Læknablaðið - 01.07.1954, Blaðsíða 7

LÆKNABLAÐIÐ
101
stoðarmanna lækna, svo sem
kandidata á spítala, hjúkrunar-
liðs og annars aðstoðarfólks á
sjúkrahúsum eða lækninga-
stofum, heldur og stundum
einnig til maka læknis, barna
og annars heimilisfólks. Ma i
þessu sambandi geta þess, að í
Danmörku hefur sjúkrabif-
reiðarstjóri nýlega verið talinn
aðstoðarmaður læknis að þessu
leyti. Þá er og rétt að benda a,
að læknar þurfa að fara mjög
varlega með umræður um sjuk-
dómstilvik við starfsbræðui og
ekki nefna nafn sjúklings,
nema alveg sé nauðsynlegt og
þá helzt að fengnu samþjkki
sjúklings. Sömu varúðar þarí
og að gæta í læknisfræðilegum
ritum, m. a. um myndir. —
Framangreindir aðiljar eru
þagnarskyldir um einkamálin,
bæði meðan þeir gegna starfa
sínum svo og eftir að þeir hafa
látið af starfi. Nokkur vafi hel-
ur verið talinn leika á því, hvort
þagnarskyldan falli niður við
lát þess, er einkamálið varðar.
Hæstiréttur Islands hefur litið
svo á, að þagnarskylda læknis
haldist áfram, þrátt fyrir ana-
látið (Hrd. 1945, bls. 315 og
1946, bls. 599).
Þagnarskyldan nær til þeirra
einkamála, sem læknir og/eða
aðstoðarmenn hafa fengið vit-
neskju um í starfi sínu. Er þar
hæði átt við vitneskju, sem
sjúklingurinn sjálfur eða aðrir
hafa veitt, heint eða óbeint, svo
og það, sem læknirinn kann að
hafa komizt að raun um með
eigin athugun. Er þannig vel
hugsanlegt, að sjúklingurinn
eigi einkamál, sem honuin er
ókunnugt um. I þessu sambandi
er rétt að minnast á, að nú a
síðustu árum hefur talsvert
verið rætt um það meðal lækna
og lögfræðinga, t. d. á Norður-
löndum, hvaða reglur gildi að
þessu leyti um vitneskju þá, er
læknar kunna að fá með hinni
svonefndu „narco-analysu“-
meðferð, en við þá meðferð
kemst sjúklingurinn, eins og
kunnugt er, í sérstakt ástana,
þar sem ýmsar venjulegar
hömlur hverfa, sjúklingurmn
man ýmislegt, sem hann á ann-
ars örðugt með að muna, og það
veldur honum hvorki erfiðleik-
um né andúð að ræða uin efni,
sem hann venjulega ætti bagt
með að tala um. Eins og að
líkum lætur, getur læknir, þeg-
ar þessi meðferð er viðhöfð,
komizt að margskonar við-
kvæmum einkamálum. Ég fynr
mitt leyti tel, að um þessa vil-
neskju eiga sama að gilda varð-
andi þagnarskyldu og aðra j)a
vitneskju um einkamálefm, sem
læknirinn fær í læknisslarfi
sínu.
Þagnarskyldan samkvæmt
framangreindu lagaákvæði tek-
ur og aðeins til þeirrar vit-
neskju, sem læknir fær í starfi
sínu, en ekki til þeirrar, sem
hann fær á annan hátt.