikum
þetta veldur.
Vísindamenn hafa yfirleitt.
tilhneigingu til þess að færa