Læknablaðið - 01.07.1954, Blaðsíða 14

108
LÆKNABLAÐIÐ
geti dómari úrskurðað, ao
skjalið verði lagt fyrir hann í
trúnaði og að annað hvort veiði
undir umsjá hans og gegn fuii-
kominni þagnarskyldu leluð
eftirrit af þvi úr skjalinu, stm
skylt er og heimilt að láta koma
fram, eða, ef þess er ekki kosl-
ur, að tekin verði upp úr skjal-
inu með sama hætti skýrsla uin
þau atriði.
Meðal fræðimanna hefur
verið nokkur ágreiningur um
það, hvort dómstóll eigi að taka
tillit til þeirrar skýrslu fyrir
dómi, sem læknir kann að hafa
gefið andstætt þagnarskyldu
sinni. Samkvæmt íslenzkum
réttarfarsreglum býst ég ekiu
við, að slík skýrsla yrði talin
sem ógefin, enda gæti slikt
stundum leitt til niðurstöóu,
sem bryti í bága við alla reit-
lætiskennd.
Ég hefi þá í stórum dráttum
lýst reglum þeim, er nú gilda
um þagnarskyldu lækna, og tíl
glöggvunar dreg ég nú inegin-
reglurnar saman í fáum orðum:
Læknar, — bæði þeir, sem haía
ótakmarkað og takmarkað
lækningaleyfi, — svo og að-
stoðarfólk þeirra eru þagnar-
skyldir. Það verður að metast
hverju sinni, hvaða fólk teljist
aðstoðarfólk. Þessir aðiljar eru
þagnarskyldir um „einkamál-
efni“. Það er einnig matsatnöi,
hvaða mál það eru. Vitneskjan
um einkamálefnin verður að
hafa fengizt í læknisstarfinu.
Þagnarskyldan helzt einnig eít-
ir að læknarnir og aðstoðaríólk
þeirra hefur iátið af starfmu.
Hún fellur ekki niður við lát
þess, er einkamálefni varðar.
Læknir rýf ur ekki þagnarskyldu,
þótt hann skýri fró nefndum
einkamálefnum, I) ef sá, »em
cinkamálefnið varðar, sam-
þykkir, II) ef lög bjóða annað,
þ.e. 1) samkvæmt ákvæðum
hegningarlaga um uppljóstrun-
arskyldu o.þ.h., laga um mann-
skaðaskýrslur, 11. gr. læknalag-
anna, 18. gr. barnaverndarlag-
anna og 40. gr. framfærslulag-
anna, 2) samkvæmt ákvæðum
laga um heilsugæzlu, heilbrigð-
is- og tryggingarmál, sbr. og
hið almenna ákvæði 7. gr.
læknalaganna, 3) samkvæmt
réttarfarslögum, þ.e. í einka-
málum aðallega 10. gr. lækna-
laganna og í opinberum málum
94. gr. laga nr. 27/1951.
Þess er að sjálfsögðu elcki að
vænta, að þessar réttarreglur
um þagnarskyldu lækna séu
fullkomnar eða óaðfinnaniegar
fremur en önnur mannanna
verk, — Þeir aðiljar, sem æltu
að þekkja þessi mál bezi i
framkvæmd, í hinu daglega lífi,
og vita helzt, hvar skónnu
kreppir í þessum efnum, eru
trúlega læknarnir sjálfir. Þess
vegna er tvímælalaust mikils
virði að fá álit þeirra um þessi
mál. Sannleikurinn er sá, að